Na een vermakelijke voormiddag tussen de vissen in Nausicaá besluiten we om Boulogne-Sur-Mer en zijn werelderfgoed nog wat verder te verkennen. Maar eerst de innerlijke mens versterken met een zondagse lunch… Na wat getalm wandelen we Chez Jules op de Place Dalton binnen. De buitenkant ziet er op deze grijze dag wat groezelig uit, maar het bordje met “système wifi”, de toog met verse pasta en meringues en het verzorgde interieur trekken mij en vervolgens de rest van de familie over de streep.
Een tafeltje voor 6 personenen zonder reservatie blijkt geen enkel probleem, al loopt de zaak wel stilaan vol. Meer zelfs, we krijgen een überknusse ronde tafel met zo’n zetel rond toegewezen. Ondertussen krijgen we de kaart en bestellen we alvast een karaf (pichet, op z’n Frans) rosé, een karaf wit en water.
Omdat we nog wat in de zeevruchtensfeer van de avond ervoor verkeren en omdat we tenslotte in Boulogne-Sur-Mer lunchen, besluit ikzelf om voor de tagliatelle fruits de mer te gaan. De verse pasta bij het binnenkomen triggerde mij om deze keuze te maken. Drie anderen uit het gezelschap opteren voor de pizza fruits de mer, de overige twee voor moules marinières – want aan mosselen natuur doen ze niet mee bij Chez Jules.
Ondertussen laat mijn pa zich positief verrassen door de kwalitatief hoogstaande (rode inmiddels) wijn voor zo’n zacht prijsje. Eén van de USPs van Frankrijk, mijn gedacht.
Niet veel later volgen onze borden. Drie stevig belegde pizza’s met zeevruchten die o zo duidelijk niet uit een pakje komen – wat soortgelijke pizza’s in België vaak ronduit walgelijk maakt. Naast mij duikt mijn lief tevreden in zijn mosselpot: kleine bouchotmosseltjes (hangcultuurgrapjes kunnen uiteraard niet uitblijven) met witte wijn, azijn, tijm en selder.
Ik geef toe dat bovenstaande foto het gerecht niet meteen eer aandoet. Maar geloof me, dat was een verdomd verrukkelijke pasta… Versgedraaide tagliatelle, dito vis (niet gedraaid, eerder gevangen – met als vangst in de netten roze garnalen, inktvisringen, mosselen, tonijn, zalm, mantelschelpen) en als afwerking een langoustine en een takje rozemarijn. Hierbij komen nog kommetjes met romige saus die perfect aansluit bij de rest van het gerecht en geraspte kaas. Geen haar op mijn hoofd dat zou overwegen om een dergelijke pasta thuis te maken (alleen al omwille van hun finishing touch), desalniettemin herhaal ik dat ik bijzonder geniet van deze zondagse lunch in Boulogne-Sur-Mer.
O ja, en hun WIFI code is “Philippe”… Geen idee wie dat mag zijn, maar zijn draadloze netwerk functioneert feilloos en laat mij toe om even online te ademen na een analoog weekendje aan de Franse Opaalkust – meer bepaald Wimereux.