Ik kan het niet.
Ik kan het niet.
Het lukt mij niet.

Een boek beginnen lezen, na een paar tientallen bladzijden denken dat de inhoud maar zo-zo is en dan… De gemiddelde lezer – of in een iets bezetener versie boekenwurm – besluit op een dergelijk moment zonder enige wroeging of andere vreemde gevoelens om het boek simpelweg niet uit te lezen. Point final. Ander en beter. Next!

Wel, dat is nu net waar ik niet in slaag. Ik kan geen boek onuitgelezen laten. Zo’n stressvolle ervaring onderging ik in het verleden met meerdere businessgerelateerde boeken (marketing, e-marketing, social stuff) en recent nog met Dimitri Verhulsts Godverdomse dagen op een godverdomse bol alsmede met Haruki Murakami’s Hard-Boiled Wonderland en het einde van de wereld.

Een stemmetje fluistert in mijn oor “Wat je begint, moet je afwerken!” (overigens een opvoedkundig adagium van mijn ouders). Ik word zowaar een dwangneurotische gewaarwording gewaar. Bladzijde na bladzijde, pagina na pagina ploeg ik door. Want ik moet en ik zal afwerken waar ik aan begonnen ben.

Ik kan het niet.
Ik kan het niet.
Het lukt mij niet.

Maar ooit – o jawel ooit – op een mooie dag zal ik het doen. Na een bladzijde of dertig heel luid “Foert!” schreeuwen, het desbetreffende boek keihard in een hoekje keilen en nadien wilde plannen smeden om het ritueel te verbranden. Boekverbranding begot!

•••

UPDATE

Blijkbaar een onderwerp dat leeft! Vandaag een onderwerp in Peeters & Pichal op Radio 1.
http://www.radio1.be/programmas/peeters-pichal/slechte-boeken-uitlezen-tijdverspilling

Een boek van Haruki Murakami

Laat me eerlijk zijn. Ik heb sterk getwijfeld om het boek na een pagina of 30 terzijde te leggen en nooit meer terug te openen. Maar ik kan het niet. Ik slaag er simpelweg niet in om een boek niet uit te lezen. Dus ging ik door tot en met pagina 399 en sloot deze tweede Murakami op mijn reading list (na Norwegian Wood) met een vreemd gevoel.

‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’ vertelt een buitengewoon verhaal dat zich afspeelt in Japan met in de hoofdrol een 35-jarige wetenschapper – wiens naam zelfs niet genoemd wordt, besef ik nu pas.

Doorheen het boek alternenen de hoofdstukken die zich afspelen in twee parallelle werelden, of misschien beter twee parallelle circuits in het bewustzijn van de jonge wetenschapper. Enerzijds het hedendaagse Tokyo waar het Systeem en de Fabriek een informatieoorlog uitvechten met respectievelijk Calcutecs en Semiotecs als huurlingen. Anderzijds de Stad waar mensen zonder schaduw en dito geest leven en waar enkel eenhoorns zich zowel binnen als buiten de muur mogen – moeten zelfs – begeven.

Klinkt dit allemaal een tikkeltje merkwaardig? Wellicht, dat is het verhaal ook. Hoewel ik in eerste instantie niet van plan was om het boek uit lezen, deed ik dat toch. Ik heb er geen spijt van. Ik ben er niet wild van. Ik las het gewoon uit.

‘Hard-boiled Wonderland’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Stefan Brijs

Ondertussen mijn derde Brijs, na eerst De engelenmaker en daarna Post voor mevrouw Bromley. En om meteen met de deur en zo wat mij betreft de zwakste. Ik was gewaarschuwd door mijn leesgrage buurvrouw dat feitelijk enkel zijn twee bestsellers de moeite van het lezen waard zijn. Ik beaam.

