Een regelrechte schande dat we pas een half jaar na de opening van dé Gentse foodhype daar belanden. Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover. Een aantal weken voordien reserveerde ik online en meteen stootte ik op wat anderen mij reeds rapporteerden als een bijzonder onconventioneel reservatiebeleid: dinerende klanten worden namelijk verplicht te kiezen tussen 18u30 of 21u als aankomstuur. What’s in it for the customer? Less than nothing. Maar zo verkeert De Vitrine wel in de mogelijkheid om een dubbele shift te draaien.

We arriveren stipt om 21u, want na een dagje werken op de ruwbouw geven onze magen aan al iets te vermogen. Blijkt meteen dat we nog iets te vroeg zijn, dus blijven we maar wat onwennig staan wachten aan de bar in de eerste ruimte. Gezien we niet uitgenodigd worden om wat te drinken, zijn we zo vrijpostig zelf te kijken wat er op de muren van deze voormalige beenhouwerij geschreven staat. Mijn lief schuifelt naar de bar, bestelt twee mousserende wijntjes en wenkt mij om te polsen of ik graag al een charcuteriebordje wil. Mij lijkt dat in deze setting wel wat. Eens terug op mijn plekje, blijkt dat een andere dame mijn barkruk en halve meter aan de bar ingepalmd heeft. Ik haal geïrriteerd mijn schouders op en annuleer het charcuteriebordje snel. Want met een glas en een bordje in de hand staan aperitieven lijkt mij compleet potsierlijk.

Gelukkig komt de ober een half glaasje La Perla later verwittigen dat onze tafel klaar is. Hij begeleidt ons naar de tweede ruimte, die eveneens met smaakvol gevoel voor authenticiteit ingericht is. We tellen 30 couverts. Mijn stoel geeft – lucky me – recht op wat inkijk in de keuken. Meteen merk ik dan ook dat één van de sympathieke sous-chefs uit In De Wulf hier het keukenkorps aanvoert. Even later komt de ober de dinerconcept toelichten: een vaste formule van vier gangen voor €45, een extra voorgerecht kan voor €10 toeslag, kaas als dessert ook voor €4.

We houden het eenvoudig met de vier gangen. Ondertussen vraag ik nog een portie chips voor bij de resterende bubbels. Geen zout of paprika, maar chips van varkenshuid met kruidenmayonaise en mosterdpoeder. We nemen op aanraden van een winewise goed ingelichte serveerster een fles vin d’alsace. Mijn lief wijst de dame er gekscherend op dat ze ons meteen de duurste wijn suggereert (€35). Bij het hoofdgerecht komt ze polsen of meneer nog z’n glaasje rood wil en adviseert nu met een knipoog de goedkoopste rode. Bijzonder gevat, daar houden we van!

Na de varkenschips gaan we over tot het eigenlijke menu.

Jonge spruitjes • kokkels • crème van eidooier en gerookte kabeljauwkuit
Een stevige starter! Naar mijn persoonlijke smaak zelfs iets te stevig met die eidooier en de sterk doorsmakende crumble van kabeljauwkuit. En voor iemand die erg van schelpjes houdt altijd jammer als ze zeevruchten zonder serveren.

Griet • groenlof • “geuze-mosseljus”
De door mij meest gesmaakte gang van de avond. De griet werd in een houtskooloven gegaard, wat bij het serveren even de indruk geeft dat de vis nog niet volkomen gaar is. Maar bij het proeven blijkt niets minder waar. Verrassend zacht! Ook geeft het geroosterde groenlof het gerecht een originele smaak.

Bosduif • tarwe • pompoen • crosnes
Mooi rosé gebakken bosduif met een knapperige risotto van tarwe en pompoen. De pompoen komt nog eens terug in de rondjes. Verder proefde ik voor het eerst crosnes, wat na een rondje Google een Japanse aardappelknol en tegelijk delicatesse blijkt te zijn. Volgens mij waren die rauw even in kruidenboter aangestoofd. Eerst geblancheerd zou meer mijn ding zijn.

