TRACK – het kunstproject in de (voornamelijk) openbare ruimte doorheen de stad Gent, door het S.M.A.K. – stimuleert in de kantlijn ook enkele horecaprojecten rond de TRACK meeting points. Kiosko tussen Dampoort en Portus Ganda opent elke dag de deuren tijdens TRACK, in de ingangssluis van het S.M.A.K. baat Avenue L het TRACK café uit, op de Tondeliersite langs de Gasmeterlaan verwent Vivavanilla hun publiek met koffie en ijs.

Die verwennerij gebeurt buiten op een binnenpleintje tussen de gebouwen van de Golden Gloves én binnen met de voetjes in het zand. Met een witte stift getekende mensfiguren fleuren de ramen en de krijtborden op, evenals een mooi handschrift dat verleidt als geen ander. Wat dacht je van Italiaans ijs ‘Bonbon Manon’ of ‘Affogato’? Of een bolletje hazelnootijs? Wij proeven alvast van het laatste en likkebaarden overtuigd. Hopelijk vinden we de tijd om vóór 19 september terug te komen met meer plek in de maag, plek zo ter grootte van een mooie coupe crème glace met een Italiaans tintje.

En misschien vinden de uitbaters wel een manier om ook in het post-TRACK-tijdperk iemand (de eigenaar van het pand of de site) van hun bestaansrecht te overtuigen…

Ik duim alvast!

Tussen Dampoort en Portus Ganda, langs de Hagelandkaai, vlak bij het tijdelijke TRACK meeting point, ligt Kiosko. Een überschattige kiosk langs het water in fris wit en blauw.

Met in de aanbieding wat te drinken en wat te eten. En zelfs niet zomaar wat, kwaliteit – als in: waar Per Bacco doorgaans voor staat. Met de glimlach bestel ik dus twee keer een gueuze van Girardin (37,5 cl – € 5,5) en een portie olijven (€ 3). Wanneer ik tussen de olijven funghi van de fijnere soorten ontdek, wekt deze plek nog meer humeurprikkelend. Dergelijke details maken van een zondag een ZONdag.

De dame in de kiosk lijkt een beetje gestresseerd, maar vertelt mij vervolgens toch vriendelijk dat ze speciaal voor TRACK elke dag – behalve op maandag – geopend zijn. In het after-TRACK-tijdperk schakelen ze terug op het oude regime: enkel open bij mooi weer. Wat een fijn uitgangspunt. Een beetje flexibel, een beetje we-zien-wel. Ook wel niet echt voor een eerder autistisch getint mens als mezelf, maar ik werk er aan.

Via newplacestobe.com en een aantal mond-aan-mond’jes belanden we zaterdagmiddag zo rond lunchtijd bij Clouds in my Coffee – figuurlijk vertaald als ‘not seeing things clearly’. Achter een eerder banale gevel in de Dendermondsesteenweg schuilt deze eigentijdse plek waar ontbijt – lunch – apero – drankjes – koffie – design tot de kernwoorden behoren.

Na eerst uitvoerig met de ogen te eten van het interieur dat quasi volledig via de I/OBJECT webshop te koop is, verdiepen we ons vervolgens in de eet- en drankkaart.

Meneer gaat voor ‘Madame Hervé’, een dubbele toast van donker brood met verse pesto, rucola, gandaham, schilfers parmezaan, zongedroogde tomaatjes, verse basilicum en een klein slaatje. Daarbij drinkt hij een Vedett. Ikzelf kies de ‘Dream out loud’, tevens een dubbele toast van donker brood, gegrilde halloumi, jonge bladspinazie, huisgemaakte yoghurtdressing, zongedroogde tomaatjes en een klein slaatje. Vegetarisch en begeleid door een Vedett Extra White in mijn geval.

Het eten verschijnt op originele ovalen borden. Ik worstel lichtjes met de nogal ruime portie, maar with a little help from my boyfriend lukt het wel. Het slaatje verfrist, de toast smaakt. Als enige kritische noot vind ik het enigszins jammer dat je tussen die dikke getoaste boterhammen niet meteen elk ingrediënt van de lange opsomming afzonderlijk herkent.

We kloppen af op € 22 en neuzen achteraf nog eens rond in het voormalig schoolgebouw dat achter Clouds in my Coffee ligt, een co-housing project waar een kennis instapte.

Instant. Lovespot.

In de buurt van de Dageraad- en de Draakplaats beland ik al te vaak in dezelfde restaurants. Nieuwe dingen uitproberen vat ik dus op als een Zurenborgse uitdaging. Gisteren reserveerde ik last-minute in Mise en Place, het restaurant van Njam!-gezicht Chiara Van Emrik met vijf sterren in Zone 03. Enige verwachtingen dus.

