Nog maar net terug aan het bloggen en meteen overweeg ik een nieuwe formule… Beknopter, rond een paar parameters. Let’s give it a try!

Setting

Geen fleurige Frida Kahlo kleuren, maar een eerder donker interieur in de stemmige Serpentstraat. Mexicaans met nogal wat street credibility! Wij opteerden voor het terras, al moet ik zeggen dat die leren zetels binnen wel héél erg comfortabel ogen.

Food

• Pimientos de padron
• Mexicaanse vongole
• Taco met soft shell krab en guacamole
• Taco met BBQ lam

taco soft shell crab

taco lamb barbacoa

pimientos de padron

De vongole vielen zo hard in de smaak dat ik vergat om deze schelpen te fotograferen. Bloggen verleer je blijkbaar makkelijk dan pakweg fietsen of snowboarden. O ja, en van dat gebarbecuede lam zou ik wel een portie mee naar huis willen nemen…

Drinks

• Frisse rosé Le Plan Vermeersch, grenache

Bediening

Vlot, maar misschien soms een tikkeltje té vlot. Zo was het fijn geweest om eerst de entradas en daarna de taco’s geserveerd te krijgen.

Rekening

€ 85

Wrap-up

Fijn om eindelijk eens deze Gentse Mexicaan uit te testen! Tijdens de lockdown steeds met veel goesting hun take away kaart bekeken, alleen kwam het er om de één of andere reden nooit van. En een real life herkansing smaakt uiteraard nog een stuk beter: geen kartonnen of plastieken verpakking, alleen keramieken borden en een ander uitzicht dan de eigen keuken of living. Plus tequila anejo, die staat thuis niet in de figuurlijke barkast…

http://bichomalo.be/

datDat bloggen terug op gang trekken na een vreemd pandemisch anderhalf jaar, ik moet zeggen dat het me nogal wat moeite kostte. Zou ik er nog terug aan beginnen? En waarom? Is niet alles tegenwoordig Instagram en TikTok, snappier en vluchtiger? Op z’n Bockies? Na een kleine week vakantie volgde de klik: de zin is back. Misschien iets beknopter, misschien niet. We zien wel. Het dwangmatig over alle adressen bloggen is al lang verleden tijd. Hier lees je over de horecazaken die mij raakten…

Wat begon als een blog over alles wat door mijn hoofd schoot en ik beleefde, blijft uiteindelijk nog even voortbestaan als kanaal voor mijn uiteetbelevenissen. Geen reizen, boeken en musea meer, this blog is food (resto review to be more precise) only.

En dan nu naar het onderwerp van de dag: Old Boy in de Brusselse deelgemeente Elsene. Al een tijdje all over mijn social en Aziatisch (Thais) qua insteek, dus genoeg redenen om een avondje naar BXL af te zakken voor een food date.

Old Boy werkt (voorlopig) in shiften en met een vaste menu aan € 37 per persoon. Wij tekenen in op de vroege service, best handig als je met een babysit thuis zit en nog terug naar Gent moet na het diner.

We krijgen ons plekje buiten aan een hoge tafel en besluiten na een bezoekje aan het toilet dat à l’extérieur zeker de juiste keuze was in deze coronatijden. Binnen is het namelijk met plexischermen te doen en dat drukt helaas de sfeer… Alle respect uiteraard voor horeca peeps met weinig vierkante meters, maar ik probeer ze indien mogelijk toch te vermijden.

Het menu van de avond luidt als volgt.

Wijngewijs starten we met een natuurlijke bubbel. Gezien het bloggen even naar mijn onderbewustzijn verdween, ontbreken notities of heldere herinneringen. Lekker wel!

kaprao beef bao

sea bream ceviche

Lees verder →

Tja, ik denk dat ik voor twee nog hangende blogposts met dezelfde intro mag starten als tijdens de lockdown dit voorjaar. Helaas. Toen startte ik mijn resto review over Jus, Shinsen en Bistrot Du Nord steevast met onderstaande disclaimer, uiteraard is de sneeuwvakantie niet meer aan de orde.

“Laat me starten met bekennen dat ik getwijfeld heb om deze blogpost te schrijven, want het voelt wat vreemd om een mening over een restaurant te formuleren wanneer de uitbaters door de Corona-maatregelen genoodzaakt zijn om hun zaak tijdelijk dicht te doen… Er staan nog een aantal restaurants op mijn ‘to blog’ lijstje, omdat ik er door de drukte van de voorbije maanden en een sneeuwvakantie (niet in Noord-Italië of Ischgl) met slechte WIFI niet toe gekomen ben. Uiteindelijk heb ik beslist om deze blogposts wél te schrijven: misschien kan het een duwtje in de rug zijn om – wanneer we terug uit eten kunnen – bij dit specifieke restaurant te reserveren. Tegelijk is het voor mezelf ook een manier om een paar etentjes van de voorbije maanden opnieuw te beleven bij gebrek aan beter – al geniet ik momenteel nog wel van het huiselijkheid.” 