Nu heb ik tegenwoordig toevallig tonnen tijd wegens een aantal weken thuis zitten, dus een boekje dat er op een dag door gaat kan geen kwaad. Maar het verhaal van Arend en zijn moeder kon mij niet bekoren. Ik voelde niets. Geen medelijden, geen kwaadheid, geen verontwaardiging. Niets. Emotieloos consumeerde ik hoofdstuk na hoofdstuk.

Geen nood! Ik wacht wel op de volgende Brijs. En in afwachting ben ik ondertussen gestart in Murakami’s ‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’, die samen met nog veelbelovend ander leesvoer op mij lag te wachten…

‘Arend’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Jonathan Safran Foer

Als ik er mijn Goodreads even op nasla, heb ik totnogtoe 10 boeken de maximale 5 sterren toegewezen. En daar is ‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ eentje van.

Al vanaf de eerste bladzijden had Foer mij volledig mee, want de kleine Oskar Schell fascineert instant. Hij is wat men noemt een tikkeltje apart, maar voornamelijk in mineur door het verlies van zijn vader tijdens de aanslagen op de WTC-torens op 9/11. Wanneer deze kleine jongen tussen papa’s spullen een sleutel vindt, vat hij de zoektocht naar het bijhorende slot op als een soort verwerkingsproces.

Tegelijk vertelt ‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ het levensverhaal van Oskars grootouders, beiden afkomstig uit Dresden en na de Tweede Wereldoorlog naar New York geëmigreerd. De wonden die tijdens de bombardementen in Duitsland geslagen zijn, lijken ook in de US niet te helen. Hun uitermate complexe relatie met een uitzonderlijk lang intermezzo raakt. Je voelt hun pijn in elk woord, elke zin, elke paragraaf.

Tenslotte verrast het boek ook door de typografische en visuele intermezzo’s. Middenin hoofdstukken krijg je als lezers bijvoorbeeld ineens een foto te zien die Oskar maakt. Of de gewoonte van zijn vader om fouten in The Times met rood te markeren. Of hoe de letterlijk sprakeloze grootvader zich verstaanbaar maakt door korte zinnen in notitieboekjes neer te krabbelen, één zin per pagina weliswaar.

Een hedendaags pareltje dus, met Oskar Schell en diens bijwijlen geniale gedachten in een glansrol. Jonathan Safran Foer smaakt naar meer.

‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Niccolò Ammaniti

De veelbelovende lofbetuigingen op de flappen van onder meer Herman Koch veroorzaakten een verwachtingsvol omslaan van de eerste pagina. Meteen merk je dat het zaak wordt om de Italiaanse namen in dit verhaal (Pietro Moroni, Gloria Celani, Graziano Biglia, Erica Trettel, Italo Miele, Flora Palmieri en vele anderen) helder te onderscheiden. Maar nog geen hoofdstuk later weet je dat Ammaniti jou daar door zijn meeslepende stijl moeiteloos in zal doen slagen. Je wordt als het ware een inwoner van Ischiano Scalo die de lotgevallen van de zorgvuldig uitgewerkte personages met ietwat nieuwsgierige belangstelling volgt – de paar omzwervingen naar wel reële plaatsnamen als Saturnia of Rome incluis.

De auteur schrijft hoofdstuk na hoofdstuk vanuit een andere verteller: nu eens Pietro, dan weer Graziano, maar steeds lijk je met elk van hen te versmelten en werkelijk te begrijpen hoe ze zich voelen – behalve dan als een verschrikkelijke pestkop het woord krijgt.

Een omschrijving – eigenlijk best stom – die mij doorheen het verhaal tweemaal treft, is wanneer Ammanitit de borsten van een bepaalde dame schetst als twee enorme mozzarella’s. Hilarisch toch? Wij kennen de vergelijking met fruit (meloenen of appels), heel af en toe groente – denk aan de bloemkolen van André van Duin. Maar mozzarella, dit kan enkel van een Italiaan komen…

Superlatieven te over voor Ammaniti. Ik lees absoluut meer van hem!

‘Ik haal je op, ik neem je mee’ holderdebol.comder kopen?