Een regelrechte schande dat we pas een half jaar na de opening van dé Gentse foodhype daar belanden. Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover. Een aantal weken voordien reserveerde ik online en meteen stootte ik op wat anderen mij reeds rapporteerden als een bijzonder onconventioneel reservatiebeleid: dinerende klanten worden namelijk verplicht te kiezen tussen 18u30 of 21u als aankomstuur. What’s in it for the customer? Less than nothing. Maar zo verkeert De Vitrine wel in de mogelijkheid om een dubbele shift te draaien.

We arriveren stipt om 21u, want na een dagje werken op de ruwbouw geven onze magen aan al iets te vermogen. Blijkt meteen dat we nog iets te vroeg zijn, dus blijven we maar wat onwennig staan wachten aan de bar in de eerste ruimte. Gezien we niet uitgenodigd worden om wat te drinken, zijn we zo vrijpostig zelf te kijken wat er op de muren van deze voormalige beenhouwerij geschreven staat. Mijn lief schuifelt naar de bar, bestelt twee mousserende wijntjes en wenkt mij om te polsen of ik graag al een charcuteriebordje wil. Mij lijkt dat in deze setting wel wat. Eens terug op mijn plekje, blijkt dat een andere dame mijn barkruk en halve meter aan de bar ingepalmd heeft. Ik haal geïrriteerd mijn schouders op en annuleer het charcuteriebordje snel. Want met een glas en een bordje in de hand staan aperitieven lijkt mij compleet potsierlijk.

Gelukkig komt de ober een half glaasje La Perla later verwittigen dat onze tafel klaar is. Hij begeleidt ons naar de tweede ruimte, die eveneens met smaakvol gevoel voor authenticiteit ingericht is. We tellen 30 couverts. Mijn stoel geeft – lucky me – recht op wat inkijk in de keuken. Meteen merk ik dan ook dat één van de sympathieke sous-chefs uit In De Wulf hier het keukenkorps aanvoert. Even later komt de ober de dinerconcept toelichten: een vaste formule van vier gangen voor €45, een extra voorgerecht kan voor €10 toeslag, kaas als dessert ook voor €4.

We houden het eenvoudig met de vier gangen. Ondertussen vraag ik nog een portie chips voor bij de resterende bubbels. Geen zout of paprika, maar chips van varkenshuid met kruidenmayonaise en mosterdpoeder. We nemen op aanraden van een winewise goed ingelichte serveerster een fles vin d’alsace. Mijn lief wijst de dame er gekscherend op dat ze ons meteen de duurste wijn suggereert (€35). Bij het hoofdgerecht komt ze polsen of meneer nog z’n glaasje rood wil en adviseert nu met een knipoog de goedkoopste rode. Bijzonder gevat, daar houden we van!

Na de varkenschips gaan we over tot het eigenlijke menu.

Jonge spruitjes • kokkels • crème van eidooier en gerookte kabeljauwkuit
Een stevige starter! Naar mijn persoonlijke smaak zelfs iets te stevig met die eidooier en de sterk doorsmakende crumble van kabeljauwkuit. En voor iemand die erg van schelpjes houdt altijd jammer als ze zeevruchten zonder serveren.

Griet • groenlof • “geuze-mosseljus”
De door mij meest gesmaakte gang van de avond. De griet werd in een houtskooloven gegaard, wat bij het serveren even de indruk geeft dat de vis nog niet volkomen gaar is. Maar bij het proeven blijkt niets minder waar. Verrassend zacht! Ook geeft het geroosterde groenlof het gerecht een originele smaak.

Bosduif • tarwe • pompoen • crosnes
Mooi rosé gebakken bosduif met een knapperige risotto van tarwe en pompoen. De pompoen komt nog eens terug in de rondjes. Verder proefde ik voor het eerst crosnes, wat na een rondje Google een Japanse aardappelknol en tegelijk delicatesse blijkt te zijn. Volgens mij waren die rauw even in kruidenboter aangestoofd. Eerst geblancheerd zou meer mijn ding zijn.

Chocolade • hazelnoot • melkkaramel
Overheerlijke chocoladetaart in combinatie met het zachte ijs, de krokante hazelnootcrumble en merengue. Een smakelijke afsluiter voor zoetekauwen! Al keek ik met een tikkeltje jaloezie naar de andere gasten waar wel kaas op tafel kwam…

We bestellen geen koffie meer en staan eens de €157,50 afgerekend is om 22u45 op de stoep. Een vlotte bediening appreciëren wij, maar vier gangen op anderhalf uur er door pompen is simpelweg te vlot. Wanneer ik deze opmerking bij het vertrek aan de serveerster geef, legt zij uit niet naar twee services met een verschillend tempo te willen evolueren. Al goed en wel, evenwel wat mij betreft nogmaals een bevestiging dat de klant hier niet op de eerste plaats komt. Jammer, want mijn zesta.be collega’s zullen bevestigen dat ik een echte Kobe Desramaults fan ben…

Samenvattend een delicieuze eetervaring, met duidelijke knipogen naar de In De Wulf stijl! Op korte tijd al uitgegroeid tot de Gentse top van de hedendaagse gastronomie. Als duidelijke minpuntjes dus het reservatiebeleid, het te snelle serveertempo en de slechte akoestiek. Gelukkig maken de kwaliteit van het eten, de ongedwongen stijl en de attente bediening deze handicaps net goed. Nu nog reservaties om pakweg 19u30 à 20u ervaren en dan kom ik hier beslist vaker!