“Ik zou wel eens echt goed willen gaan eten”, zei een vriend waar ik normaliter niet tête-à-tête mee afspreek ons op een dag. “Dan moet je bij Elise zijn”, antwoordde mijn vriend. En zo geschiedde… Iets meer dan twee maand geleden boekte ik een lunch voor afgelopen week bij Vrijmoed, het restaurant van Michaël Vrijmoed (voormalig sous-chef van Peter Goossens) in de Vlaanderenstraat dat in maart 2013 opende.

Wegens even zoeken naar een parkeerplaats kom ik iets te laat aan. Mijn gezelschap heeft intussen een pastis besteld van een hogere categorie dan een gewone Ricard. Ikzelf laat mij een gin tonic (€ 14) verkopen. Het ontgaat mij welke gin en welke tonic er gebruikt wordt, maar na even proeven weet ik meteen dat het ook hier om kwaliteit gaat.

Intussen komt de kaart, daarop staat het menu Vrijmoed naast het à la carte aanbod. Wij komen echter voor de lunch (€ 40) en die krijgen we mondeling toegelicht: zeewolf en black angus zijn hier de hoofdrolspelers. Of we liever kaas willen in plaats van het dessert met abrikoos? Eigenlijk wel, al weet ik dat dat een paar euro’s extra zal betekenen. En of we ook aangepaste wijnen (€ 12,50) willen? Graag! Ik heb niet voor niets een halve dag verlof genomen om ten volle te genieten.

Het leuke aan dergelijke restaurants is dat een menu – zelfs al is het een lunchmenu – zoveel meer inhoudt dan de drie gangen die meegedeeld worden.

 hapje #1 gesmoorde prei • hapje #2 tzatziki

hapje #3 preisoepje met cappuccino van parmezaan en gegrilde lenteui 

Met deze drie hapjes zet Michaël Vrijmoed meteen de toon. Dit is topgastronomie! Iets klassieker (zeker ook wat betreft interieur) dan we tegenwoordig gewend zijn in Gent van onze Flemish Foodies, maar qua niveau minstens zo sterk.

zeewolf, brandade, gepocheerd eitje, bouchotmossel, kokkel, lamsoor
Naar mijn smaaknormen een perfect voorgerecht! Bij Volta at ik eerder een gelijkaardig gerecht, maar dan zonder extra stukje vis. Dit detail beschrijft misschien wel het verschil in hun keukens. In een nog net iets grotere portie zou ik dit tevens als hoofdgerecht durven bestellen. De mosselen en de kokkel proeven prachtig zilt. Meteen ook mijn herinnering aan het feit dat ik enorm uitkijk naar dat nakende mosselseizoen…

black angus beef, seizoensgroentjes waaronder koolraap
De malsheid van het rundvlees accordeert prima met de knapperige accenten van de geblancheerde en rauwe groenten. Het valt mij verder op hoeveel restaurants tegenwoordig dit servies bezigen. Begrijpelijk overigens, ik ben zelf ook fan.

Van de kaas heb ik geen foto genomen. Op het bord lagen vier kazen, waarvan ik mij nog de Champagnestreek, Zwitserland en de Elzas als afkomst herinner. Erbij komt een chutney van kumquat waar we beiden niet meteen wild van zijn en een sneetje brood met rozijnen en noten. Kaas, het blijft een krachtige manier om een mooie maaltijd af te sluiten.

Tenslotte vragen we nog een espresso en ook daar horen nog een aantal lekkernijen bij.

schuim van espresso • citroentaartje • taartje van chocolade en framboos

brownie

chocolade en kers

We blijven genieten tot de laatste hap. Na net iets te lang wachten op de net iets hoger dan verwachte rekening (€ 145,70) wandelen we meer dan voldaan buiten. Michaël Vrijmoed staat onmiddellijk op de Gentse culinaire kaart. Een echte recensent zou nu wellicht afsluiten met de voorspelling dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer die puike Gault Millau score, een Bib Gourmand label of zelfs een Michelinster een feit zijn.