Alweer drie jaar geleden las ik Melting Pot, een boek van Guido Everaert en Karin De Bruyn over culinaire talenten van niet-Belgische origine. Ook Haile Abebe, de man achter het Ethiopische restaurant Toukoul in Brussel, vertelt zijn verhaal in Melting Pot. Sindsdien staat Toukoul op mijn restolijstje en onlangs biedt de gelegenheid zich aan wanneer ik met een ex-collega en een collega wil afspreken in het centrum van Brussel. Zij staan open voor iets avontuurlijker eten en dat kan ik alleen maar toejuichen…
Reserveren verloopt nog via het contactformulier op de website of via telefoon. Ik krijg wel een mailtje én een sms om mijn reservatie te bevestigen. Persoonlijk heb ik de gewoonte om sms’en (en bij uitbreiding alle andere berichten) direct te wissen, maar deze van Toukoul laat ik flink staan tot de dag van ons bezoek.
Toukoul heeft trouwens twee adressen én twee ingangen, want het pand strekt zich uit van de Rue de Laeken tot de Rue du Maronnier. We arriveren met twee van de drie op het gereserveerde uur, de ex-collega volgt iets later. In tussentijd inspecteren wij het warme interieur – best te omschrijven als modern Afrikaans – en de menukaart. Ook geven we aan nog niet te aperitieven tot we voltallig zijn. Eerlijk: we komen net van een afterparty na een festival (meer bepaald Media FastForward), dus we vergaan zeker niet van de dorst.
Foto – www.toukoul.be
Wanneer het woord ‘rum’ valt in de omschrijving van het aperitief van de week (€ 5), ben ik instant verkocht. Achteraf gezien proeft ons drankje toch iets te zoet naar mijn meug. De derde dame in het gezelschap speelt op safe met cava (€ 7).
En dan, de belangrijkste keuze van de avond: welk Ethiopisch gerecht zullen we in godsnaam kiezen? Ik kijk verlekkerd naar de voorbijkomende schalen waar alle tafelgenoten samen uit eten. Gelukkig staat iedereen open om een dergelijk menu uit te testen… Het wordt het Cornise menu (€ 55,20) dat languit als volgt wordt omschreven: Doro Wot, Minchet (Key / Alicha), Bere Wot, Yemiser Key Wot + 2 plats de légumes du jour et salade. Tja, daar worden we natuurlijk niet zoveel wijzer van… Niet geheel toevallig staat er op de menukaart een legende.
- Doro = Viande de poulet
- Wot = Sauce mijotée avec ou sans viandes
- Bere = Viande de boeuf
- Key Wot = Sauce à base de Berberé très souvent piquante
- Alicha = Sauce généralement non piquante
Omdat de basis een schotel voor twee personen is, volgen we het advies om nog een extra gerecht te bestellen. Gezien we tot nog toe vooral kip en rund selecteerden, vullen we aan met vis onder de vorm van scampi: Ye-Asa Kwass (€ 19,50), oftwel scampi met basilicum en venkel.
Het moet gezegd: mijn oogjes gaan blinken wanneer de grote schotel met ons Cornise menu in het midden van de tafel verschijnt. Bij een eerste aanblik detecteer ik groentenstoofpotjes, Ethiopische ricotta en salade op een bodem van pannenkoek. Tijdens het serveren worden de bereidingen met kip en rund toegevoegd aan de schaal. Ernaast komt de Ye-Asa Kwass te staan, wij besluiten al snel om voor het gemak van alle eters ook dit scampistoofpotje uit te scheppen op onze centrale plateau. Bij ons menu horen eveneens rolletjes pannenkoek waarmee we dan het voedsel kunnen oppakken. De pannenkoekjes proeven trouwens vrij neutraal; ik vermijd bewust het woord ‘smakeloos’ omdat dat afbreuk zou doen aan het leuke ritueel.
Ondertussen beslissen we samen om een fles rode wijn te kraken: de huiswijn blijkt een aangename Portugees (€ 24) te zijn. Ik apprecieer dat mijn twee compagnons meteen voorstellen om voor rood te gaan, want ik zal zelf niet snel geneigd zijn om naar rood te hoppen wanneer ik nog geen wit dronk. Rode wijn is sowieso de beste keuze hierbij.
Nog even verder inzoomen op het eten… Ik besef dat sommige mensen zullen afknappen op de foto: met wat slechte wil zie je inderdaad allemaal kwakjes, desalniettemin lekker kwakjes. In de vooravond zei iemand mij nog dat ze niet echt verzot is op de Ethiopische keuken wegens gemis aan diepgang. Ik begrijp wel wat ze bedoelt: de smaken mogen ook voor mij iets feller of pittiger en dat geldt tevens voor de scampi.
Het duurt niet lang vooraleer duidelijk wordt dat ik de grootste – misschien zelfs gulzigste – eter aan onze tafel ben. De schotel is ongeveer voor de helft tot driekwart leeg als zij aangeven voldaan te zijn. Ik doe dapper verder, maar slaag er vanzelfsprekend niet in om te finishen… Het extra scampigerecht was achteraf gezien absoluut niet nodig.
Ik geniet van mijn kennismaking met het culinaire erfgoed van Ethiopië. Het eten oppakken met de pannenkoekjes voegt een extra dimensie toe, want ik hou wel van eten met de handen. Het voelt als intiemer, alsof er niets meer tussen mij en mijn voedsel staat.
Na het eten polst men of we nog een dessert wensen. We puffen beleefd en geven aan dat dat bij ons nog totaal niet aan de orde is… Plotseling beseffen we waarom ze hier even later nogmaals naar komen informeren: aan de ingang staat een rij wachtenden. Toukoul telt losjes geschat zeker zeventig zitplaatsen, dus de Brusselaars lijken deze Ethiopiër in de armen te sluiten. We proberen niet op de wachtrij te letten – al blijft het niet gemakkelijk om ontspannen verder te tateren als je weet dat andere mensen nog honger hebben – en ronden na een tijdje af met een koffie (€ 2,50).
Merci, Toukoul! Merci, gezelschapsdames!