Waar lunchen we best na een voormiddag brainstormen in de Zebrastraat? Wel, in de uitbreiding (die momenteel nog erg in de werffase zit) huist sinds kort Jour De Fête. Je weet wel, het restaurant dat vroeger in de Brusselsepoortstraat woonde – en dat ik instinctief met de kleuren rood en wit associeer… We komen tegen 12u30 aan en krijgen het lunchvoorstel onder de neus: de keuze bestaat uit telkens drie voor- en hoofdgerechten aan € 15. Dat klinkt democratisch!

als voorgerecht

• ajuinsoep zoals in Parijs
• carpaccio van sint-jacobsschelpen met sinaas en chorizo
• ‘mozzarella in carrozza’ – gepaneerde mozzarella met toast

als hoofdgerecht

• vispannetje op Normandische wijze met aardappelen
• hachis Parmentier
• salade van spitskool, gecaramelliseerde (sic) rapen,
  granny smith, ramenas (sic), karwijzaad en sesamdressing

Ik val meteen voor de carpaccio. Als hoofdgerecht neig ik in eerste instantie naar het vispannetje, maar mijn dieet en het vooruitzicht van een warme maaltijd met mijn schoonouders ’s avonds leiden mij toch naar de salade. Met de eindmeet in zicht heb ik mijn alcoholban sterk afgezwakt, dus bestel ik een glas witte wijn en een spuitwater. De collega’s gaan voor mozzarella, carpaccio, vispannetje en ajuinsoep in een grote portie.

Even lijkt het erop dat een drilboor de middagrust zal verstoren, maar na een kritiek moment komt de serveerster toch melden dat het gedreun zometeen zal ophouden. Oef! Hoewel alles rondom Jour De Fête nog in opbouw is, mag het reeds gezegd dat het interieur van deze zaak geslaagd is. Veel licht, veel wit en een leuke toog met tegeltjes en hout. Ik zou gokken op de hand van Lieven Musschoot – al ben ik absoluut niet zeker.

De voorgerechten volgen behoorlijk vlot. In het geval van de sint-jacobsschelpen was enkelvoud misschien meer gepast. Onlangs sneed ik thuis zo’n carpaccio en volgens mij werd voor dit concrete bord één vrucht versneden. Geen enkel probleem overigens, want ik pleit voor lichte lunches en aan een tarief van € 15 voor twee gangen kun je bezwaarlijk meer verwachten. Bovendien werkt de combinatie met sinaasschuim en chorizo wel. De afwerking met (gerookt) paprikapoeder klopt het hapje af.

En dan kijk ik met ver- en bewondering naar mijn toch wel ongewone slaatje. Wat anders dan de klassiekers met geitenkaas of scampi! Dit slaatje met ondermeer spitskool, raap en rammenas neigt bij momenten meer naar een warm gerecht. Bovendien brengt het kransje vergeten groenten een erg originele smaak naar voor. Ik ben erg enthousiast. Toch kijk ik met een tikje jaloezie naar de Normandische vispannetjes rondom mij… Het is wat mij betreft eerder waterzooi van vis, wegens niet gegratineerd en met aardappelen in de saus verwerkt. Maar wie maalt daar om als het (blijkbaar) lekker is?

De dienster probeert ons tenslotte nog chocoladetaart te verkopen. We kiezen echter gezamenlijk voor enkel koffie of thee en zetten koers richting kantoor voor een volgende meeting. In mijn geval ga ik te voet, want het is minder dan tien minuten wandelen tot aan de Gaston Crommenlaan. Ja, dat schept lunchperspectieven. Ja, dit is mijn ding.

Wellicht was dit de eerste dedicated soepbar in Gent. Inmiddels eet je ook soep bij Soup’r, Souperette en andere zaken die ik verzamelde in mijn Foursquare lijst ‘Soep in Gent’. Eigenlijk is het een lippenrood kortingskaartje van € 1 (overigens meegegraaid bij Kapsalon Ferly’s) dat mij op een dinsdagmiddag – in combinatie met een bezoekje aan PIET Moodshop – naar Soep+ in de Lammerstraat voert. Ik leer hiermee dat ik tegen mijn eigen verwachtingen in toch vatbaar ben voor coupons.

Na al die jaren (van toen ik nog in de Jozef Plateaustraat op kot zat) was ik vergeten dat het nog steeds een fris ingerichte zaak is met een mooi gamma soepen, broodjes en slaatjes én een dynamische uitbaatster achter de toog. Zij wordt op deze drukke middag wel door twee mensen bijgestaan.

Wat mij wel meteen in het oog springt, zijn de vrij hoge prijzen. Tegenwoordig kost een kleine soep € 5 en een grote € 7. Ik kom net terug uit het foodgewijs goedkope Berlijn waar ik € 8,90 voor een huisgemaakte ravioli betaalde. Gewoon om even de vergelijking te maken. Nu is er duidelijk wel een publiek voor prijzige soepen, want het is er aanschuiven.

