Soepbars, ze doen het goed tegenwoordig. En uiteraard doet de één het al iets beter dan de ander. Comme soupe behoort tot de supersoepbars. Gelegen op het gezelligste pleintje van Antwerpen: het Hendrik Conscienceplein – dixit mijn ex-collega Kathy.

Je kan er overdag terecht voor een dagsoep, de onvermijdelijke tomatensoep met balletjes, enkele suggestiesoepen en een maaltijdsoep. In mijn geval gaat het om witloofsoep, auberginesoep met basilicum, bloemkoolroomsoep met grijze garnaaltjes of pittige Spaanse soep met chorizo en kikkererwten. En tomatensoep met balletjes, uiteraard. Op het krijtbord adverteren ze ook een aantal belegde boterhammen.

Bloemkoolroomsoep met grijze garnaaltjes (€ 5,50) it is.

Comme Soupe kiest operationeel misschien niet voor de meest eenvoudige flow, maar klantvriendelijk zijn ze wel. Je bestelt de soep van jouw keuze aan de bar (naar analogie met soepbar), zoekt vervolgens een plekje in het kleine doch fijne eethuisje, vervolgens brengen ze brood en water, nog wat later de soep, na de consumptie betaal je opnieuw aan de bar en kun je met hernieuwde innerlijke warmte de (werk)dag verderzetten.

Misschien er toch even op wijzen dat wij ons boven op de duplex nestelen, aan een soort toog met zicht op het gelijkvloers en de voorbijwandelende stadsmensen. De vriendelijke en bovendien knappe uitbaatster loopt gezwind de steile trap op en af met dampende borden soep in de hand. Een kwestie van training, maar het blijft straf!

En dan over de soep, nog een element waarom ik Comme Soupe als een supersoepbar afschilder. Extreem lekker! Fluweelzachte bloemkoolsmaak, met verse garnaaltjes. Ik blijf scheppen, zelfs als mijn mooie kom te snel leeg is. Kudos tevens voor het knapperige stokbrood. Deze ieniemienie dingen maken van een eenvoudig en ondertussen wijdverspreid concept als een soepbar een plek waar je met graagte je soep slurpt.

Alsof we in Parijs zitten, zeg ik. Mijn vriendin beaamt.
En voor zij die niet van Parijs houden, afhalen of leveren kan ook.

Getriggerd door een aantal Instagrammers reserveerde ik een tafeltje bij brasserie Duval – na een mislukte reservatiepoging bij Marcel. Het interieur en de kaart spreken mij alvast aan, net zoals de 4 sterren in Zone 03. Nu het eten nog.

Parkeren lijkt niet zo evident in de Borgerhoutse Kerkstraat, dus volgen we de suggestie op de Duval website om te parkeren op (dodgy) parking Firoul. Het loopt tegen half acht, maar nog geen kwart van de tafeltjes is al gevuld. En dat verandert niet zo hard doorheen de avond – toch wel opvallend voor een vrijdag. Onze jassen worden aangenomen en we nestelen ons tegen de muur in de buurt van een radiator.

We bestellen meteen een cava en besluiten om voor voor- en hoofgerecht te gaan. Wat twijfelen later kies ik de makreel (boter – mierikswortel – zoetzure komkommer – pompoenzalf | € 12,5) als voorgerecht en de wintergratiné (seliewortel – rode biet – gele biet – spruit – paarse peen – chioggiobiet – peperolie | € 17) als plat principal. Mijn gezelschap volgt wat betreft voorgerecht en selecteert vervolgens de ravioli. Bovendien prefereert hij rode wijn, dus bestellen we een fles Capucine (carignan + syrah + merlot + grenache noir, Languedoc, 2011 | € 18,5) en een liter spuitwater.

Het voorgerecht verrast ons enigszins. In die zin dat we geen filets op het bord krijgen, maar een soort rilette van makreel. De proporties lijken niet meteen te kloppen en de smaken slaan niet meteen in. We kijken een beetje bedrukt naar elkaar en hopen op beterschap voor het hoofdgerecht. En het besef dat we eigenlijk al te veel gewoon zijn.