We wandelen iets na 19u het stijlvolle pand op de Door Verstraetplaats (ik geef toe: never heard of) binnen en gezien de nog geringe gasten worden we verwelkomd door de lady-chef. De tafelkeuze laat ze aan ons, dus installeren we ons centraal in de vanavond 16 couverts tellende ruimte. Het klassieke interieur geeft blijk van een goede smaak – al is die daarom niet gelijk aan de mijne. Pas later merk ik dat er ook nog een tweede eetzaal achterin ligt. Het gebrek aan een terras speelt wel in het nadeel van Mise en Place; de open voordeur brengt op een tropische woensdagavond gelukkig wat welkom soelaas.

Starten doen we met een glas cava, een fles spuitwater en enkele hapjes: groene olijven, tomaat mozzarella met nooit eerder geziene mini-komkommer met watermeloenambities (vrij smaakloos echter) en bladerdeegkrokantjes met peper en zout. Ondertussen plaatst de gezwinde ober het krijtbord in ons gezichtsveld en voorziet het weekmenu even later van de nodige uitleg. Standaard betaal je € 35, maar het menu omvat allerlei upgrades.

bresaola, gegrilde groenten, buffelmozzarella
of
carpaccio | Breydelham
of
hamburger van gebakken ganzenlever (+ € 9)
•••
wortel-kokossoepje met rivierkreeftjes (+ € 6)
•••
pladijsfilet, jonge spinazie, tomaat en gekookte aardappeltjes
of
Griekse souvlaki, jonge spinazie, oesterzwammen, gekookte aardappeltjes en olijven
of
Ierse zesrib (+ € 9)
•••
dessert met rood fruit
of
kaasbordje volgens het seizoen (+ € 5)

Behalve de extra’s op het bord, worden ons nog tal van andere mogelijkheden meegegeven: filet pur als hoofdgerecht, het kaasbordje als gang apart, dessert met ijs of panna cotta, bij een andere tafel hoor ik ook nog iets over cheesecake met limoen. Uiteindelijk gaan we beiden voor de bresaola, de souvlaki (even was ik vergeten dat dat brochetjes zijn, mijn gezelschap gelukkig niet) en het rood fruit.

Hoewel we twee keer vlees selecteren, zwicht ik bij deze zwoele temperaturen toch voor een witte wijn uit de Portugese streek Alentejo. De ober serveert ons allebei een proevertje, een originele taktiek. Ik proef en bevestig – al dringt pas later tot ons door dat we toch iets te veel kurk smaken in deze wijn. Geen kurk in de neus, wel in de mond. We zjin echter zo niet-communicatief om het voor ons te houden en concluderen dat dat misschien door al die kurkbomen op Portugese bodem komt.

De bresaola bevalt. Niets meer, niets minder. Of toch nog een paar woorden: bresaola is minder op de tong smeltend en meer dradig vlees dan carpaccio, al wist ik dat natuurlijk op voorhand. Chef Chiara houdt er duidelijk van om veel verschillende smaken te combineren: enerzijds de Italiaanse toets met de bresaola, de buffelmozzarella, de gegrilde courgette en dito aubergine, anderzijds de feta met de watermeloen. Beide op zich topcombinaties, samen op een bord niet storend toch ook geen voltreffer.

Dan volgt het hoofdgerecht: twee stevige brochetjes van speenvarken met een soort tzatziki (beetje weinig wel in vergelijking met het vlees). Daarbij wordt een verrukkelijke mengeling van spinazie, kerstomaatjes en oesterzwammen geserveerd. In een papillot horen daar nog ontgoochelende aardappelschijfjes met zwarte olijven bij. Ik moet mijn best doen om die toch wel ruime portie vlees te overwinnen, het lukt mij net.

Veel plaats voor dessert is er niet meer, dus gaan we voor de lichtste optie: een bolletje ijs met rood fruit (aardbei, framboos, braambes, blauwe bes, jeneverbes) en suikerpareltjes die het geheel een vrouwelijke toets geven. IJs en fruit treffen bij mij steevast vol, ook hier.

Voor de koffie passen we met dit weer – al lachen er al de ganse avond merengues met speculooskruimels in ons gezicht vanop de toog… De terrasjes op de Dageraad- en Draakplaats lonken te meedogenloos en we slenteren voldaan de zomeravond in.

