Ja, ik heb een zwak voor vol-au-vent. Ja, mijn beste maatje Geert lacht mij daar geregeld mee uit omdat hij vol-au-vent nu eenmaal geen foodie-waardig eten vindt. Uiteraard wil ik hem van het tegendeel overtuigen en daarom krijgt hij als poets wederompoets voor zijn verjaardag een portie vol-au-vent bij Brasserie Latem cadeau. Waarom bij Brasserie Latem? Omdat ik ergens – al kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren waar – gelezen heb dat een respectabele recensent de vol-au-vent in deze Latemse brasserie als de beste van Gent en omstreken beschouwt.

We spreken af op een woensdagmiddag en er is meteen al wat verwarring wegens allerlei bestelwagens van vakmannen voor de deur. Op de ramen hangt ook een groot vraagteken gekleefd… Omdat het nogal druk is op de Kortrijksesteenweg en ik niet meteen een parkeerplaats vind, bel ik even om te vragen of ze überhaupt open zijn. Ja, hoor! We moeten de rode loper volgen langs de kant van de Porsche-garage en zo komen we inderdaad bij de achterdeur terecht. Een beetje vreemd binnenvallen zo bij een eerste bezoek en dat geldt eigenlijk ook voor de gehele setting, want wij lunchen terwijl in het voorste gedeelte verdergewerkt wordt aan de herinrichting.

Eerst en vooral bestellen we elk een aperitiefje en vragen nog vijf minuten bedenktijd voor de rest. Geert drinkt Italiaanse bubbels genaamd Bellavista Alma Gran Cuvée van Chardonnay en Pinot Noir druiven (€ 16). In de non-alcoholische categorie wordt mij het rabarberdrankje Van Nahmen (€ 8) aangeraden. Verrukkelijk!

Jullie merken het meteen: Brasserie Latem durf ik bestempelen als pokkeduur – al twijfel ik of dat wel een correct Nederlands woord is. Ik had me daar enigszins op ingesteld wegens de locatie, dus besluiten we na enig getwijfel om daar bij onze verder keuzes geen rekening mee te houden.

Bij de drankjes verschijnen overigens wat aperovleesjes en olijven.

Lees verder →

Als de dame achter de Robot een tweede zaak opent met daarenboven een West-Vlaamse knipoog in de naam, kan ik niet anders dan geïnteresseerd zijn… Vroeger woonde ik vlakbij de Robot en verkende graag de vele gedaantes: apéro, lunch of feestje tot in de nachtelijke uurtjes. Dus ben ik wel benieuwd hoe ze horecazaak #2 aanpakt!

Gekapt, oftewel gehakt (gemalen vlees) in het West-Vlaams dialect. De rode draad van de eetkaart ligt vast en ik vermoed dat menig Gentenaar zich daar wel in kan vinden. Gehakt past zo hard in de categorie ‘comfort food’ dat mijn speekselklieren in overdrive gaan.

Lees verder →

’t Is gebeurd! Mijn eerste driesterrenervaring… Met dank aan de jarige Geert die mij uitnodigt om hem richting Brugge te vergezellen. Graag, vanzelfsprekend graag. We rijden tegen 12u30 stipt de ruime parking van Hertog Jan op. Die staat niet vol, wat in lijn ligt met onze verwachten gezien er twee dagen eerder nog plaats bleek voor de lunch. Ik dineerde al op de oude locatie van Hertog Jan – waar nu bistro / tapasbar L.E.S.S. zit – en kan meteen zeggen dat Gert De Mangeleer & Joachim Boudens een serieuze upgrade qua setting realiseerden met deze verhuis. Hertog Jan huist nu in een grondig gerenoveerde hoeve met een mooie moderne vleugel.

Binnenkomen doen we via het ‘winkeltje’ waar allerlei Hertog Jan producten of door Hertog Jan gebezigd zaken (zoals bijvoorbeeld de zalige – doch dure – zeep van Aesop) te koop zijn. Na een hartelijke begroeting krijgen we een ronde tafel voor twee personen toegewezen. We verwonderen ons enigszins over de zitposities van de gasten: de mensen aan het raam zitten allemaal met hun rug naar de indrukwekkende moestuin. Jammer.

Lees verder →

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Na klachten over geurhinder gooide Chix in Onderbergen het concept helemaal om van kip aan ’t spit naar lasagna all the way met Eat Love Lasagna.