Chocolade • hazelnoot • melkkaramel
Overheerlijke chocoladetaart in combinatie met het zachte ijs, de krokante hazelnootcrumble en merengue. Een smakelijke afsluiter voor zoetekauwen! Al keek ik met een tikkeltje jaloezie naar de andere gasten waar wel kaas op tafel kwam…

We bestellen geen koffie meer en staan eens de €157,50 afgerekend is om 22u45 op de stoep. Een vlotte bediening appreciëren wij, maar vier gangen op anderhalf uur er door pompen is simpelweg te vlot. Wanneer ik deze opmerking bij het vertrek aan de serveerster geef, legt zij uit niet naar twee services met een verschillend tempo te willen evolueren. Al goed en wel, evenwel wat mij betreft nogmaals een bevestiging dat de klant hier niet op de eerste plaats komt. Jammer, want mijn zesta.be collega’s zullen bevestigen dat ik een echte Kobe Desramaults fan ben…

Samenvattend een delicieuze eetervaring, met duidelijke knipogen naar de In De Wulf stijl! Op korte tijd al uitgegroeid tot de Gentse top van de hedendaagse gastronomie. Als duidelijke minpuntjes dus het reservatiebeleid, het te snelle serveertempo en de slechte akoestiek. Gelukkig maken de kwaliteit van het eten, de ongedwongen stijl en de attente bediening deze handicaps net goed. Nu nog reservaties om pakweg 19u30 à 20u ervaren en dan kom ik hier beslist vaker!

Lekkere lunchadresjes in de omgeving van mijn werkplek, ze zijn gegeerd goed.

Gisteren trokken mijn collega Caroline (@skaroline) en ik richting Sallamangee in het centrum van Vilvoorde. Met een behoorlijke omweg door de verwarring tussen de Ridderstraat (in Wemmel) en de Riddersstraat (in Vilvoorde). Gezien ook Zone 02 de beide verwisselde – een euvel waarvan ik hen intussen op de hoogte bracht, reden we een klein half uurtje op een traject dat in regelrechte omstandigheden maximum tien minuten in beslag neemt. Soit! We zijn er geraakt.

Doorgaans sta ik wat weigerachtig tegen eethuizen met een vernederlandste Franse naam. Je kent ze wel, de Bistro Kwiziens van deze wereld. Maar de Sallamange verdient omwille van de vier sterren in Zone 02 absoluut een eerlijke kans.

Bij aankomst meteen een positieve eerste indruk voor dit voormalige volkscafé dat op clevere wijze tot een brasserie is omgevormd. De jonge uitbaters begroeten ons vlot en hartelijk. Gelukkig belde ik onze reservatie door, want we krijgen het laatste tafeltje toegewezen. Het menu staat te lezen op de met krijtverf geschilderde muren. De drankkaart bestaat uit een schattig schoolschriftje met oranje retrohoesje, blauwe lijntjes en roze kantlijn. Dat ze daarin ook hun Facebookpagina en Twitteraccount vermelden, levert hen extra punten op.

Mijn collega pikt uit de salades de verse geitenkaas op drie wijzen met Serranoham en appel. Ikzelf ga voor de schep (paardenstoverij – een Vilvoordse specialiteit) met frietjes. Drankgewijs zij Maredsous, ik Vedett White. Tijdens de aanvaardbare wachttijd krijgen we nog een piepklein doch lekker preisoepje van het huis.

Onze borden worden geserveerd door Tom Van Mulders – leest mijn collega op het Twitterprofiel. Zij krijgt een originele compositie met op het bord Serranoham, wat appel en drie variaties geitenkaas: gebakken, vers en een gefrituurd kroketje. Daarnaast tevens een frisse salade. Voor mijn neus verschijnt een stevige portie schep met cresson, tomaat en een ruimschootse kom in ossenvet gebakken frietjes. Als echte Belg polst de uitbater of ik nog wat mayonaise wens, die na mijn instemming snel op tafel komt. Paardenstoverij valt wel niet te vergelijken met de smoutzachte paardensteak die ik eerder bij De Kuiper at, maar dit is geen verwijt naar Sallamangee toe.

