We spreiden Dutch Design Week over twee dagen en – tegen mijn natuur in – plande ik niet echt iets op voorhand. Dat betekent dat we op zaterdagavond in Eindhoven een restaurant zoeken zonder reservatie op zak. Gelukkig zijn we vrij laat. In De Kazerne vangen we helaas bot, maar bij De Karseboom (°1941) om de hoek kunnen we wel even aan de bar wachten tot ons een tafel toegewezen wordt. Daar drinken we rechtopstaand alvast een glas witte wijn. Niet zo heel veel later mogen we met ons drieën plaatsnemen aan de kop van een lange houten tafel.

Daar bestellen we algauw een gezamenljik aperitiefhapje en nog een tweede glas witte wijn. Mijn oog valt op het Indiaas bordje met dahl, raita, mangochutney en papadum (€ 5,50). Een foto heb ik niet, alleen herinner ik mij dat het niet zo veel en tegelijk best lekker was. Een vleugje India, alleen een te klein vleugje. Dit is extra pijnlijk omdat we – wegens dit hapje vergeten opdienen – onze dampende borden met onderstaande keuze speciaal voor dit kleinood terug naar de keuken hebben gestuurd.

Qua hoofdgerecht gaan we broederlijk voor de steak bavette (€ 17,50). Los van het verkoopsargument op de menukaart dat bavette een heel smaakvolle biefstuk van de buik van de koe is. Gewoon omdat we alledrie zin hebben in volgens de actualiteit een stukje kankerverwekkend rood vlees. Mijn vent en ik met peperroomcognacsaus, onze vriend verkiest de truffelboter. De heren kunnen niet weerstaan aan de frietjes, ik wil wel die gebakken Roseval aardappeltjes met rozemarijn uit de oven proberen.

Ondertussen zijn we overgeschakeld van witte op rode wijn. De details heb ik niet onthouden, alleen dat hij perfect bij de stemming van de avond en de eetkeuze past. Bij het serveren vallen mij meteen de worteltjes op. Ik trek instant mijn neus op! Het zijn zo van die megafoute gestoomde diepvriesworteltjes die helaas eerder thuishoren in een grootkeuken. Gelukkig maakt de kraakverse rauwkost met bovenaan een flinterdun schijfje gemarineerde biet en wat wakame dit groentendebacle deels goed. Ook het malse vlees en de stevig gepeperde pepersaus – what did I expect – vallen in de smaak. Tot slot nog een extra compliment voor de voortreffelijke frietjes en de verrukkelijke ovenaardappelen.

Al bij al dus een no-nonsense diner met een aantal schoonheidsfoutjes die we in onze Dutch Design Week roes maar al te graag met de mantel der liefde voor onze noorderburen toedekken.