We starten onze Italiaanse avond met een glas Jungling (€ 5,90 – Riesling) voor mijn vriend en een Green Heart (€ 5,90) cocktail met selder, kervel, lavas, appel en bergamot voor mij. Grasgroene sapjes met groenten en fruit kunnen mij doorgaans bekoren. Ook hier.

Vrij snel laat ik mijn oog vallen op de tasting menuformule (€ 35). Ik antwoord automatisch affirmatief als de ober vraagt of we dit menu tweemaal willen.

Even later krijgen we een plank met fritura mista van groenten (wortel, bloemkool en aubergine) en mini-mozzarella in buikspek van Cuore di Puglia. Verder wordt de tafel gevuld met focaccia, hummus van kikkererwten en gazpacho – een Spaans omwegje. Hoef ik nog te zeggen dat dit een stevige starter is? Gelukkig smaakt alles o zo vers en huisgemaakt! En nu begrijp ik ook waarom de ober ‘Tweemaal?’ vroeg…

Ondertussen laat de bediening toch wat steken vallen. Mijn vriend slaagt er dan toch in een glas rood (€ 6 – Salbide, Tempranillo) vast te krijgen en kort daarna verschijnt een groot rechthoekig bord met vier soorten lasagna, een mix van de rode (Pomodoro) en witte (Bosco, Carota en Formaggio) variëteiten. Te veel smaken om in detail te treden, ik hou het bij stuk voor stuk smakelijk en ook wel origineel. HIerbij horen nog contorni, groenten als bijgerechten die de toch wel zware pastamaaltijd wat moeten verlichten.

We zijn eerst blij met de adempauze voor het dessert. Na meer dan een half uur beginnen we ons toch wat zorgen te maken en omdat de temperatuur binnen oploopt, vragen we of we naar het terras mogen switchen. Dan blijkt dat ze ons eigenlijk helemaal vergeten zijn! We koelen buiten af met hun hartvormige wafels – die al een paar concepten overleefden – en tiramisu. Voller dan voldaan rekenen we af. Tevreden dat ik allerlei kon proeven, al hou ik het volgende keer toch gewoon bij één lasagna.

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Op de donderdagavond voor de Paterholfeesten reserveer ik bij Barbaro, een nieuwe zaak die in de Rodekoningstraat een Italiaanse wind laat waaien.

We kiezen een tafel uit in het eerste gedeelte en krijgen samen met de kaart een shot negroni (gin + vermouth + campari) van het huis. Zo voel je je meteen welgekomen.

Ondertussen selecteren we elk een aperitiefje: Big Tom spicy tomato juice (€ 3,70) voor haar, spumante Il Grillo (€ 7,50) voor hem. Daar zijn we snel uit, over de eetkeuze twijfelen we evenwel langer. Ik lonk naar de antipasto om te delen, alleen liggen die prijzen (€ 25 à € 29) relatief hoog en aarzel ik of er daarna nog wel een pizza bij kan. De joviale uitbater van Limburgse oorsprong reikt ons echter de oplossing aan: deel één plank en vervolgens één pizza. Deal!

Dus verschijnt eerst de Gustoso (€ 29) met Italiaanse charcuterie, kazen, gegrilde groenten en olijven als deelbaar voorgerecht. Het begeleidend huisgemaakt brood blijkt nog wat warm en hemels. Ook de vleesjes en kaasjes van excellente kwaliteit bevallen absoluut: denk pancetta, lardo, mortadella, denk pecorino, taleggio, gorgonzola.

Daarna mag Wacko Jacko optreden: een pizza met venkelworst, aubergine, ei, parmezaan en tomatensaus. Na een paar stukken probeer ik te identificeren wat deze pizza nu zo zalig maakt… Ik kom uit bij een intense tomatensaus, een schitterende korst en allemaal topingrediënten als beleg.

Ook Jan & Nele van Mémé Gusta blijken trouwens de weg naar Barbaro te vinden. Ondertussen proeft mijn vriend met plezier van de rode huiswijn (€ 5). Wanneer de Italiaanse gastheer hem later een andere (duurdere) rode laat proeven met een echt rock & roll etiket, verkiest hij toch om bij de huiswijn te blijven. Hij wordt bijgetreden dat dit prijs-kwaliteit inderdaad een prima wijn blijft.

De limoentaart (van Caffè Rosario – de tweede zaak op het Emile Braunplein van deze ondernemers) en enkele zoete pizza’s pogen me te verleiden. Dessert zal echter voor een volgende keer zijn. Bij deze is het beloofd dat die er komt. Arrivederci!