Vandaag lunchte ik op een adresje dat al sinds de opening op m’n restolijstje – plekjes waar ik graag de volgende weken / maanden / jaren wil proeven – staat, namelijk KAMU in de Antwerpse Draakstraat (tussen de Draakplaats en de Dageraadplaats). In uiterst aangenaam gezelschap dan nog wel.
Bij KAMU bieden ze ’s middags een lunch bestaand uit 2 gangen aan voor € 15. Belachelijk weinig geld – zeker als je het interieur, de kaart en achteraf gezien de smaak in beschouwing neemt. ’s Avonds kun je er terecht voor een 3gangenversie met een bijhorend prijskaartje van € 35. Deze middag boden ze een courgettesoep aan met daarna de keuze uit 3 hoofdgerechten. Ofwel een vegetarische quiche met een slaatje. Ofwel kabeljauw met puree van amandine aardappelen en gerookte prei. Ofwel speenvarken met risotto en lentegroentjes.
Gezelschapsdeeltje 1 opteerde samen met mij voor de kabeljauw. Gezelschapdeeltje 2 voor het speenvarken. Maar eerst genoten we van een glaasje cava (€ 6) in een charmant coupke en de courgettesoep – beiden geserveerd door de bevallige, doch ietwat onwennige dienster (vermoedelijk de vriendin van de kok).
Misschien heeft het te maken met mijn dieet van de laatste weken, maar de portie beoordeel ik als copieus. De kabeljauw was bovendien perfect gebakken en in de aardappelpuree zaten de meegekookte schillen verwerkt – bijster origineel. En dat groene blaadje – met meerdere andere exemplaren door de prei gemengd – zag er wat mij betreft uit als lamsoor, al ben ik na de smaak niet 100% zeker.
De huiswijn viel trouwens ook in de smaak. Voor zowel de witte als de rode boden ze twee opties: witte Chardonnay of Sauvignon Blanc, rode Cabernet Sauvignon of Merlot. En hoewel we niet tot de koffie overgingen wegens tijdsgebrek (want het mag gezegd, een lunchmenu bestaande uit soep en een hoofdgerecht kan misschien wel op iets minder tijd dan anderhalf uur geserveerd worden), de fijne serveerwijze van de koekjes op omgekeerde grootmoederskopjes charmeerde wel. Al stond die in wat men schril contrast noemt met de rest van het interieur. Een fraai interieur trouwens: veel wit, veel hout, Scandinavische stijl, design meubilair.
Leuk adresje. Een adresje dat daarenboven binnenkort in de Zone 03 staat. En als de aanwezige fotografe onze goede kant fotografeerde, dan prijken wij mogelijkerwijs weldra in het magazine en op de dito website…
Zondag belandden we – samen met mijn ouders – in De Klokkeput, gelegen in Sint-Martens-Latem dorp op een boogscheut van de Leie en de kerk. Een keuze van mijn ouders, wegens een positieve eetervaring ergens vorig jaar. Ik ervoer toch wat persoonlijke reserves tegenover deze zaak die ik – noem het vooroordelen, noem het instinct – als nogal blasé bestempel.
Mijn moeder en ik arriveerden iets later. Meteen trof de professionaliteit van het personeel ons; alsook het stijlvolle interieur (witter dan wit).
Bubbles it were als aperitief en we kregen nog bruschetta met tomaat en mozzarella als extraatje. De rest van het gezelschap ging instant overstag voor de mosselen natuur. De uitgebreide menukaart bracht mij echter eerder aan het weifelen. Vlees, vis, slaatje, pasta. Uiteindelijk pikte ik – terwijl de dienster al bestelling opnemend naast mijn stond – één van mijn lievelingsgerechten: gebakken roggevleugel met kappertjes en botersaus. Wijngewijs fluisterde ik mijn pa ‘pouilly fumé’ in het oor.