Ik hoef niet te lang na te denken over mijn keuze: een kleine bloemkoolsoep met pancetta, met bruin brood graag. Mijn dampende kom komt samen met twee sneetjes, evenveel servetten, boter, vork en lepel op een dienblad te staan dat ik meeneem naar een tweepersoonstafeltje vlak bij de ingang. Soep+ blijft wel rocken in soepland, want de fluwelen bloemkoolsoep met schattig roze gegaarde pancetta lepelt als geen ander.

Noem het een vergeten klassieker. Ik kijk er al naar uit om professioneel (samen met MiX | iMinds) naar De Krook te verhuizen, want mijn middagpauzes zullen er dan heel wat gevarieerder uitzien: Soep+, Vooruit Café / Terras, Trattoria Della Mamma, …

Voor de tweede avond wijken we af van de 100% Berlijn paden en willen we zelf op zoek naar een fijn eetadres. Tijdens de fietstocht van Mitte richting ons appartement in Kreuzberg 36 kijken we de laatste kilometers alvast goed rond! Na een kleine rustpauze gaan we dan te voet op pad. We proberen eerst bij Mariona in de Skalitzer Straβe – een gezellig restaurantje met eerder Belgische prijzen (€ 18 voor risotto). Helaas is er daar geen plaats meer in de herberg, ook niet als we een half uur later nog eens proberen. Vervolgens merken we dat Tante Lisbeth eerder een café is en lopen we nog buiten bij Rocco Und Seine Brüder wegens toch minder van binnenuit en quasi alleen pizza.

Tenslotte belanden we op de nabijgelegen Lausitzer Platz bij toscanafraktion. Ik word vooral getriggerd door het feit dat ze meer dan tien soorten huisgemaakte ravioli serveren – en dan weet ik nog niet dat dat aan de erg democratische prijs van € 8,90 per bord (inclusief slaatje) is. Meteen ben ik overtuigd dat dat het zal zijn en ik haal mijn vriend tevens over. Na vragen om een paar vertalingen opteer ik voor #6 met pompoen, amandel en chili; hij voor #1 met olijven, schapenkaas en oregano. Beiden vinden we Salbei goed klinken, dus kiezen we de salieboter als saus.

Daarnaast vragen we nog wat wijnadvies en landen we op de rode BIO Primitivo, Costa al sole (€ 17). Op het allerlaatste moment voeg ik nog een voorgerechtje toe: een kleine portie vitello tonnato (€ 4,90) voor elk. In deze dieettijden is het zelfs zo ver gekomen dat we ons daar wat schuldig over voelen en zeker wanneer die kleine portie toch nog behoorlijk ruim blijkt uit te vallen. De nogal robuuste vitello smaakt. Wel interessant, want – omdat ik de combinatie kalf met tonijn zo fascinerend vind – dit gerecht staat al lang op mijn kooklijstje.

We maken ons bij het (behoorljik laat – tegen 21u al) binnenkomen een beetje zorgen omwille van een lange tafel met een grote groep in een onduidelijke fase van hun avondmaal. Hebben ze al gegeten? We zien geen gebruikte borden, servetten of kruimels. Of wachten ze nog allemaal? Want dan kan het wel nog erg lang duren vooraleer wij aan de beurt zijn… Gelukkig gaan ze als het ware meteen aan de slag met onze bestelling.

Wanneer de ravioli opgediend worden, kan mijn lof als het ware niet op. Mijn wederhelft vindt dat ik lichtjes overdrijf, maar zijn handgemachte & hausgemachte ravioli niet ronduit verrukkelijk? Bovendien ben ik erg tevreden over mijn keuze voor pompoenvulling. De salieboter, de parmezaan en het slaatje maken dit spotgoedkope gerecht af. En ja, het was inderdaad niet nodig om als voorafje nog die vitello te bestellen…

We ledigen onze wijn en wandelen als laatste klanten van de avond buiten. Moest ik in deze Kreuzbergse buurt wonen, ik zou het wel weten! Ontbijt, lunch, avondmaal, bij toscanafraktion kan het allemaal.

Onze 100% Berlijn reisgids prijst dit restaurant aan als de ideale plek voor wie niet kan kiezen tussen de diverse Aziatische keukens. Ik ben meteen bereid om deze oosterse tapas uit te testen. Al besef ik uiteraard dat Transit wel degelijk een risico inhoudt, omdat ze zo’n beetje van alles wat doen. De kans bestaat dus dat de eindbalans middelmatig is wegens op te veel paarden gewed. Laat ons hopen dat het helpt als die paarden uit hetzelfde werelddeel afkomstig zijn! We wagen het er in elk geval op.

