Het moet zo’n tien jaar geleden dat mijn ouders, mijn vriend en ik uitgebreid lunchten in Ristorante Marina, op Pasen dan nog wel. In het bijzonder papa en wederhelft waren wildenthousiast over de zeebrasem in zoutkorst en de rode wijn. Ik herinner mij voornamelijk een (afgeplatte) bol parmezaan die à la minute geschraapt werd en de flamboyante maître die als de beste vis fileert of carpaccio afwerkt met truffel.

Hoog tijd om bij gelegenheid nog eens langs te gaan. En de verjaardag van mijn lief bestempel ik als zo’n gelegenheid. Dat Ristoranti Marina de handen in elkaar slaat met Hotel Bero en een 40 jaar Marina arrangement aanbiedt, geldt nog als extra argument. Even summier samenvatten dat het aanbod absoluut de moeite waard is. De enige twee minpunten waren het regenweer in Oostende en de tegenpruttelende rioleringen in het hotel – met als gevolg het zwembad en de wellness tijdelijk buiten dienst.

Vol Italiaanse goesting stappen we het restaurant gelegen langs de Albert I Promenade binnen. Bijna half acht, maar wij blijken nog maar de 4de tafel te zijn die aankomt. Een dienster neemt onze jassen aan, de gastvrouw leidt ons naar een ruime tafel bij het raam. Het zilveren bestek en het bijzettafeltje voor de handtas beloven veel.

Foto: www.visitoostende.be

Wanneer de gastvrouw vraagt of we alvast een aperitief wensen, vertel ik dat we komen voor het ’40 jaar Marina arrangement’ en dat dat onder meer een glas champagne als aperitief inhoudt. De sommelier grijpt van op een afstandje in en bevestigt mijn verhaal. Even later schenkt de dame ons een royaal glas mooi gele – mijn vriend houdt van die kleur als het op champagne aankomt – huischampagne in. Wij klinken op de verjaardag en bekijken de menukaart met steeds prominenter aanwezig zijnde smaakpapillen. Carpaccio, ossobucco, vis in zoutkorst, …

Kiezen hoeven wij echter niet te doen. Wanneer de theatrale maître komt informeren naar onze alimentaire voorkeur, vermeld ik opnieuw het arrangement. Hij schakelt meteen over op wat wij als viergangenmenu (€ 65) vanavond aangeboden krijgen. De voorkeur voor vlees of vis mag echter uitgesproken worden; wij geven aan alleseters te zijn. Vervolgens praat hij ons door de burrata, ravioli van kreeft, kabeljauw en ijstaart. Graag! Mijn vriend hoopte lichtjes op carpaccio en vis in zoutkorst. Al wist hij diep vanbinnen wel dat de duurdere en vollere (waarmee ik bedoel maagvullende) gerechten op de kaart doorgaans niet in een gangenmenu belanden; daarvoor rekent men op de à la carte gasten.

Mijn excuses voor de afgrijselijke fotocompilatie… Daglicht ontbrak en de verlichting was gezellig doch foto-onvriendelijk. Ze waren té slecht om afzonderlijk te integreren.

We wachten de eerste gang af met een wachtbord – daarop vitello tonnato, gemarineerde paprika en mortadella van uitstekende kwaliteit. We kunnen ook moeilijk van de zelfgebakken kaasstengels blijven en een schaaltje geraspte parmezaan doet ons uitkijken naar meer. Ondertussen moeten we tevens wijngewijs kleur bekennen. Het menu schreeuwt vis, desalniettemin wil de man graag rood drinken. De jarige heeft altijd gelijk, dus we bladeren op zoek naar iets betaalbaars door de indrukwekkende wijnkaart (eerder wijnboek of -bijbel dus). Wijnen met een prijskaartje van € 690. Waarom ook niet!? De maître raadt ons een fles Chianti uit 2006 (€ 38) aan. We excuseren ons bij de sommelier dat we zijn advies niet afgewacht hebben, maar hij lacht ons schuldgevoel weg met de bevestiging dat we een uitstekende keuze gemaakt hebben. Na een paar minuten staat een decanteerkan in eendenvorm op tafel; de lege fles ernaast.

Niet veel later volgt de burrata – een edele kaas gemaakt van mozzarella en room, vergezeld door wat bresaola, kerstomaatjes en pesto. Smelten in de mond is absoluut een platitude – tevens de slogan van M&M’s – en toch is dat wat ik over deze burrata kwijt wil. Hemels romig! En tevens treffend eenvoudig. Daarna smullen we van de ravioli; een homemade pastarondje gevuld met kreeft. Deze ravioli wordt overlepeld met een stevig saus (room, iets van sterke drank, kreeftenvocht). Ik maak het nog wat zwaarder dankzij een fijn laagje parmezaanse kaas. Echt lekker.

Het hoofdgerecht bestaat uit een mooi aangebakken stukje kabeljauw, geëscorteerd door risotto, gepelde (!) kerstomaatjes, warme groenten en een peterselieroomsausje. Wederom qua smaak niets op aan te merken, behalve dan opnieuw de commentaar dat het nogal zwaar op de maag valt. Gelukkig hoeven we als dessert enkel nog een stukje bijzonder frisse ijstaart (mokka / vanille) binnen te lepelen.

Ik heb zelfs een tikkeltje medelijden met de restaurantgasten die de gigantische porties sabayon voorgeschoteld krijgen van de maître. Eerder nam ik al de woorden flamboyant en theatraal in de mond; die adjectieven onderlijnt hij nogmaals met zijn optreden tijdens het dessert. Hij komt midden in het restaurant de sabayon kloppen en trekt dwingend kloppend de aandacht van alle tafels. Op het hoogtepunt klopt hij met zijn ganse lijf mee en begint zelfs ‘Volare’ te zingen. Een deel eters vult lachend aan…

We passen voor de koffie en moeten dus uitsluitend voor wijn en water betalen (€ 48). Dan rest mij enkel nog de vraag wie Domenico Acquaro is. De naam van de man staat op hun website, als genoemd in dezelfde adem met Ristoranti Marina. Zou hij misschien de sabayonkloppende maître zijn? Zou hij? Wie weet.

Topitaliaan. Klassiek, en bijgevolg lichtjes ouderwets. Degelijk, en bijgevolg lichtjes zwaar op de maag. Maar o zo hard Italiaans (en toch ook wel een beetje Frans) culinair genieten. We moeten toch nog eens terug voor de rundscarpaccio en de koninklijke zeebrasem in zoutkorst. En dan vragen we naar Domenico Acquaro!