Qua hoofdgerecht vrees ik dat ik totaal de verkeerde keuze maakte. De wintergratiné omhelst een indrukwekkend palet aan vergeten groenten. Helaas ook niet meer dan dat – en vergeef mij dat ik even dat kaaskrokantje buiten beschouwing laat… Beetgaar, al goed en wel. Maar deze wintergroenten waren het antoniem van gaar. Ik miste vooral enige binding, bijvoorbeeld een dampende bouillon die achteraf komt of een gerookte eierdooier. Een verdienstelijke poging, helaas onvoldoende. Mijn disgenoot kon daarentegen wel leven met zijn ravioli.

We passen voor koffie of dessert, betalen de rekening en trekken de Antwerpse nacht in. Het kader klopt in Duval, nu de borden nog.

Bedrijven die resideren in een stadscentrum, met bij het buitenwandelen een ruim aanbod eet-, drink- en koopgelegenheden. Het zijn chansaars. Ik klaag niet met onze kantoren aan de oprit van de E17 en de E40. Toch kan het beter. En voor mij persoonlijk zou die beterschap er moeten zijn tegen eind 2015, dan nemen we als MiX onze intrek in het gerenoveerde wintercircus. How cool is that? Maar ondertussen geniet ik met een tikkeltje jaloezie van afspraken bij zij die wel in het Gentse (epi)centrum vertoeven.

Meeting voorbij. Buitenkomen. Straat oversteken. Faja Lobi binnenstappen.
Zo eenvoudig kan het zijn…

Mijn eerste keer in een Surinaams restaurant. Het interieur verrast mij positief. Fris, wit en hout met wat warme bohémien elementen (bij gebrek aan een betere omschrijving). Zij die er wel al aten of dronken, waarschuwen voor de niet altijd even vriendelijke bediening en de nogal ruwe borden. Achteraf moet ik toegeven dat er in beide een grond van waarheid zit, maar ik neem mij toch voor om hier nog terug te keren… Misschien een ontbijt of een broodje. Voor deze lunch laat ik mijn oog echter vallen op de kipsatés met pikante pindasaus, rijst en groenten (€ 13). Mijn gezelschap kiest de cajun beef (Surinaams stoofvlees) en de vegetarische pom (Surinaamse wortelgroente). Qua liquiditeit bestellen we een literfles bier uit Paramaribo – kortweg Parbo – voor ons gedrieën.

De pintjes volgen snel.

Niet erg veel later ook onze copieuze borden.

Ik lunch met smaak – al geef ik toe wegens de waarschuwingen een veilige keuze gemaakt te hebben. Naast de vier kipsatés en de niet erg pikante doch lekkere pindasaus liggen op mijn bord gekruide groentenrijst, sperzieboontjes, mais, rode biet, tomaat en sla. Na even loeren bij de buren ontwaar ik geen afgunst. Kip en pinda it is.

Vrijdags voldaan lopen we de Vlaanderenstraat in. Nog een tussenstop bij Joost Arijs om een collega duidelijk te maken dat macarons geen kokosrotjes zijn. Met een éclair in de hand nemen we de tram richting Gastom Crommenlaan.

Mijn liefde voor love spot Dôme Sur Mer ventileerde ik al eerder.

Als je er verkiest om een schotel fruits de mer te combineren met een fles champagne, wandel je gegarandeerd met een spijzige rekening buiten. Je kunt er echter tevens mits wat opletten royaal eten voor een doenbaar bedrag. Mijn statement.

Zondagavond dineerde ik er samen met mijn vriend. Eerst een mix van kreukels, grijze garnalen en wulken. Vervolgens samen een bord met 6 oesters. Tot slot elk een halve kreeft met salieboter. Dat alles begeleid door een uitstekende fles witte wijn.

Snel even hoofdrekenen? Waag voor jezelf een gokje naar het betaalde bedrag…

.
.
.
| neem gerust even de tijd |
.
.
.

Ik verlos jullie.

• € 9 – kreukels, grijze garnalen, wulken
• € 13 – oesters
• € 23 – per halve kreeft
• € 18 – fles witte wijn Domaine La Bastille
• € 86 in totaal

Echt wel schappelijk, toch?

