Ergens afgelopen najaar lieten de heren van Bar Chine – dat binnenkort helaas de deuren sluit om plaats te ruimen voor een nieuw concept Jinza – mij proeven van een Japanse cheesecake. Niet van hun makelij, maar gefabriceerd door Mico’s Bistro. Dat én een recommendation van foodie en vriendin Avocado van de Duivel brengen mij op een middag in de Kasteelpleinstraat voor een Aziatische lunch.

Foto: Instagram @elidesc

Ik arriveer als eerste en mag een tafel voor twee uitkiezen. Het eethuis splitst zich in een voor- en achterkamer; je loopt quasi door de halfopen keuken. De lichtrijke veranda lijkt mij op dat moment de fijnste plek: je mist de passage van de straat, maar kunt even weg van de wereld wezen. Ondertussen bestel ik als drankje Osmanthus green iced tea (€ 4) die er beeldig blijkt uit te zien en dito smaakt. Mijn gezelschap vraagt even later een glas witte wijn. Per glas (€ 6) wordt dat Chardonnay van Domaine Des Homs uit 2014.

Lees verder →

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

We leerden Jan en Nele kennen als koppel met een voorliefde voor grootmoeders keuken in het VTM-programma Mijn Pop-Up Restaurant. Dit najaar startten ze ‘voor echt’ in de Burgstraat, waar voorheen Le Jardin Bohémien zat.

Het interieur van dit toppand bleef gelukkig behouden. Starten doen we met cava (€ 6 – in coupekes!) en picon vin blanc (€ 6) met daarbij een vleesplank (€ 12) en kroketjes van gekonfijte eendenbout (€ 9) als hapjes. Lekker, alleen een tikkeltje onhandig eten zonder bestek, bordje of servet.

Als voorgerecht lonk ik naar de huisgemaakte garnaalkroketten (€ 16). Mijn partner volgt, de anderen verkiezen toast champignon (€ 12). De garnaalkroketten beantwoorden aan alle regels van de kunst: krokant vanbuiten, smeuïge vulling, partjes citroen, gefrituurde peterselie. Alleen de gepelde garnalen als garnituur ogen wat triest. Over de modern gedresseerde rondjes brood met champignons hoor ik niets dan lof.

Ondertussen vraag ik een komkommersapje genaamd Cucumis (€ 4,50), de rest deelt een fles Chardonnay (€ 22). Vervolgens willen we tweemaal stoofvlees Mémé Gusta (€ 21) en paling in ’t groen (€ 30). Niet veel later komt onze iets te krappe tafel vol te staan met kommen stoverij en paling, friet met mayo en tartaar én gebakken appeltjes voor bij het stoofvlees. Nu snap ik de Boxy broers: de varkenswangen smelten in de mond, de paling ziet er verdomd verrukkelijk uit. Opnieuw springt het stemmige vintageservies in het oog! Trouwens tevens mijn felicitaties voor het oprecht sympathieke personeel, inclusief gastvrouw Nele.

Tot slot delen we twee porties soezeboelekes met ijs (€ 9). Net zoals op televisie gieten ze de chocoladesaus ‘live’ over de soezen. Mooi! Daarbij hoort nog een kommetje uitstekend ijs. Verdomd smakelijke soezen, alleen een tikkeltje bruut – en dat blijft mijn enige echte opmerking. Smossen blijkt soms onvermijdelijk.

Gent zal Mémé Gusta ongetwijfeld in de armen sluiten!

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Foodsharing zit in de lift en dat is ook de jonge Roeselaarse chef Jonas Aernout niet ontgaan. Hij opende afgelopen najaar in de Henri Horriestraat Gastro – jawel – Henri.

Wij arriveren op een vrijdagavond als eerste gasten. Meteen krijgen we de kaart en een woordje uitleg. Het sharing menu (€ 49) behoort tot de opties, wij denken wegens tijdsnood eerder aan à la carte. Wel wat vreemd dat er daar niet gedeeld moet worden.

Starten doen we met een geslaagde alcoholvrije cocktail (€ 6) die gember en limoen bevat en twee hapjes: gefrituurde nobashigarnaal (€ 16) en huisgemaakte bitterballen (€ 8). De smaakvolle garnalen dippen we in een currysausje; de ietwat muffe bitterballen in tartaar. Beide porties vullen vrij goed, waardoor we tevreden zijn hierna rechtstreeks naar de hoofdgerechten te springen.