Nog even over de menukaart, want bij mijn keuze voor ten langen leste rog merkte ik toch wat opvallendheden. Zoals het voorheen vermelde ruime aanbod: van tomaat garnaal over babykreeftje tot dorade in zoutkorst, van côte à l’os over kalfszwezeriken tot fondue bourguignonne. Zoals ook bepaalde extreem hoge prijzen, vooral € 37 voor gegrilde gamba’s staat nog in mijn netvlies gegrift.
Niet zo heel erg veel later verschenen onze borden – en mosselpotten in het geval van mijn gezelschap. Zij beschreven de mosselen duidelijk opgetogen als groot, vol van smaak en begeleid door dodelijk lekkere handgesneden frietjes. Met dezelfde opgetogenheid verorberde ik mijn rog. Ongetwijfeld een caloriebommetje, maar een verdomd lekker exemplaar. Topwijntje ook trouwens.
Misschien komen we hier ooit het maandmenu (€ 40 voor 3 gangen) degusteren. Mits enige mentale voorbereiding op een net iets overdreven portie poshness…
•••
Tip aan de webmaster:
Toch maar eens die spelfouten uit het menu filteren! Kalfszweriken? Nietjes?
Het is gemeengoed om af te geven op cadeaubonnen, BONGObonnen in het bijzonder. En toch, ik vind het een aangename gedachte om iets buiten je gewone doen te doen en daar niet (of toch slechts beperkt) voor te moeten betalen.
Zo stapten mijn vriend en ik vrijdagavond Ette Ibibio in de Zwijnaardsesteenweg binnen met een BONGObon “Wereldkeuken” in de hand. Ette Ibibio is een Afrikaans restaurant met een évidemment op en top Afrikaans interieur – denk rastakleuren, houten maskers, krokodillenhuid. De BONGO kondigde keuze uit een aantal voor- en hoofdgerechten aan; de dienster verbreedde deze echter tot alles op de kaart (zelfs het wildaanbod, mits bijbetaling van € 5 per gerecht).
We bestelden een fles Zuid-Afrikaanse merlot uit 2007 en een karaf bruiswater. Als voorgerecht opteerde mijn vriend voor de bakbanaan, ikzelf voor het pasteitje met kruidig vlees. Na een halve fles wijn verschenen de gerechten op tafel. Beiden werden smakelijk doch zwaar bevonden, met een speciale vermelding voor de uiterst geapprecieerde bakbanaan of plantain.
Geen evidentie om foto’s te nemen in een onderbelicht (lees: gezellig) restaurant. Desalniettemin laat ik een beeld na…
Bij de volgende gang koos mijn vriend voor het lam dongo dongo met maniok als bijgerecht, ik voor de kip moambe met rijst. Na opnieuw bijna een halve fles wijn – hoewel we ingetogen poogden te drinken – bracht de vlotte serveerster onze hoofdgerechten. Wat je noemt copieuze porties, die ik absoluut niet de baas kon. De smaak zat wel goed en voerde mij in gedachten eventjes richting mijn geliefkoosde “La (petite / grande) rue du bien manger” op Couleur Café. De moambe en dongo dongo vertoonden echter verdacht veel gelijkenissen, zelfs met de saus geserveerd bij mijn pasteitje. Op zich geen probleem dat de kok verkiest om in minder drukke horecatijden (Genste Feesten net achter de rug, volop verlofperiode) niet alle sauzen te bereiden, maar open communicatie hieromtrent lijkt mij toch aangewezen.
Uiteindelijk moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik zo stoer ben om dat commentaar in mijn blogpost te geven en niet om het rechtstreeks aan de übersociale chef mee te delen op het moment dat hij naar onze Afrikaanse eetervaring komt peilen.
Wij kloppen af op € 20,50 voor de wijn en de verschillende karaffen water. Lichtjes ‘opgepoeft’ wandelen we de avond in, met het voornemen om bij een volgende passage enkel een hoofdgerecht te bestellen. En bakbanaan. Zeker ook bakbanaan.
