Waar gaat een mens eten vóór een optreden – meer bepaald dé Ideal Crash tour van dEUS – in de Ancienne Belgique? Ik denk aan iets vlots en dus kom je al snel in de buurt van het Sint-Katelijneplein uit bij pakweg spaghetti (Monk), burgers (Ellis Gourmet Burger), frietjes (Frites Atelier) of rice paper rolls (Knees To Chin). Mijn vriend geeft echter aan het gezond te willen houden. Okay, point taken! Iets langere online research brengt mij bij een blogpost van Sas Kookt! en zo bots ik op Kumiko in de Aalststraat dat zij omschrijft als ‘lekker Aziatisch, heerlijke binnentuin, hipsters die je er wel bij moet nemen’… Hipsters, no problemo. Ik haal wel even mijn witte sportsokken die ik bij mijn Wado sneakers kreeg uit de lade.
Nadat de babysit arriveert, reppen wij ons naar een parking in de Dansaertstraat en vervolgens naar het ruime binnenterras van Kumiko. We lopen eerst door het binnengedeelte waar enkele mensen van een bedrijfsevenement – herkenbaar aan hun badge – de genodigden verwelkomen. Wij zijn hier echter voor een tête-à-tête en zetten dus koers naar een vrije tafel in de buitenlucht. Daar krijgen we de menu- en drankkaart van onze buren.
In de auto maakte ik al deels mijn keuze op basis van het menu op hun website: ik voel die avond minder voor ramen, burger of salade. De donburi – bowl of hot rice with various toppings – daarentegen… Zelf kies ik voor de kipversie met extra ei en extra kimchi, wat voor een totaalprijs van € 16 zorgt. De overkant volgt ongeveer mijn keuze, alleen wordt de kip ingeruild voor varken. Daarnaast moet ik me inhouden om niet al te veel sides te bestellen: uiteindelijk land ik bij gyoza chicken & vegetables (€ 5,50 voor 5 stuks) en octopus balls (€ 5 voor 4 stuks). Aan die laatste hou ik een bijzonder smakelijke Takumi herinnering over, dus kon ik ze onmogelijk negeren op de menukaart.
Bestellen en meteen ook betalen – handig voor pre-concert-food! – doe je aan de bar. Daar krijg je zo’n oplichtende schijf mee en meteen ook de gekozen drank: in ons geval een flesje rosé Chateau Fontarèche uit de Corbières (€ 20).
Met iets meer tijd zou ik wellicht eerst de sides en dan de gerechten doorgeven, want bij het oplichten van de schijf staat alles – zoals verwacht – in één keer klaar op de toog. Geen nood! Ik vul het houten dienblad en breng de vier borden naar buiten. Later moeten we nog even terugkeren voor bestek en chopsticks in eerste instantie en nogmaals voor de sausjes.
Daarover een klein minpuntje: die à volonté beschikbare sauzen kunnen vrij getankt worden, helaas worden ze niet gelabeld en moet je dus wat blind vertrouwen. Mayonaise en ketchup horen wel thuis bij burgers, maar uiteraard niet bij onze donburi. Ik vind wel een soort zoete chilisaus en een soort srirachamayo, alleen zou ik pure sojasaus en stevige sriracha hier wel appreciëren.
Geef toe, die octopus balls zien er toch zo verleidelijk uit met hun wapperende bonito flakes als afwerking… Ze smaken goed, wel blazen ze mij minder van mijn sokken dan bij Takumi.
Gyoza zijn altijd een goed idee! Meer wil ik daar niet over kwijt…
En dan over naar onze kommen met donburi: bovenste foto mijn exemplaar met kip, onderaan de varkensversie. Eerst even zeggen dat ik lichtjes ontgoocheld ben dat het bij mij om gefrituurde kip gaat… Ik had de kara age (= Japanese-style fried chicken) wel bij de bijgerechten opgemerkt; helaas redeneerde ik niet verder dat het qua keukenefficiëntie wel zou helpen om ook in de hoofdgerechten diezelfde kip in pankojasje te gebruiken. Je merkt trouwens dat ze die oefening bij Kumiko terdege gemaakt hebben: zo werken ze bijvoorbeeld quasi uitsluitend met gefermenteerde groenten, die kan je logischerwijs langer bewaren dan verse. En gezien deze koud geserveerd worden, beperkt het koken in de keuken zich tot rijst stomen, vlees bakken, eieren pocheren en dresseren. Sorry dat ik misschien de romantiek van de horeca wegneem door dit zo te ontleden, maar als coach van tech startups (mijn hoofdberoep) kan je het na een tijdje niet langer nalaten om bij eetgelegenheden ook aan business plan, schaalbaarheid en zo te denken.
We beginnen voorzichtig, met het ene na het andere ingrediënt te proeven. Dat gepocheerde eitje sparen we zo lang mogelijk op, om uiteindelijk alles onder elkaar te mengen en zo veel mogelijk van die donburi met stokjes naar binnen te werken… Mijn ogen overtroffen wederom mijn buik en bijgevolg moet ik na iets meer dan de helft opgeven. Ik ben voldaan.
At ik al beter Aziatisch? Uiteraard! Het zou stom zijn om hierover te liegen. Alleen was het niet de opzet van de avond om de ‘best Asian food ever’ te scoren… We wilden gewoon iets gezonder en beter dan een pak friet vóór het optreden en dan is het fijn als alle puzzelstukjes vallen. Voldaan dus. Het Aziatische eten, de babysit die wat schattige updates stuurt, de wandeling van Kumiko naar de Ancienne Belgique door het bruisende Brussel. En dan moest dat fenomenaal goede optreden van dEUS – inclusief moderne dansers – nog starten. Merci dus, barman & Barman!