Chiara Van Emrik kookt lekker, eerlijk en bijwijlen origineel. Die vijf sterren in de Zone 03 kreeg ze volgens mij wel van een iets te gulle recensent; vier zou correcter zijn. We concluderen dat we best tevreden zijn met deze restaurantervaring, misschien komen we nog eens langs op een gezellig koude winteravond.

De etentjes met het originele zesta.be team zijn ondertussen tot een verrukkelijke traditie verworden. Tijdens onze laatste date bij Lam & Yin omschreef ik dat op Facebook nogal melig als “Foodie friends for life…” en dat meen ik ook. Deze Chinees in de Antwerpse Reynderstraat speelt in de Michelin league – wat impliceert dat tijdig reserveren een must is. Voor een weekendbezoekje beslis je best een maand op voorhand, tijdens de week lukt het met een tweetal weken. Ze ontvangen de gasten wel in twee shifts (om 18u30 of om 20u30), iets waar wij persoonlijk niet erg van houden. Al smelt dit minpuntje meteen weg na de verwelkoming door de übersympathieke gastvrouw. Zowel zij als haar man zijn klein van gestalte en stralen “Lief! Cute! Sweet!” uit. Ik wil ze knuffelen. Allebei.

Over naar de orde van de dag: wat staat er op de kaart (openklapbare waaier voor het eten, iPad voor het drinken)? Vijf voorgerechten, vijf hoofdgerechten, enkele nagerechten. We kiezen intuïtief – en met een beetje onderlinge afspraken – elk voor een ander voor- en hoofdgerecht. Ikzelf bestel het dim sum mandje en de drunken chicken. Het eerste omdat mijn buurvrouw al zwichtte voor de gewokte mosseltjes, het tweede omdat de gastvrouw nogal enthousiast blijkt over dit gerecht. Wijngewijs selecteren we een Pouilly Fumé uit 2009 – een voltreffer voor de overbuurvrouw, want volgens de kaart perfect te combineren met de dumplings met zomertruffel en de gestoomde zeebaars, 100% haar bestelling.

We skippen dus voor het aperitief, want bij Kloonies kraakten we wegens onze reservatie in de tweede shift al een flesje cava. Gelukkig krijgen we het hapje met eend toch.

De dim sum (van links naar rechts: 2 x rund, 2 x eend, 2 x kip) valt in de smaak, evenals mijn proevertje van de gewokte mosselen. De overkant geniet zichtbaar van de dampend hete dumplings met de zomertruffel – ja, slechts 10% van de mensen smaken truffel en deze dame is er overduidelijk één van.

De drunken chicken blijkt een langzaam gegaard minikipje in een smaakvolle bouillon met beukenzwammen, als begeleiding komt zoals bij iedereen jasmijnrijst en gewokte paksoi. Om een torenhoog cliché te gebruiken: een smaakbommetje! En toch keek ik met een tikkeltje jaloezie naar die stomende zeebaars aan de overkant. De wagyu beef – een “gemasseerde koe” volgens de schattige eigenares – beviel eveneens, maar al bij al was ik het best van al bij mijn initiële keuze (gelakte eend) gebleven.

Na voor- en hoofdgerecht blijft er quasi geen plaats meer over voor een dessert, dus pluizen we de theekaart – tevens op iPad uit – en kiezen we groene thee, jasmijnthee en iets keizerlijks. De drie theetjes komen in drie verschillende theepotjes, in combinatie met authentieke kopjes (familiestukken zelfs) en lekkere homemade koekjes. Hoewel ik eerst mijn neus ophaal voor de kokosschilfers, gaat dat zandkoekje met lemon curd en de genoemde schilfers er razendsnel in. Ja, we willen proeven van elkaars thee en door het bijvullen kunnen we dat zonder gêne doen.

Bij Lam & Yin heb je op geen enkel moment de indruk in een doorgaans ietwat stijvere Michelin omgeving te vertoeven. De uitbaters zijn warm. De ruimte is eenvoudig, de kaart idem dito. De focus ligt duidelijk op wat je proeft en dit resulteert in mijn culinair meest hoogstaande ervaring met de Chinese keuken. Even meegeven toch dat ik nog nooit in China geweest ben, mocht dit van belang zijn. Ik vrees wel dat Lam & Yin grote moeite zal hebben om een extra ster te veroveren – indien een ambitie, want voor zover ik weet kijkt Michelin op dat niveau nog meer naar interieur en alles buiten het bord.

En voor de rest, allen met een hart en smaakpapillen voor Chinees richting Reynderstraat! Want een avondelijk sterrengebeuren voor €60 per persoon moet zowat een unicum zijn in België – alle Culinaria’s en RestoDays niet te na gesproken.

Benieuwd naar de mening van disgenoot Caroline?