Met de Cadixwijk in Antwerpen was ik niet echt vertrouwd. Locals vertellen mij echter dat de ene na de andere horecazaak er recent de deuren opent: zo werkte ik wat bij Georges espressobar (where else?), dronk ik een apero bij Bar Tikilla en houdt Bar Brut op woensdag helaas de wekelijkse sluitingsdag. Dat allemaal in aanloop naar een avondje dineren bij UPTON in de Napelsstraat, met de Zesta ladies. Als je even ‘zesta’ in het zoekvenstertje van deze blog intikt, dan merk je meteen we go way back…
We krijgen de eerste tafel voorin toegewezen: het ronde meubel leent zich perfect voor een gezelschap van drie personen, want zo hoeft niemand zonder overbuur te zitten. Het gordijn aan het sas zorgt er bovendien voor dat de ijzige januarikoude niet binnengeraakt.
De attente gastvrouw somt enkele opties op om de avond drankgewijs mee in te zetten en we volgen allemaal Carolines enthousiasme bij het horen van Franciacorta, een Italiaanse schuimwijn. Bij deze bubbels horen twee toonzetters. Eerst verschijnt een schattige amuse die al lijkt te knipogen naar het dessert (denk aan een millefeuille): gyozadeeg met crème van blauwe kaas en kaviaar van porto. De chef spant de verwachtingen! Hij heet trouwens Gianfranco Van de Maele. Zijn Italiaanse mama en zijn werkervaring in Osaka verklaren de inspiratie uit beide landen. Italië en Japan op één menukaart, dat klinkt als het beste van twee werelddelen of zoiets…
Lees verder →
Waar eet je op een vrijdagavond tijdens de kerstvakantie? Heel veel horecamensen nemen namelijk even pauze tijdens de feestdagen – en dat is hen uiteraard ten volle gegund. Waar ga je als je niet al té uitgebreid wil dineren? Ineens brandt er een lampje: PING! Dit is de perfecte avond om het relatief nieuwe Amigo uit te proberen.
We arriveren op het Stapelplein en merken dat nogal wat vrienden – flauw! I know – de weg vinden naar Amigo. Gelukkig zit er een reservatie in onze digitale zak. Rondom ons zitten pratende en lachende drink- en eetgasten aan gewone tafels of op barhoogte. Amigo slaagde er in om een doodgewoon café om te dopen tot een stijlvol ingericht boîte. Misschien met iets te veel roze naar mijn goesting, maar over kleuren en smaken…
Lees verder →
Alweer drie jaar geleden las ik Melting Pot, een boek van Guido Everaert en Karin De Bruyn over culinaire talenten van niet-Belgische origine. Ook Haile Abebe, de man achter het Ethiopische restaurant Toukoul in Brussel, vertelt zijn verhaal in Melting Pot. Sindsdien staat Toukoul op mijn restolijstje en onlangs biedt de gelegenheid zich aan wanneer ik met een ex-collega en een collega wil afspreken in het centrum van Brussel. Zij staan open voor iets avontuurlijker eten en dat kan ik alleen maar toejuichen…
Reserveren verloopt nog via het contactformulier op de website of via telefoon. Ik krijg wel een mailtje én een sms om mijn reservatie te bevestigen. Persoonlijk heb ik de gewoonte om sms’en (en bij uitbreiding alle andere berichten) direct te wissen, maar deze van Toukoul laat ik flink staan tot de dag van ons bezoek.
Toukoul heeft trouwens twee adressen én twee ingangen, want het pand strekt zich uit van de Rue de Laeken tot de Rue du Maronnier. We arriveren met twee van de drie op het gereserveerde uur, de ex-collega volgt iets later. In tussentijd inspecteren wij het warme interieur – best te omschrijven als modern Afrikaans – en de menukaart. Ook geven we aan nog niet te aperitieven tot we voltallig zijn. Eerlijk: we komen net van een afterparty na een festival (meer bepaald Media FastForward), dus we vergaan zeker niet van de dorst.
Foto – www.toukoul.be
Lees verder →
Het voelt als mijn blogplicht om deze post te starten met een link naar een artikel van alweer acht jaar geleden, toen ik bedacht welk restaurant ik ooit zou willen openen… Doorheen de jaren evolueerde mijn smaak, wel bleef de liefde voor eitjes overeind.
Mijn restaurant
Vanzelfsprekend ben ik benieuwd naar Luv L’Oeuf, de eerste Gentse zaak met ei als rode draad. Ik arriveer iets na het middaguur in de Nederkouter. Intussen stuurt mijn gezelschap een sms dat ze de tram boven de fiets verkoos wegens een regelrechte drashbui. Zij werkt in de buurt van het station, dus slechts enkele haltes van tram 1 verder.
De zitkeuze blijkt te variëren van helemaal achterin tot vooraan bij het raam. In een straat als de Nederkouter hou ik van de toog tegen het raam: mensen in alle maten en vormen komen voorbij. Haastig stappende vrouwen die het de regen niet gunnen hun kapsel te ruïneren, fietsende studenten die behendig de tramsporen ontwijken, een taxichauffeur die met enige beroepstrots gebruikmaakt van zijn gereserveerde strook…
Ik laat me wegzakken in de net iets te diepe zetel van donkergroen velours tot mijn vriendin binnenstapt. Zij ontbeet hier al eerder, in mijn geval ontdek ik voor het eerst het breakfast all day concept. In een zaak die elke dag een ode brengt aan eieren klinkt het logisch dat ze die eitjes niet bij eender wie kopen: op hun website loven ze hun leverancier, meer bepaald eierboeren Johan en Christine Martens-Lagrou uit Oostkamp.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik mij als lunch niet snel zal wagen aan een croissant of American pancakes. Gelukkig houden ze bij Luv L’Oeuf meer dan voldoende rekening met de hartige mensen… Ik twijfel even over de wafels met pulled pork, uiteindelijk hak ik de knoop door en land bij de huevos rancheros (€ 15). Graag met een glaasje rosé (€ 4 – Cinsault) erbij. Naast mij wordt er voor de shakshuka (€ 15) geopteerd en ze stelt verder voor om de frietjes van zoete aardappel (€ 6) te delen. Deal!
Lees verder →
Nu we met zus en schoonbroer de voorbije jaren twee keer kippetjes smikkelden in De Hanekamp (doorgaans na een bezoekje aan het kunstenfestival in Watou), wordt het hoog tijd om een nieuw adres in de grensstreek uit te testen dat al lang op mijn restolijstje prijkt: Terminus, eveneens in den Abele. Dit restaurant aan de douanepost kreeg extra aandacht sinds zoon Pieter Verheyden – voormalig sommelier in Peter Goossens’ Hof Van Cleve – de zaak overnam van zijn pensioengerechtigde ouders. Zijn moeder Kathleen Vanderbeke blijft echter mee in de potten roeren.
We komen tegen 19u45 aan en mogen een tafel voor vier uitkiezen. Ik hou vooral de commentaren die ik al opving over ‘veel te dicht opeengepakt’ in het achterhoofd en vraag naar een tafel bij een zetelhoek waar we ietwat discreter zitten. Na een poosje wachten worden onze menukaarten uitgedeeld en het valt meteen op dat het personeel bij Terminus quasi allemaal Franstalig is. Even ons beste Frans bovenhalen! Ah, oui…
Terminus en picon vin blanc (€ 7,50) als aperitief vinden we met driekwart van het gezelschap de logica zelve. Mijn zus – sowieso niet echt een drinker – verkiest een glas rosé (€ 4). Neen, ze is niet aan het poseren op onderstaande foto… ;-)
Lees verder →
