Samen met 7 andere collega’s een tafel op een schaduwrijk terras reserveren voor een lunch ergens in Gent, het blijft geen gemakkelijke opgave… Uiteindelijk bellen we naar Intrôvert aan de Watersportbaan. Ook daar nemen ze in de maanden juli en augustus geen reservaties aan op het terras, maar ze verzekeren ons dat dat geen probleem mag vormen als we tegen 12u arriveren.

Zo geadviseerd, zo gedaan. Tegen het middaguur komen we al met de helft aan en we mogen een aantal tafels bijeenschuiven. Het ruime terras ligt behoorlijk groen en een beetje verzonken langs de Watersportbaan, waardoor iemand nog een grapje maakt dat het een rip-off is wegens geen zicht op het water… De inrichting (voor zover dat geldt voor een terras) komt niet meteen overeen met mijn persoonlijke smaak, maar voor een horecazaak die zichzelf omschrijft als restaurant / sfeercafé verwondert mij dat niet. Sfeercafé, ik krijg er instant rillingen bij. Alsof je elk moment gedwongen kan worden mee lollig te doen, met confetti, toeters, dansende treintjes en paarden in de gang.

Na een paar wenkpogingen slagen we er in om een dienster te strikken en alvast een drankje te bestellen: een kleine karaf (25 cl) rosé in mijn geval. Een collega waagt zich er aan kraantjeswater te vragen bij zijn pint. De dame zegt in eerste instantie dat ze dat niet mag doen van haar baas; mits wat overredingskracht van de collega’s belooft ze het nog even na te vragen. Wanneer ze even later met de drankjes komt, staat er effectief een karaf kraanwater op haar dienblad. Niet meteen van harte, maar kom.

Het duurt nog even vooraleer de andere collega’s aankomen en zo lijkt de wachttijd langer dan ze in werkelijkheid is. De blinkende zijde van de medaille geeft ons uitgebreid de tijd om een eetkeuze te maken. In mijn geval is dat een suggestie van op het krijtbord: spaghetti vongolé (€ 16). Als er venusschelpen op het menu staan, hoef ik doorgaans niet verder meer na te denken… De anderen prefereren spaghetti maison, croque maison, rundscarpaccio, kabeljauw en varkenshaasje.

Wanneer we een nogal schuchtere jongeheer vragen om te kunnen bestellen, komt hij vrij snel terug om onze keuzes te noteren. Ineens wordt hij echter openlijk teruggefloten door (wellicht) de uitbater en de dame die eerder al onze drankjes opnam. Bij zo’n situaties krijg ik altijd een onbehaaglijk gevoel… Interne keuken regel je – jawel! – in de keuken en niet voor het oog van de klanten. Het blijft onprofessioneel en zo sneu voor de ijverige ober!

Wanneer inmiddels na 13u onze borden verschijnen, vragen mijn (mannelijke) collega’s meteen of ik met die portie voldoende zal hebben. Ik heb later op de dag in tegenstelling tot hen geen koersplannen in mijn agenda staan en twijfel daar dus niet aan. De spaghetti vongole is er eentje zoals het hoort: beetgare pasta, verse en veelvuldig aanwezig schelpen en achteraf gegarandeerd een lookbekje. Zo puur, altijd lekker!

Nog even piepen naar wat mijn collega met een eerder winterse smaak op deze zomerse dag voorgeschoteld krijgt: varkenshaasje met mosterdsaus en een ruime selectie mooi bereide groentjes. Wat men kortom een proper brasseriebordje noemt. De anderen zijn gematigd tot behoorlijk positief, al mag het gezegd dat die te delen portie frietjes voor bij de twee borden kabeljauw wel erg klein is. Vooral als je weet dat ze over een extra portie (€ 1 – en ineens veel meer dan het initiële kommetje) tergend lang doen…

Samengevat bevalt het eten bij Intrôvert mij beter dan de bediening. Het loopt al tegen 14u aan vooraleer we terug kunnen naar kantoor, niet meteen een vlot lunchadres voor één schotel dus. Omdat mijn collega’s wel eens beweren dat ik te zacht ben in mijn reviews, had ik hen beloofd om onderaan hun lijstje met bemerkingen toe te voegen. Ik denk niettemin dat ik hun bevindingen behoorlijk geïntegreerd heb. Feel free to disagree, guys!