Burgerbars, ze zijn talrijk in Gent: Uncle Babe’s Burger Bar, Ellis Gourmet Burger, Wunderbar, Paul’s Boutique om er maar een paar te noemen. Dit keer beland ik eerder toevallig bij JACK – niet zomaar burgers, Premium Burgers – op de Vlasmarkt. Mijn wederhelft laat weten dat hij daar een snelle hap neemt, dus ik schuif bij…

Onderweg van de Vrijdagmarkt naar JACK staar ik trouwens met enige verwondering naar de ellenlange rij die aan de Charlatan queuet. Een snelle check op Twitter geeft uitsluitsel: al die mensen willen een ticket voor Triggerfinger bemachtigen. Deze band heeft namelijk last-minute een (goedkoop – € 12) concert in de Charlatan aangekondigd, omdat ze wegens een stroompanne op Zaventem niet tot in Toulouse geraken.

Mijn meneer zit er dus al en koos uit de categorie ‘burgers solo’ (dus zonder extra friet of drankje) een Bacon JACK met tomaat, sla, bacon, cheddar, bbq saus, gebakken ui (€ 10 voor large versie). Terwijl hij wacht tot zijn wachtschijf oplicht, drinkt hij een Vedett (€ 2,50).

Ondertussen loop ik ook naar de toog voor mijn bestelling. Omdat ik die middag al ‘poteten’ – met dank aan Carll Cneut en Wouter Deprez om deze West-Vlaamse term terug naar de voorkant van mijn hoofd te katapulteren – at, beperk ik mij tevens tot een burger. In tegenstelling tot mijn vriend kies ik voor medium als maat: de Classic JACK met kaas, tomaat, sla, tartaar (€ 6,50). En doe mij maar een Almdudler (€ 2,50) als drankje, wat mij betreft een toppertje in de wereld der kruidige frisdranken.

Het lief smult inmiddels van zijn burger. Ik probeer vooral niet naar die stevige JACK Fries op het tafeltje naast ons te kijken en wacht geduldig tot ik aan de beurt ben. Dan schiet het ineens door mijn hoofd dat JACKet Potatoes hier wel een grappige woordspeling zouden zijn. Ook mijn schijf flikkert ineens en ik veer recht…

In een niet-burgerbar zal ik niet snel een burger bestellen, maar van deze Classic JACK word ik toch behoorlijk lyrisch. Het broodje situeert zich tussen pistolet en ovenkoek, precies zoals ik het graag heb. Het sappige rundsvlees is nog een tikkeltje rood, evenzeer zoals ik het graag heb. En tot slot zorgt een stevige kwak huisgemaakte tartaar ervoor dat ik helemaal overstag ga. Dat ik dol ben op tartaar met een artisanaal karakter blijkt uit het feit dat ik alleen al daarvoor naar De Frietketel ga om mijn frietjes – ook al woon ik ondertussen 5 kilometer verderop en gaan hun frieten (de kern van een frituur) er mijns inziens toch op achteruit.

Kortom: when craving for a burger (een gevoel dat mij maar om de X maand overspoelt), dan is de kans heel reëel dat ik naar JACK trek. De Premium is niet gelogen.