When in Brussels, dan overloop ik even mijn restolijstje om te zien of daar nog iets met een BXL-tintje tussen staat. Zo ook op een zondagmiddag na een streep cultuur: Umamido is in de running wegens open op zondag en geen reservatie mogelijk. Dus zet ik koers naar het Flageyplein, waar vlakbij in de Chaussée de Vleurgat 1 deze Japanse ramenbar rockt.
Om anderhalf uur te overbruggen zetten we koers richting de Grote Markt van Kortrijk: naar Viva Sara, ook wel Viva Lekkere Koffie. Eén van de collega’s maakt van de gelegenheid gebruik om z’n lege koffiemachine van een voorraadje door Koffiebranderij Deprez gebrande bonen te voorzien. Hoewel de zon schijnt, installeren wij ons binnen om wat te werken. De gratis WIFI van de stad Kortrijk reikt niet tot daar, maar we krijgen de code van Viva Sara in ruil. Het grote en opvallend mooi ingerichte pand is zo goed als leeg, op een paar bejaarden na.
Een vriendelijke en strak geklede (wit hemd, bretellen en zwarte vlinderdas) ober komt onze bestelling opnemen: we beginnen met koffie en vragen alvast de lunchkaart voor straks. Eerst een cappucinno (€ 3,30) dus! Die komt even later met een pluim in het melkschuim en een verleidelijk bordje ter begeleiding. Zalig zandwafeltje, het mag gezegd.
Wat ik al zag voorbijkomen van TINSEL, klopte keer op keer: het font, het interieur, de drankjes, het eten, de mensen. In combinatie met de gratis parkeerplaatsen aan de overkant van de straat leent deze plek met Vlaamsekaai 40 als adres zich perfect tot een ontbijtmoment in afwachting van een meeting in Antwerpen. Zo gedacht, zo gedaan.
De deuren openen om 8u30 en een kwartier later ben ik de eerste gaste van de dag. Op een leuk gelayout bestelboekje mag ik met potlood mijn tafel aanduiden en mijn keuze neerschrijven.
Een weekje vakantie in de Ardèche doet een sterrenbelletje rinkelen… Woont en kookt de allereerste échte televisiechef Piet Huysentruyt daar niet? En staat zijn Likoké – een eerbetoon aan het Kongo-avontuur van zijn vader zaliger – niet met één ster in de Michelingids van 2014? Een tweetal weken op voorhand leg ik online een reservatie vast. Het aftellen kan beginnen.
Onze GPS stribbelt even tegen, maar toch arriveren we nipt op tijd bij de Route de Païolive 7 in Le Vans. We zien Piet al vanuit de verte even piepen naar de gasten op het terras en vervoegen de bende culinaire Belgen. We horen dat ze in het hoogseizoen vooral op Vlamingen draaien, Fransen bedenken doorgaans de dag zelf dat ze ergens willen gaan eten en tegen die tijd is Likoké al compleet ‘complet’.
Eerst even melden dat ik er wel wat van teruggekomen ben om tijdens zo’n verrukkelijke lunch als een gek te zitten fotograferen en noteren. De beelden zijn dus eerder snapshots en de omschrijvingen teren op mijn lichtjes door wijn bezoedelde geheugen.
We starten met een aperitief van het huis (€ 15): een lokale crémant met een scheut tequila, agave en chili. Très bien! Inmiddels beslissen we ook om voor het kortste menu te gaan, meer bepaalde de Hommage aan Likoké (€ 70) met de aangepaste wijnen (€ 30).
Daarbij komen in verschillende rondes de hapjes.
Casa Di Batavia stond al een tijdje op de radar als take-away solution. Er hoeft dan ook niet lang gedraald te worden als een collega voorstelt om gezamenlijk lunch te bestellen. Een lunchbox kost slechts € 5,60, minder dus dan een belegd broodje (sowieso geen favoriet van mij) en een soep bij de gemiddelde broodjesbar. De bestelling kan online doorgegeven worden, maar zonder veel diepgaande kennis van de Indonesische keuken doe je daar toch wel even over… Je moet namelijk vier keuzes maken voor die € 5,60: koolhydraten, groenten, vlees / veggie en type bereiding daarvan. De oplossing is verschillende tabbladen open zetten en de dropdown vergelijken met het uitgebreder omschreven menu op een andere pagina of Google Images.
Ik maak een veilige keuze, gebaseerd op wat ik bij Gado-Gado gegeten heb: bami – alternatieven zijn mihoen, nasi goreng (gebakken) of nasi putih (“saaie witte rijst”) – atjar koening als groenten en kip sate ayam, of was het nu ajam… De collega’s geven ook hun selectie door. Alles wordt online ingegeven en tegen kwart voor twaalf rijden we voor de pick-up naar Casa Di Batavia aan het Muinkpark.
De uitbater vult op dat moment de derde box, dus we weten dat we nog even geduld zullen moeten opbrengen. Hij verklaart dat hij wat later is aangekomen, omdat hij nog iets wou ophalen bij een leverancier. Best wel schattig, die eerlijkheid! Hij onthult verder dat ze ‘s middags niet leveren, omdat ze eigenlijk niet zo goed georganiseerd zijn. ‘s Avonds kunnen ze echter beroep doen op een professionele leverdienst.
Ondertussen blijft hij heen en weer hollen tussen zijn computerscherm in de hoek van de ruimte en de toog met de gerechten. Over de daging rending (gestoofd rundsvlees in pittige kokossaus) vertelt hij dat die de dag ervoor volledig uitverkocht is. En laat dat nu net de keuze zijn van de initiatiefnemende collega… Verder blijkt uit zijn reactie ook dat de gerechten niet dagvers zijn, hoewel je dat eigenlijk niet verwacht van zo’n stoofpotjes.
Wanneer we voorstellen om alles zelf in de microgolf op te warmen, raadt hij toch aan om het bij Casa Di Batavia te doen. Hij heeft daar professionele ovens en dat is zeker voor de kipsatés een plus. Na het proeven geef ik hem trouwens gelijk.
Ik koop nog twee zakken garnalenchips, omdat ik denk dat die wel knapperig weg zullen eten bij deze Indonesische gerechten. We rekenen af: € 50,40 voor de negen lunchboxes en meteen een volle klantenkaart die recht geeft op een free lunch.
