Waar eet je op een vrijdagavond tijdens de kerstvakantie? Heel veel horecamensen nemen namelijk even pauze tijdens de feestdagen – en dat is hen uiteraard ten volle gegund. Waar ga je als je niet al té uitgebreid wil dineren? Ineens brandt er een lampje: PING! Dit is de perfecte avond om het relatief nieuwe Amigo uit te proberen.

We arriveren op het Stapelplein en merken dat nogal wat vrienden – flauw! I know – de weg vinden naar Amigo. Gelukkig zit er een reservatie in onze digitale zak. Rondom ons zitten pratende en lachende drink- en eetgasten aan gewone tafels of op barhoogte. Amigo slaagde er in om een doodgewoon café om te dopen tot een stijlvol ingericht boîte. Misschien met iets te veel roze naar mijn goesting, maar over kleuren en smaken…

Mijn eerder aangekomen en net gekapte wederhelft zit al aan de witte wijn. Wanneer gepolst wordt wat de rest wil drinken, volgen we hem: Pansa Blanca (€ 6), omschreven met de woorden mineraal, appel en aciditeit. Doe ons wel maar meteen een fles (€ 34)!

Vrienden delen voedsel en dat is ook hoe Amigo het ziet. Op de menukaart staan bar bites en dishes, sommigen gemarkeerd met een kruisje. Eén van de vlotte barmannen legt uit dat ze tijdens de eindejaarsperiode met een compacte kaart werken wegens veel minder open dan doorheen het jaar en bijgevolg zijn de gerechtjes met een kruisje niet beschikbaar. Hij prijst overigens de spicy feta brûlé (€ 6) aan als hapje en ik moet toegeven dat ik al lonkte naar deze fonkelende amuse. Het enige nadeel van de brûlé is dat we op sommige momenten echt een gasgeur waarnemen in Amigo. Aangenaam is anders, al duurt het wel even vooraleer we beseffen dat de gasbrander aan de oorzaak ligt.

Ik voeg nog baba ganous (sic) (€ 4) toe aan onze aperobestelling, alleen blijkt dat die eveneens een kruisje verdiende. Mijn complimenten voor de gebrande feta: ik hou ervan dat beloftes ingewilligd worden en dat doet de spicy zeker. Onze nacho’s worden bovendien verder aangevuld als er geconstateerd wordt dat we door onze voorraad zitten.

Even tellen hoeveel dishes we deze avond kunnen bestellen. 1, 2, … 6. Perfect! We zijn met z’n drieën, dus dat komt neer op twee per persoon. Alles graag, behalve de shakshuka portobello (€ 12) – omdat we al shakshuka meatball (€ 14) bestellen.

Eerst verschijnen de pimientos de padrón (€ 6,50) met zure room en lente-ui. Deze groene pepers herinneren mij aan onze heerlijke reis doorheen het Baskenland enkele jaren geleden… De pimientos misstaan nooit op een tapastafel, al gebruik ik dat woord oneigenlijk wegens niet uitsluitend Spaanse keuken. De pepers behoeven trouwens niet veel meer dan wat olijfolie en grof zeezout; de zure room mag voor mij weggelaten worden.

Vanaf hier gaat de kwaliteit van mijn snapshots achteruit, sommige durf ik zelfs simpelweg niet op te nemen in een blogpost. Dimden ze de lichten bij Amigo? Ben ik te druk in gesprek? Of zal ik het gewoon aan de wijn wijten?

We verhuizen van Spanje naar Zuid-Amerika voor ceviche (€ 10), hier midden-oosters op smaak gebracht met labneh en granaatappel. Fusion dus, al ben ik er niet zeker van of dat woord nog wel in de mode is… Ook hier voel ik meer voor de klassieke versie, maar deze mix vormt wel het perfecte bruggetje naar het volgende bord met falafel (€ 10 – geen foto), homemade flatbread, tahina en rode ui.

Daarna proeven we van de bol burrata (€ 11,50) die omringd wordt door rode en gele biet, hazelnoot en zwarte look. Ik weet dat ik streng klink, maar wat mij betreft mag burrata nog veel minder vast zijn. Uiteraard blijft het altijd een bol, alleen kun je die bij wijze van spreken niet proper snijden met een mes wegens te week vanbinnen. Ik krijg terwijl ik dit schrijf alweer zin om nog eens bij Cuore di Puglia langs te gaan.

De octopus (€ 9 – geen foto) met courgette, gember en chili bestempel ik als het minst meevallende en dito oogstrelende bord. De courgetti met enkele schijfjes octopus valt gewoon wat te licht uit qua looks en smaak…

Gelukkig pikt de zoete aardappel (€ 7) met crème fraîche. grof zeezout en salie de draad terug op. De aardappel proeft beetgaar, de andere ingrediënten versterken het geheel.

Als laatste verdelen we de shakshuka meatball (€ 14), omschreven als pittige midden-oosterse tomatensaus met feta en ei. Jawel, ei en dan heb je mij sowieso mee! We stellen tevreden vast dat er exact drie gehaktballen bij de shakshuka horen. Altijd handig als je met dat aantal personen rond de tafel zit.

Nog even meegeven dat de zes gerechtjes aan een correct tempo uit de keuken komen. Bovendien verdwijnen lege borden en potjes steeds subtiel van onze tafel. Dat kan ik wel appreciëren, want een gestructureerd mens als ik houdt wel van een beetje overzicht.

Om af te ronden voelen jullie ongetwijfeld aan dat ik mijn feelings omschrijf als mixed. Ja, Amigo maakte van een oubollige plek een hippe trekpleister met een geslaagd interieur. Ja, de sfeer is er meer dan levendig en ik geloof dat er in de kelder – die wij overigens niet verkenden – lekker gedanst kan worden. Alleen voldoet het eten voor mij niet om er nogmaals een maaltijdvullend gebeuren van te maken. Misschien is dat ook helemaal hun ambitie niet. Bij een volgend bezoek hou ik het bijgevolg eerder bij een wijntje met wat gebrande feta. Uiteraard even goeie vrienden…