Believe me! Uit eten kan prijzig zijn, maar mits een beetje opletten kun je die maandelijkse resto expenses (ja, ik houd dat tegenwoordig bij in een Excelbestand) echt wel onder controle houden…

• Eén of twee cava’tjes per persoon als aperitief bijvoorbeeld kan al snel oplopen tot boven de € 20. Voor die prijs selecteerden wij bij Dôme Sur Mer een fles witte wijn, een bijzonder lekkere fles overigens.
• Bepaalde vissoorten kosten steevast stukken van mensen: tarbot of dorade onder andere. Vermijd ze op restaurant! Combineer een uitje naar zee met deze aankopen aan de bron (de viswinkels in de buurt van de vismijnen) en maak ze thuis klaar. Goedkopere vis als makreel zijn bij restaurants als dus een financiële verademing.
• Als je geen menu neemt, zijn de porties van een voorgerecht, een hoofdgerecht en een dessert à la carte doorgaans te groot voor een doorsnee maag.
• En € 23 voor een halve kreeft is echt wel een zacht prijsje! Doe wat marktonderzoek en detecteer opportuniteiten. Een opvallend democratisch geprijsd gerecht of een specialiteit van het huis bijvoorbeeld. Verwacht geen prima ribbetjes in een visrestaurant en omgekeerd.

Ik geef het maar mee.

Dat de mannen van Eetavontuur wat in hun mars hebben, daar twijfelt niemand – zelfs de meest unfoodie onder ons – nog aan. Aan den lijve ondervonden tijdens een Vietnamese kookworkshop ooit en hun Street Food Festival iets meer onlangs. Pikante mannen met tegenwoordig de Eetramen noedelbar in het Gentse Oudburg (meer de kant van ’t Sluizeken dan die van het Gravensteen). Verjaardagen zijn er om te genieten, dus trekken we op zaterdagmiddag 9 februari daarheen om te lunchen op mijn 30.

Reserveren kan er niet. Om op zeker te spelen (en op aanraden van de heer Tom Vandenberghe, evenals de bezieler van Eetavontuur) arriveren we iets na twaalven. Het piepkleine maar piekfijne zaakje telt nog maar één gast. Wij nestelen zich naast hem aan de toog. Intussen gluren we naar de witte tegeltjes met de eet- en drinkopties.

Als appetizers kiezen we voor de edamame (gewokte sojabonen met chili en zout | € 6) en de gyoza (panfried dimsums met scampi-rundsgehakt-vulling | € 4). Met een wit wijntje voor haar en een Asahi biertje voor hem. Bij de vraag of hij graag Tiger of Asahi wil, volgen we de hint van Benoit achter de toog en het fornuis dat Asahi iets droger smaakt.

Ik hou wel van hun aanpak. Direct, persoonlijk, met veel overgave, no nonsense, verhaaltjes bij elk gerecht. Aan de toog schuiven steeds meer mensen aan die het personeel ook buiten de noedelbar schijnen te kennen. Een plus, die ongedwongen sfeer. Een min, die lichte zweem van ongewenst midden in een vriendenclubje te belanden.

Voor het eerst eet ik edamame gewokt, behoorlijk pikante peultjes met superzachte bonen binnenin. En mooi meegenomen gezonde alternatief voor chips. Ik ben evenzeer fan als van de koude versie met bijvoorbeeld wasabimayonaise bij Cuichine. Naast dat stoommandje verschijnt een fleurig servies met de gebakken dim sums. We delen broederlijk, maar wat met die vijfde gyoza? Stevige porties en tiptop smaakmakers. Laat die noedelsoep maar komen…

Dan verschijnt een gretige kom dampende noedelsoep bestaand uit vanzelfsprekend noedels en een geurige bouillon, gegarneerd met – ik doe en poging – paksoi, Chinese kool, bamboescheuten, gegride oesterzwammen, shiitake, nori (ook wel zeewierpapier) en sesamzaadjes. Wat een rijke en gulle soep! De volslagen vervolmaking van een Aziatische lunch. En dan heb ik nog niet geproefd van die nasi lamak & beef rendang (rijst gekookt in kokosmelk, sambal, gefrituurde ansjovis, komkommer en rundsvlees in curry).

Nu ik dit languit uittyp, besef ik dat de gefrituurde ansjovis bij mijn vriend ontrbrak. Desondanks proefde ik met smaak en hoorde ik niet anders dan bevestiging naast mij. We proefden eerder al een mini-versie op dat bewuste Street Food Festival, maar ook als volwaardige maaltijd staat die nasi lamak niet mis.

We passen voor nog meer, al brengen die buns met buikspek ons wel even in de verleiding. Licht en lunchdronken wandelen we de sympathieke Ramen Noedelbar buiten en enkele Oudburgse interieurshops binnen. Batterijen opgeladen voor dat dirty thirty feestje. Een nieuwe favoriet krijgt plek op mijn lunchlijstje. Herhaalbezoekjes FTW!