Beiden 100% tevreden over het gekozen gerecht en het totaalpakket. Slechts een € 15 per persoon armer trekken we terug naar kantoor. Een voornemen rijker. Om hier vaker te komen. Want bij het wisselgeld vragen of we liever twee briefjes van € 5 willen om makkelijker te kunnen delen, dat is nu eens klantvriendelijk.

De Draakstraat draagt zijn steentje bij tot de Berchemse lunchadresjes. Schuin tegenover elkaar doen zowel KAMU als Cuichine moeite om op het middaguur foodies te bekoren met een betaalbare lunchformule. Een paar maand geleden checkte ik KAMU, gisteren de beurt aan Cuichine.

Als eerst aangekomene kreeg ik quasi meteen wat hapjes – een soort Japanse nootjes waarvan de naam mij nu ontglipt, kroepoek en wasabimayonaise met lente-ui – geserveerd. Ik bestelde een glas cava, al hadden ze in de schuimende categorie ook prosecco in de aanbieding.

Nog voor ik de menukaart in handen kreeg, besloot ik al om voor de lunchformule met voor- en hoofdgerecht te gaan. Het uiterst aantrekkelijke prijskaartje van € 16 bevordert deze beslissing als je merkt dat alle hoofgerechten op de kaart sowieso minstens € 3 hoger geprijsd staan. De lunchformule wijzigt op wekelijkse basis – wat als gevolg heeft dat mijn gezelschap en dito mayor van dit restaurant de dag voordien al dit menu achter de kiezen stak. Dus ikzelf volg de chef met gebakken inktvis en Kempisch varken, mijn tafelgenoot kiest voor dim sum en vervolgens gestoomde zeebaars. We bestellen tevens witte huiswijn en een fles spuitwater.

De excellente bediening, de veelbelovende kaart en het smaakvolle interieur doen vermoeden dat ze hun Bib Gourmand niet gestolen hebben. Uiteraard concluderen we dit pas bij de meet – en in het geval van een restaurant is dat de rekening.

Wanneer mijn disgenoot de gestoomde pasteitjes met vlees, vis en de vegetarische exemplaren voorgeschoteld krijgt, ontwaar ik een zelden geziene verrukking op zijn gezicht. Dat maakt mij natuurlijk nieuwsgierig genoeg om – godzijdank – te proeven. Tevens valt mijn inktvis met vijfkruiden in de smaak. Verfijnd, doch eenvoudig. Het duurt eventjes voor de hoofdgerechten op tafel verschijnen. Op mijn bord ligt gekarameliseerd Kempisch varken op zoetzure groentjes. Als begeleiding gewokte paksoi en plakrijst. Tegenover mij dezelfde begeleiding (en blijkbaar niet enkel vandaag bestaand uit paksoi) met gestoomde zeebaars.

Behalve de kennelijk beperkte variatie in groentengezelschap, kan ik geen minpunten bedenkingen over de keuken van Cuichine. Ze serveren eigentijds Chinees, een verademing vergeleken met wat wij van de meeneem kennen. Maar voornamelijk hun “Pekingeend all the way” menu intrigeert mij… Ooit wil ik dit proeven. Bij een gepaste gelegenheid. Niet als lunch dus. Gisteren klopten we af op € 80,50 en keerden voldaan terug richting werkplek.

Cuisine Chinoise. Cuichine.

Meer lezen over Cuichine?
Mijn tweede lunch.
Mijn derde lunch.

Mijn collega Caroline (@skaroline) en ik zochten een eetadresje om aan onze avondbehoefte te voldoen alvorens richting Kinepolis te trekken voor Code 37 – de film. Na een #dtv op Twitter en wat bladeren door de Zone 02 Resto editie stootten we op Brasserie du Heysel, een bistro op nog geen 2 km gelegen van Kinepolis Brussel – en bijgevolg ook het feeëriek verlichte Atomium.

