Voor alles een eerste keer, zo ook voor een scheefgelopen restaurantreservatie. Wat een nachtmerrie voor een plannertje en een controlefreak als mezelf!

Het overkwam ons bij Resto Henri in Brussel. We arriveren op een zaterdagavond tegen 20u00 en hebben er een ander koppel uitgenodigd. Er wordt net iets te lang naar mijn naam – en goesting – gezocht op de lijst; ik krijg het al meer dan lauw. Pompompom. Het grote reservatieboek wordt erbij gehaald en daar staat inderdaad “Elise Descamps / 20u00 / 4 personen”. Alleen zijn ze ons vergeten overschrijven. De mannen achter de toog schamen zich overduidelijk rot en zoeken verwoed naar een oplossing. Die ligt niet voor de hand. De meeste gasten druppelen net binnen, om een extra tafel te voorschijn te toveren ontbreekt het aan ruimte, … Ze bellen zelfs naar het bevriende restaurant Le Vismet, ook daar zit de herberg helaas vol. Ineens blijkt dat een ander viertal net één gerecht besteld heeft, dus vragen ze of we bereid zijn om tegen 21u00 terug te komen. Als café raden ze ons nog Monk aan. Uiteindelijk belanden we in de Roskam waar we na een geuze – we zijn in Brussel, niewaar? – terug naar wat verder in de Vlaamsesteenweg trekken.

Ze herkennen ons logischerwijs meteen en brengen ons naar een tafel in de achterste eetzaal. Wow! Ik wist niet dat het restaurant zo groot was. Erg mooi ingericht, alvast mijn tand. Nu het eten nog – al heb ik dat uiteraard op voorhand online bestudeerd. De vlotte mannen hadden beloofd ons in de watten te leggen en ze bieden ons dan ook meteen een aperitiefje van het huis aan: vier maal cava ‘Jané Vertura’ (€ 7) graag.

De aanlokkelijk bubbelende glazen verschijnen en wij duiken in de kaart. De vaste menukaart bevat in hoofdzaak klassiekers, bij de suggesties gaan ze iets wilder. Er wordt druk overlegd, maar uiteindelijk vinden we allemaal onze gading bij het tijdelijke aanbod. De heren besluiten om samen de ‘Entrecôte Rubia Gallega 4 weken gerijpt – kropsla – frietjes’ (€ 68) te bestellen. Qua saus willen ze beiden béarnaise, de uitbater stelt voor om ook een beetje vleesjus op tafel te zetten. Wederom sympathiek! De andere dame kiest de ‘Kip uit de Landes – quinoa – jonge spinazie – olijven – romesco’ (€ 24), iets wat ik ook wel zou vermogen. Uiteindelijk ga ik voor de ‘Makreel à la plancha – asperges – tuinbonen – zeekraal – ponzu’ (€ 24). Het aspergeseizoen is zo ongeveer gestart, dus wat mij betreft het perfecte gerecht om die prille lente nogmaals te onderstrepen.

Ik ben niet meer helemaal zeker van het moment, maar het vertroetelen gaat verder met een oester voor elk. O ja, meer hoeft dat voor mij niet te zijn…

Maar er komt wel degelijk meer! Als tweede hapje krijgen we een amuse met knolseldersla en gerookte eendenborst. Lekker zonder meer, nog even terugblikken op de winter.

Wanneer we denken dat we de hapjes nu wel gehad hebben, komt de redder van onze avond met een big smile en een groot bord aankondigen dat hij nog iets voor ons heeft: ‘Marbré van rund & ganzelever met tartufata’. Prachtig die rol en de combinatie van rauw rundsvlees met foie gras en truffel werkt wonderwel.

Voor de verdere bevochtiging hebben we inmiddels een fles rode suggestiewijn besteld: ‘Cieux 2012, Mas Conscience, Laurent & Geneviève Vidal, Terrasses du Larzac – 100% Cinsault’ (€ 30). Ikzelf hou het voor bij de makreel toch bij een glas van de witte suggestiewijn: ‘Quibia 2011, Pere Obrador, Vino de la Tierra de Mallorca, Baleares – 60% Premsal, 40% Callet’ (prijs per glas vergeten). En een fles spuitwater om af te koelen!

We zijn klaar voor de plat de résistance…

Eerst verschijnen de vleesjes voor de mannen. Ik zie mooi saignant gebakken vlees met een stevig randje vet en duidelijk zichtbaar grofzout als smaakmaker. Verder volgen kommetjes met in mayonaise gemengde kropsla, béarnaise, vleesjus en – pas helemaal op het einde en na een iets te lange pauze – frietjes. Intussen zijn ook de kip en de makreel verschenen. Mijn vriend laat mij meteen van het vlees proeven; dat duidt op een uitstekendheid die ik enkel kan bevestigen. Het valt overigens op dat de heren vooral op de vleesjus vliegen en de béarnaise quasi ongeroerd laten. Dat zegt erg veel over de intense smaak en de kwaliteit van de entrecôte natuurlijk!

De kip bevalt aan de overkant en mijn makreel doet dat evenzeer. Op mijn witte bord met opstaand randje ligt onderaan een mix van zeekraal, tuinbonen, groene en witte asperges. Daarop twee verse makreelfilets en wat takjes waterkers. De ponzu – een Japanse sojasaus met citroen – proef ik voornamelijk in de groenten en de luchtige saus.

Intussen zijn we op het onderwerp al dan niet een paar kilo te veel aanbeland en de in-hart-en-nieren zoetekauw van het gezelschap bestelt door deze peer pressure toch geen dessert. De rest heeft geeneens de behoefte, wel aan koffie. En die bestellen we in de gedaante van cappuccino, deca en gewoon. Daarbij komt nog een excellent koekje en een bijzonder milde rekening, mede dankzij de vele extraatjes om de fout recht te zetten.

Resto Henri, het was een waar genoegen.