Wanneer we op donderdagavond rond 19u30 binnenwandelen, merken we meteen dat ‘op de ruttel’ er geen probleem vormt. We installeren ons aan een lage ronde tafel waar krukjes van twee verschillende hoogtes bij staan. Het worden na even testen de hoogste. Op tafel liggen twee menukaarten, stokjes en bestelbriefjes. Het andere deel van het restaurant is volledig rood met boven de tafels fel gekleurde kooien. Mooi beeld!

Ze vragen bij Transit slechts € 3 per bowl en afgaand om de porties die ik rondom mij zie, schat ik in dat we een zestal gerechtjes kunnen kiezen om mee te starten. Mijn vriend laat die keuze graag aan mij over en ik selecteer met veel plezier het volgende naar mijn mening veelzijdige gamma:

• crispy pockets
  crunchy roll filled with chopped chicken and vegetable, spicy lime sauce
• crispy prawns
  crispy prawns with avocado dip
• duck in pyjamas
  duck with plum sauce rolled in pancakes
• party girl
  fresh and spicy green papaya salad
• bali baby
  grilled and minced pork wrapped in fresh la-lot-leaves and herbs in lime sauce
• catch the fish
  crispy shark catfish filet with red curry, coconut milk and thai basil
• gado gado
  steamed vegetables with fried tofu, egg and peanut sauce

Het zijn dus uiteindelijk zeven bowls geworden, en nog een portie rijstnoedels (€ 1). Verder bestellen we spuitwater en een fles rode wijn (reserve du cochonnet vin de pays d’oc, languedoc, 2011 – € 18) die erg in de smaak valt. Inclusief het citaat van Molière.

Helaas is het er erg donker (en tegelijk gezellig) met wazige foto’s als gevolg. Hopelijk geeft onderstaand tafelzicht toch een impressie van wat we voor ons krijgen…

Ik verwonder mij meteen over de kwaliteit van elk individueel bordje / kommetje. De avocadodip is een overduidelijk homemade guacamole, de meerval vers gepaneerd en in een pittige rode curry verwerkt, het papayaslaatje verfrissend. De snelheid waarmee de gerechten geserveerd worden, doet ons in eerste instantie de wenkbrauwen fronsen. Maar na een paar proevers laten we alle reserves varen… Transit is simpelweg lekker en belachelijk goedkoop! En het blijft leuk eten, zo met z’n tweetjes alles delen.

Het verwondert mij een beetje dat Eetkaffee Multatuli nog niet tussen mijn food reviews staat. Soit, een teken dat mijn laatste bezoek aan de Poperingse broers toch van een aantal jaar geleden dateert. In elk geval zocht ik onlangs een plek waar je met een vijftiental personen vlot, gezellig en bovenal lekker kunt eten. Geen eenvoudig vraagstuk! Vaak zijn zaken die regelmatig groepen ontvangen dat net iets té gewoon (waardoor je een aan-de-lopende-band-gevoel opdoet), net iets té studentikoos of moet het eten inboeten.

Eetkaffee Multatuli vermeldt in de hoofdnavigatie van hun website het woordje ‘groepen‘ én ik ben fan van hun straight forward keuken: toegankelijk, een tikkeltje Vlaams, een tikkeltje werelds. Dus reserveer ik alvast telefonisch en overtuig iedereen om voor de formule van € 23,50 te kiezen. Deze formule bestaat uit aperitiefhapjes, hoofdgerecht en dessert – met telkens een zestal opties voor de laatste twee gangen. De keuzes lopen binnen en de smaken zijn erg gespreid. Over goûts et couleurs valt immers niet te twisten, of Eetkaffee Multatuli schat de verscheidenheid van het Vlaamse smaakpallet prima in…

Ikzelf opteer in deze dieettijden voor het pittig slaatje scampi met appeltjes in curry en paprikadressing en het trio van sorbet (citroen, passievrucht en framboos). Een nieuwsgierige foodie als ik telt dan uiteraard even na: € 15 voor het slaatje + € 6 voor het dessert. Dus betaal ikzelf nog € 2,50 voor de aperitiefhapjes, die op de menukaart € 12 per bord kosten. Dat is een eerlijke prijszetting: geen superpromotie, maar wel handig om voor groepen allemaal gerechten in dezelfde prijscategorie (€ 14,5 tot € 16 voor de hoofdgerechten) te selecteren. Drankgewijs besluiten we overigens niet op voorhand voor een bepaalde drankformule te kiezen en de avond zelf à la carte te bestellen.

We komen een beetje in gespreide slagorde aan. Inmiddels zijn er al wat drankjes besteld en geserveerd; de rest en de borden met tapas (manchegokaas, serranoham, 2 soorten chorizo, olijven, bruschetta met tapenade) volgen even later. In de ruimte op de eerste verdieping van het prachtige Van Crombrugghe gebouw zijn nog twee andere groepen ondergebracht, maar dat stoort uiteindelijk niet. Er kan naar hartelust getetterd worden!