Een surfrondje op hun website leerde dat deze zaak een schakel is uit de Restauration Nouvelle keten. Bij ketens neig ik nogal eens aan de Colmars en de La Placen van deze wereld te denken, maar de eerder exclusieve locaties van deze horecaverzameling stelt al snel gerust. En dat doet de menukaart ook. Mijn collega wijst mij op de soms wel hilarische vertalingen – zoals “Gekonfijt eendebout met lenzen”, maar toch merk je meteen dat ze in Brasserie du Heysel onvervalste brasseriegerechten serveren. Bij ons beiden springt quasi direct het aanlokkelijke aanbod van een halve kreeft voor € 17 in het oog.

’s Avonds hebben we geen spijt van onze al een halve dag op voorhand gemaakte keuze… Hoewel een halve Canadese kreeft van 500 gr slechts neerkomt op 250 gr schaaldier, beoordelen wij de portie toch als voldoende groot. In het bijzonder door de begeleidende blanke botersaus, de warme groentjes en frietjes in haar, ovenpatatjes in mijn geval. Een beetje jammer wel dat we niet zelf het vlees uit de scharen mogen halen.

Het laatste restje saus maak ik soldaat met wat brood en boter. De spectaculaire boteromschrijving op de kaart ( ~ De boter die aan tafel wordt geserveerd, is het grof zeezout van Noiremoutier en is op traditionele wijze gekarnd door de heer Beillevaire, “maître affineur” ~ ) zet mij aan tot proeven. Jawel, meneer Beillevaire kan karnen als de beste. Wij zien vooral een scène uit Plat Préféré met de bijhorende flauwe mopjes voor ogen.

We kloppen voldaan af op € 48 voor 2 halve kreeftjes, 2 glazen cava en een halve liter bruiswater. Een aanrader dus! Niet ver van mijn werkplek in de Medialaan en met bovendien een dagschotel voor € 12 op weekdagen.

Lunchen in Limburg. Iets wat ik afgelopen weekend voor het eerst deed dankzij het “Alla Cheisa” arrangement van Vesparoute.com. We opteerden voor een gastronomische lunch in Aen de Kerck van Melveren te – guess where – Melveren. Bij aankomst bleek dit etablissement tevens de locatie voor een 40-jarig jubileum (vraag mij niet welk edelmetaal). Met fleecekes en K-Way’kes als klederdracht onderscheidden we ons wel van de andere gasten, maar daar hield het personeel godzijdank geen rekening mee. Tot ons jolijt vertelde de ober daarenboven dat het menu uit 4 gangen bestond – in tegenstelling tot de beloofde 3 gangen.

De lunch startte met een aperitief van het huis (zelfgemaakt appelsap, Grand Manier, limoen) en enkele amuses. Vervolgens lieten we ons door de gangen met aangepaste wijnen leidden. Stuk voor stuk perfect bereide gerechten, waarbij je echt in muggenzifterij moet vervallen om puntjes van kritiek te vinden. Zoals een schrijffout in het menu (advokado ipv avocado). Mijn persoonlijke favoriet was de gravlax van Sokeye zalm: heerlijk subtiel van smaak met een toets van avocado en verse kruiden.

amuses: gazpacho van avocado en komkommer + blini met rilette van pata negra + gerookte eend met kappertje

gravlax – avocado – dille

pladijs – grijze garnaal – bloemkoolmousseline

speenvarken – lente-ui – bintjes gekonfijt – sjalot-crunch

aardbei – champagne – yoghurt

Een dikke drie uur later sloten we af met koffie voor hem en Cola Light voor haar. Afrondend werden we nogmaals verwend met vanillepudding (overgoten met kersencoulis) en allerlei homemade zoets.

En voldaan snorden we verder op onze Vespa 50cc…