De afgelopen jaren heb ik minstens een vijftal keer geprobeerd om Italiaans te gaan eten bij La Vita è Bella. Ofwel gewoon langsgegaan, ofwel de dag zelf of een paar dagen op voorhand proberen reserveren. Maar steeds hetzelfde antwoord: ‘Volzet!’. Als er nooit plaats is in de herberg, stijgen de verwachtingen natuurlijk. Vanmiddag lukte het op een dunbevolkte brugdag wel, voor mezelf en een aantal collega’s.

Wanneer we om 12u15 aankomen, zijn we de eerste eetgasten. Aan personeel ontbreekt het echter niet: een vijftal obers draaien rond de bar. We krijgen een ronde tafel in een tweede vertrek met zwarte leren stoelen. Een paar mannen nemen pizza’s, met de andere drie kiezen we tris di pasta (€ 13,50 per persoon). Bij onze drankjes – een glaasje rosé in mijn geval – krijgen we nog een hapje: een toastje met tonijnsla en een rolletje ham met geitenkaas en balsamico-azijn. Niets speciaals, maar wel een mooie geste!

Niet veel later volgen onze borden: een trio van pasta ziet er altijd wat rommelig uit, desalniettemin stijgt mijn appetijt meteen gevoelig. De ober geeft geen tekst en uitleg. Maar van links naar rechts analyseer ik:

• een strozzapreti (ja, zoiets moet ik zelf Googlen) boscaiola met rode paprika, oesterzwammen en ham
• een tortellini met spek, prei en room
• een lasagna bolognaise met extra ham

Alles overstrooid met peterselie en daar voeg ik nog geraspte parmezaan aan toe.

Ik eet eerlijk en lekker Italiaans. Zoals hier en daar gelezen loopt de bediening niet over van vriendelijkheid, maar La Vita è Bella kan mij best wel bekoren. Niet te duur, no nonsense en heerlijk fout rustiek ingericht… Mijn collega vat het samen als een steenwegitaliaan (mooi neologisme overigens), voor mij zijn ze absoluut meer dan dat.