Ooit dineerde ik bij Mub’art – de brasserie die bij het Gentse Museum voor Schone Kunsten (kortweg MSK) hoort – tijdens een soortement restaurantweek. Je hebt ze in verschillende formaten, maar de grootste gemene deler behelst dat je aan een voordeeltarief een menu krijgt. Af en toe laat ik mijn argwaan varen en trap ik er nog maar eens in. Telkens ben ik ontgoocheld. Zo ook die keer bij Mub’art.

Maar dan overtuigt foodie Melanie De Vrieze mij om vergevingsgezind te zijn en dit museumverlengstuk nog een kans te geven. Waarom ook niet. Een kleine voorstudie op de Facebookpagina leert dat het op vrijdag visdag is. Dat zie ik wel zitten, als lichte lunch. Dan volgt nog een onverwachte wending: we krijgen het gezelschap van Melanies zieke zoontje. Schattig, zo met een flinke kleuter uit eten.

Bij aankomst besluit ik na de uitleg van de ober om bij mijn initiële beslissing te blijven en inderdaad de daglunch te bestellen. Daar hangt een bijzonder democratisch prijskaartje van € 12,50 aan vast. De jongste disgenoot kiest tevens voor dagsoep en daarna garnaalkroketten – want jawel, dat kindermenu verkoopt altijd dezelfde kip met appelmoes en zo zullen die smaakpapillen niet ontwikkeld worden.

Ik bestel een glasje wit als aperitief. Ozark proeft alvast van het brood – met boter en zout graag – en niet veel later staan de diepe borden komkommer-dillesoep voor ons. Lekker vers, niet verbrandwarm, meteen eetbaar dus. Een correcte soep zonder franjes.

Als hoofdgerecht staat koolvis onder een korst van groene olijf, appelkapper, galante aardappel met paksoi en chilisausje op het menu. Ik proef wederom een met zorg bereide lunch (zeker prijs-kwaliteit) met als enige minpunt de te zwart gebakken paksoi.

De bediening verloopt doorheen de ganse lunch helaas wel een beetje verhakkeld. De obers doen hun uiterste best, maar missen dat haviksoog om alle tafels tegelijk in het oog te houden. Hoogstvervelend bijvoorbeeld als je graag wil betalen, maar de man met het bankkaartbakje meerdere malen met oogkleppen op voorbijbeent.

Desalniettemin een lunchadres om te onthouden, zowel voor professionele als iets minder formele aangelegenheden. En misschien moet ik bij een volgend bezoek toch aansluitend een half uurtje hoofd leegmaken in het museum inplannen. Ensor usually does the job.