Via de independent hotspot guide NewPlacesToBe kwam ik terecht bij Eat Love Pizza, the pizzeria that lets you taste the difference gevestigd op de Gentse Ajuinlei. Het interieur dat voor 90% uit OSB-platen bestaat ziet er veelbelovend uit, de reacties op Twitter blijken nogal lauw. De website vertoont wat kuren, maar ik laat mij niet ontmoedigen.
We zijn al een eindje binnen wanneer ik ineens besef dat deze pizzeria de omgebouwde feestzaal is van de Mineral – lang een gevestigde restowaarde in Gent, onlangs even pop-up The Fat Cow, nog onzeker qua toekomst. Topinterieur, zo’n beetje grootstedelijk!
Foto: www.newplacestobe.com
Zowel mijn wederhelft als ik gaan voor pizza. Hij kiest voor pizza parma, de meest mannelijke pizza op de kaart volgens de serveerster. Mij zegt die 50/50 mogelijkheid wel wat; de originele namen herinner ik mij echter niet meer. Mijn eerste helft (Eliette of zo) met pikante tomaat, rode ui, ansjovis, zwarte olijven; mijn tweede helft met scamorza (gerookte kaas), aubergine, courgette, rucola.
We besluiten om het na het vaderdagaperitief alcoholloos te houden. Dus bestellen we een grote fles Chaudfonteine en een limonade Eat Love. Het drankje met gember en limoen smaakt intens, al vind ik € 3,5 wel wat veel voor zo’n klein teugje.
Wanneer de pizza’s voor onze neus staan, kijkt het lief enigszins beteuterd: mijn pizza ziet er logischerwijs minder saai uit. De bodems zijn bovendien flinterdun en bijgevolg behoorlijk anders dan bij een klassieke Italiaan. Mij bevalt deze luchtige interpretatie van een pizzabodem wel. Doorgaans heb ik wel wat moeite met pizza: ik bestel het quasi nooit op restaurant, omdat ik – nochtans een behoorlijke eter – altijd minstens een kwart moet laten liggen wegens oververzadigd. Initieel dacht ik dat dit bij Eat Love wel zou lukken, helaas vecht ik in de helft alweer met mijn eetlust. Onverklaarbaar, want met Turkse pizza of diepvriesexemplaren van Dr. Oetker heb ik dat niet voor. Het lief vecht eveneens, maar dan met zijn te zwaar belegde binnencirkel waardoor deeg, kaas en tomaat tot een onappetijtelijk uitziend mengsel zijn verworden.
Wanneer hij mij vraagt “Zou je hier nog terugkomen?”, dan weet ik dat hij subtiel een negatief advies wil geven. Ik ben niet onverdeeld negatief door het hippe interieur en de originele topping. Desalniettemin hangt er een vreemd sfeertje waar ik nogal moeilijk mijn vinger op kan leggen. De norse ober? De prettig gestoorde pizzabakkers? Je ne sais pas.
Het wordt geen maandelijkse vaste waarde, eerder het voordeel van de twijfel.