Voor mij wordt dat op vel gebakken kabeljauw (€ 27). Mijn vriend lust graag rund en informeert naar de helft van de Simmental côte à l’os (normaliter voor 2 personen). Ze stellen hem een alternatief stukje rund (€ 28) voor en hij hapt toe. Ik proef tevreden van mijn mooie stuk vis met preistampers (ook wel ‘stoemp’ in andere provincies) met als extra groentjes romanesco, kerstomaatjes en sugar snaps. Alleen onhandig dat de mousseline volledig op het vel ligt. Dat vel eet ik liever niet op, dus dat wordt schrapen. Aan de overkant hoor ik geen klachten over het rundsvlees en de béarnaise, wel ontwaar ik licht gemompel bij de rest. De patata brava blijken vrij droge uitgestoken aardappelen, de linzenhummus een poging tot originaliteit bij een Belgische klassieker. Daarbij drinkt hij een uitstekend glas San Lorenzo uit Montepulciano d’Abruzzo uit 2015 (€ 5). Ik hou het bij een ginger ale van Thomas Henry (€ 3,50).

Na deze wederom royale porties besluiten we te passen voor dessert. De rekening volgt vlot, de kans krijgen om deze ook effectief te betalen blijkt minder evident. Na meer dan een kwartier wachten kunnen we dan toch vertrekken. Altijd jammer, zo’n valse noot op het eind.

Vorige week spraken we nog eens af met de zesta.be ladies. Dan wordt er op voorhand steevast wat heen en weer gechat over de plaats van afspraak. Dit keer komen The Butcher’s Son, Black Smoke en Savage Dining onder andere naar boven. We kloppen af om op een donderdagavond het kreeftenconcept van Savage in Antwerpen centrum (Kaasstraat – vlakbij Grote Markt) te gaan uittesten…

Tot mijn grote scha en schande heb ik mijn agenda weeral veel te vol geboekt met afspraken, waardoor ik een half uur te laat opdaag. De vriendinnen zitten al terecht ongeduldig te wachten met een Savage Lemonade (€ 3,50 – homemade elderflower lemonade), want ze doen aan Tournée Minerale. Ik twijfel, maar besluit om verstandig te zijn en dus mee te doen met hen.

Lees verder →

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

De Turks-Belgische Leyla Kurhan opende op een steenworp van de Sleepstraat haar eethuis Sofraya, Perzisch voor ‘een rijk gedekte tafel waar iedereen welkom is’.

Op een volgeboekte zaterdagavond stappen we binnen in de moderne midden-oosterse atmosfeer van Sofraya. Aan de lange tafel op het verhoog kan een omvangrijk gezelschap zitten; wij krijgen een kleiner exemplaar voor onze tête-à-tête.

Eerst kiezen we een drankje, pas daarna krijgen we de eetkaart. Ik besluit om de cocktail genaamd ‘morning orgasm’ (spumante, granaatappel, rozenwater – € 7,50) te proeven, mijn vriend houdt het bij een glas Armeense witte wijn (€ 7). Daarbij horen verrukkelijke met komijn gekruide walnoten.

Als extra hapje bestel ik labne met z’atar (€ 5) vergezeld van lavash oftewel zalig lauwwarm brood.

Het zijderoutemenu (€ 36) lonkt, niettemin kiezen we toch à la carte. Graag delen we vijf gerechtjes én een fles rode wijn. Opnieuw springen de minder evidente wijnlanden in het oog: Bulgarije, Turkije, Armenië en Hongarije. Chef Leyla adviseert en laat ons zelfs twee wijnen proeven. Uiteindelijk selecteren we de Bulgaarse Black C (€ 32). Lekker pittig!

We starten sterk met forse falafels en yoghurt-harissadip (€ 6). Daarna volgt een rondje vis: gegrilde zalm met kruiden en citroen (€ 12) enerzijds, mosselen Istanbul style (€ 12) anderzijds. Ondanks het mooie korstje maakt de zalm niet echt indruk, de mosselen daarentegen… Ons zwarte goud op Turkse wijze werkt! De op de Josper geroosterde kippenbout (€ 13) typeer ik als ‘klein maar echt lekker’, het bijhorende slaatje zag ik al eerder bij de zalm. We ronden af met börek (€ 9), een verrukkelijke bladerdeegtaart gevuld met prei, feta, ui en kruiden.

De laatste glazen wijn worden uitgeschonken. Ik proef hierbij keskul, een Turks melkdessert met amandel en kokos dat koud opgelepeld wordt.

Leyla Kurhan neemt ons in Sofraya mee voor een gezellige karavaan van geuren en smaken. Een midden-oosterse must voor de fans van verfijnd Turks!