Lewis trok het voorbije jaar regelmatig mijn aandacht op Instagram: stedelijk interieur met leuk neonlogo, eigentijds eten dat op ’t eerste zicht mijn meug lijkt, … Redenen genoeg om er tussen twee lockdowns door – maar dat wist ik toen uiteraard nog niet (zeker) – werk van te maken. Op een woensdagmiddag spreek ik er af met een goede vriend om te klinken op zijn verjaardag van ondertussen alweer even geleden. Zo gaat dat tegenwoordig!

Eerst en vooral een dankjewel richting Geert, want gezien mijn fotoskills vaak wegdeemsteren bij dat van mijn gezelschap ben ik altijd tevreden dat beeldmateriaal te mogen gebruiken.

Misschien beginnen met melden dat ik wat te laat ben door iets heel stoms: ik vroeg Waze mij naar Lewis te gidsen, maar selecteerde verkeerdelijk een PR agency op één van de leien. Stoem! Superstoem! Maar soit. We mogen bij aankomst kiezen tussen een aantal tweepersoonstafels en selecteren eentje in het achterste gedeelte. Naast ons zie ik al verleidelijke sneetjes rundsvlees blinken. Yum. Benieuwd richt ik mijn aandacht op de menukaart en na tien seconden is het voor mij een uitgemaakte zaak: Lewis mag beslissen (menu Lewis Decides aan € 55). Het startschot mogen we wél zelf kiezen en dus bestellen we eensgezind de Italiaanse bubbels frisante Pedecastello (€ 11).

Laat Lewis maar beslissen…

Lees verder →

Tja, ik denk dat ik voor twee nog hangende blogposts met dezelfde intro mag starten als tijdens de lockdown dit voorjaar. Helaas. Toen startte ik mijn resto review over Jus, Shinsen en Bistrot Du Nord steevast met onderstaande disclaimer, uiteraard is de sneeuwvakantie niet meer aan de orde.

“Laat me starten met bekennen dat ik getwijfeld heb om deze blogpost te schrijven, want het voelt wat vreemd om een mening over een restaurant te formuleren wanneer de uitbaters door de Corona-maatregelen genoodzaakt zijn om hun zaak tijdelijk dicht te doen… Er staan nog een aantal restaurants op mijn ‘to blog’ lijstje, omdat ik er door de drukte van de voorbije maanden en een sneeuwvakantie (niet in Noord-Italië of Ischgl) met slechte WIFI niet toe gekomen ben. Uiteindelijk heb ik beslist om deze blogposts wél te schrijven: misschien kan het een duwtje in de rug zijn om – wanneer we terug uit eten kunnen – bij dit specifieke restaurant te reserveren. Tegelijk is het voor mezelf ook een manier om een paar etentjes van de voorbije maanden opnieuw te beleven bij gebrek aan beter – al geniet ik momenteel nog wel van het huiselijkheid.” 

Het moet ondertussen meer dan een jaar geleden zijn dat Mico’s Kitchen de Antwerpse Kasteelpleinstraat inruilde voor de nog centraler gelegen Kloosterstraat en ook qua naam een update onderging naar Mico & Jon. Hoewel ik dol ben op Aziatisch eten en in Antwerpen wel wat gelijkgestemde vrienden heb wonen, raakte ik er pas vorige maand…

Ik duw als eerste luncher de glazen deur open, maar merk dat we zeker niet alleen zullen zitten: op de meeste tafels staat een bordje met ‘gereserveerd’. Wij mogen ons installeren aan een ronde tafel met een houten bank en een stoel als zitopties. Om te starten installeer ik mij op de bank en mijn iets later arriverend gezelschap vindt dat prima. Datzelfde gezelschap – beter gekend als Avocado van de Duivel – maakte trouwens pakken betere foto’s dan mezelf die middag, dus ik ben dankbaar dat ik deze beelden mag gebruiken.

We starten met een aperitief en dat zorgt meteen voor een grappig moment. Niet per se omwille van de smaak, al mag mijn witte wijn van het mij gekende wijngoed GEIL (€ 6) er absoluut wezen. Wel door het verraste gezicht van Caroline wanneer haar sake verschijnt. De aangeduide hoeveelheid (4 centiliter) was ons ontgaan, dus moeten we wel even lachen om dit schattige minitasje Tsuruume Yuzu (€ 4) met een mix van sake en yuzu. Jammer dat er geen referentiegrootte op de foto staat, maar geloof me: écht mini.

tsuruume yuzu | foto: Caroline D’hont

Lees verder →

Mag je na twee jaren op rij al van een traditie spreken? Ik zou durven stellen van wel… Dus: elk jaar trakteer ik mijn pa eens op een uitgebreide lunch. Vorig jaar spraken we af in Marke voor een topmiddag bij Restaurant Rebelle, dit jaar is het plan om Het Vliegend Tapijt van mijn restolijstje te schrappen. Dus zetten we opnieuw koers richting Marke…  Langs een grote baan ligt het restaurant dat ik bij een vluchtige blik misschien eerder als brasserie zou categoriseren, maar eens binnen moet je je mening meteen herzien.

Mijn vader vergezelt mij een minuut later en kort daarna stelt de gastvrouw ons het lunchmenu voor. We knikken enthousiast, ook bij het tweede voorgerecht als optie. Maar first things first: we starten met een bubbeltje en daar horen enkele amuses bij.

rauwkost met yoghurt en pesto

van voor naar achter: parmezaan, varkenstong, makreel

Lees verder →