We kennen hem allemaal als de blonde Britse bullebak die (professionele) keukenklunzen terechtwijst: Gordon Ramsay. De man heeft recht van spreken met zijn gewaardeerde restaurantimperium. Tijdens een studiereis in New York staat May’s by Gordon Ramsay op het programma. Daar kun je logeren en dineren in stijl; wij doen er enkel het laatste. We worden er als Vlaamse delegatie verwelkomd door een landgenote die de boel daar runt. Mooie boel, no pun intended. 

Vanwege de grote groep krijgen we een menu op maat met twee opties per gang.

CREAM OF CAULIFLOWER – curried pumpernickel, parmesan crisp
SEA SCALLOPS – pickled ramps, green garlic, zucchini

BRANZINO – wheat berries, white asparagus, tzatziki
LONG ISLAND DUCK – roasted carrots, apple-parsnip purée

WARM APPLE BRIOCHE – brown sugar crumble, vanilla ice cream
DARK CHOCOLATE FONDANT – green cardamom caramel, salted almond ice cream

Ik kies voor de sint-jakobsvruchten en de zeebaars. Die laatste zorgt overigens voor wat verwarring, want branzino verwarren sommigen met rundvlees. Afronden doe ik met de chocolade. Wijn wordt voor ons gekozen, altijd aangenaam voor een niet zo grote wijnkenner als mezelf. Ik verval in de witte sector nogal snel in de pouilly… We wachten af in het gezelschap van lauwwarme broodjes en uitmuntende olijfolie.

De eerste gang wordt geserveerd en meteen valt de enorme schare personeel op die hieraan te pas komt. Voor onze tafel met zes personen komen obers met tegelijk alle borden die dan door andere obers worden ingezet. Wat een verschil met de toch vaak onderbemande restaurants in België – al spreek ik hiermee zeker geen waardeoordeel ten gunste van de US uit, integendeel.

De sint-jakobsvruchten zijn simpelweg subliem! Perfect gebakken en van een superieure kwaliteit die ik nog nooit eerder mocht ervaren. Ze worden geserveerd met gegrilde en gepickelde lenteui  en een zalfje van courgetten. Het ideale voorgerecht, als je ’t mij vraagt. En ook als je dat niet doet, geef ik toch maar even mijn mening mee… Met als perfecte begeleider een witte wijn naar mijn smaak, wel geen idee meer dewelke.

Dan volgt de zeebaars: volgens de regels van de kunst gebakken met krokant vel en op een bedje van een graansoort. Een licht gerecht dat wordt begeleid door stuk voor stuk lekkere groenten, maar toch minder mind blowing dan de coquilles.

We ronden af met een atypisch dessert dat bestaat uit drie delen: een correct vloeibare moelleux, een bolletje erg bijzonder ijs met een zoute smaak en chocoladebolletjes waarvan we in eerste instantie niet door hebben dat ze bij het dessert horen (vandaar ook niet op de foto). Velen zijn niet wild van het ijs; ik vind het contrast met het zoete van de chocolade best interessant. De kardemom van op de menukaart proef ik niet in de bolletjes, maar who cares.

Gordon Ramsay bevalt! Altijd fijn als bekende koks bevestigen.