Positief en negatief. Dat waren de aard van de commentaren rond Il Mezzogiorno die tot bij mij waaiden. Dus hoog tijd om eens van proefondervindelijk te doen.
Afgelopen zondag zochten we na ons bezoek aan MiramirO een eetadresje dat bij voorkeur niet binnen de Gentse Feestenzone lag. Na een vergeefse tocht langs Het Gouden Hoofd en de Martino kwamen we op weg richting Sleepstraat voorbij Il Mezzogiorno. Ik ging op de rem staan – al geldt die uitdrukking vermoedelijk niet als je met de fiets bent – en informeerde binnen naar een vrije tafel. Hoewel dit Siciliaans restaurant slecht 25 stappen verwijderd ligt van het Baudelopark, waren er nog 2 tafeltjes van de ongeveer 8 in totaal vrij.
We bestelden prosecco en bestudeerden de kaart. Mijn vriend selecteerde de tagliatelli met geitenlam, ikzelf de papardelle met lotte. Niet erg veel later verschenen onze borden op tafel. Geen gigantische porties, maar wel heerlijk dampend en geurend. Mijn safraanpapardelle met lotte, courgette, kerstomaatjes en witte wijn viel erg in de smaak. Vooral de originele pastacombinaties – niet uitsluitend carbonara, arabiatta en puttanesca met andere woorden – overtuigden.
Bij cucina Siciliana hoort gezelligheid. Een echt huiskamergevoel, maar dan wel eentje met een duchtige dosis decoratie à la Mariabeelden. Alleen jammer dat we enkel cash de rekening konden vereffenen. Dat betekende voor mijn vriend nog een wandeling naar de dichtstbijzijnde geldautomaat, inclusief lange wachtrij wegens de nakende dag van de lege portemonnees.
Eergisteren stond een avondje Zomer van Antwerpen op het programma. Gezien tussen werk en plezier op een doordeweekse dag onvermijdelijk het avondmaal thuishoort, zochten we met de collega’s een eetadresje op het Zuid uit. Eten in de Zomerbar zelf was door de herfstgijzeling geen optie. Na een virtuele verkenning en bakken tips van mijn 100% Antwerps gezelschap, prikten we Lemon & Garlic.
Deze middle’terranean shop verrast mij in de eerste plaats door het frisse interieur. We bestellen cava en Vedett als apero en opteren om gezamenlijk voor de mezze te gaan. Wij denken aan de grote versie (voor € 20) met 3 koude en 3 warme hapjes. De ober knikt instemmend, maar raadt ons toch aan om onze bestelling tot 3 personen te beperken. Wij volgen gedwee en laten bovendien de keuze van de gerechtjes aan de limoen- en lookfanaten zelf over. Even later komen de dips, slata’s, pastilla’s en hot lovers op tafel. Wij alle vier instant verkocht! Intense smaken, “levende vers” (zoals we in West-Vlaanderen zeggen) en licht verteerbaar. Alleen kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat we wat minderbedeeld zijn in de warme sectie. Geen borek, falafel of kafta voor ons. Bij een volgend bezoek dus toch maar beter zelf selecteren wat we willen. Maar dat we terugkomen, is een vaststaand feit.
Foto: Greetje Van Buggenhout – Zone 03
De innemende uitbater vertelt ons dat hij zelf van Libanese orgine is en in de keuken samenwerkt met een Marokkaanse en een Turkse kok. Lemon & Garlic richt zich niet alleen op ter plaatse opeten, maar ook op “uithalen” – zoals mijn Antwerpse collega meeneemmaaltijden benoemt. Dat meenemen manifesteert zich na sluitingstijd in een heuse vending machine. Daarnaast kunnen zij die zelf middle’terranean willen kokerellen hier terecht in de winkelhoek.
Wij trekken opgetogen richting de Circusplek bij de Zomerbar voor iets meer dan een uurtje entertainment door de veelzijdige acrobaten en muzikanten van Akoreacro in Pfffffff.
