Het was een eindje geleden dat we nog eens ‘van culinair deden’ met de Zesta-madammen, meer bepaald mijn ex-collega’s Kathy & Caroline van bij Medialaan (het toenmalige VMMa). De laatste date dateert van de zomer bij ORSO pizzeria in Antwerpen en het echte menuwerk – gok ik – van bij Cuines, 33 in Knokke alweer meer dan twee jaar geleden. Op dit laatste adres genoten we van een sterrenlunch ter afscheid van Caroline, omdat zij op het punt stond om voor een jaar naar Italië en Azië te trekken. Vele avonturen later pikken we de draad dus terug op bij Bistro Vintage, de tweede zaak van Thierry Theys. In zijn Michelinzaak Nuance schoven we met ons drieën ooit reeds aan tafel.

De dames zitten al aan een ronde tafel bij de – doorheen de ganse avond niet aangestoken – open haard. We hebben blijkbaar allemaal dezelfde verkeersovertreding begaan: een eenrichtingsstraat die onze GPS’en niet als zodanig geregistreerde. Dus reden we op het Kontichse platteland tussen een bomenrij tot bij het amper verlichte Bistro Vintage. Wat extra signalisatie en buitenverlichting zou ik hen wel aanraden!

Ik zit aan tafel met een kleine eter en een zwangere vrouw. Dus besluiten we om voor het driegangenmenu (€ 38) te gaan met een aantal aanpassingen voor Caroline. Zo zal zij het tweede voorgerecht (gerookte paling & rode biet) krijgen in plaats van het eerste. Daarnaast verkiest ze een à la carte hoofdgerecht boven doorbakken hert: 100% Wagyuburger (sesambun, home-made ketchup, gebakken ui & spek, “Vintage”-frieten). Deze burger kost € 28 en er zal logischerwijs dan ook een meerprijs gerekend worden. 

Kathy zit al aan de champagne en ik besluit om lustig mee te doen. Als hapjes krijgen we mousse van kikkererwten met crumble van spek en flan van parmezaan met BBQ-saus. Beide amuses geven blijk van goede intenties, maar daar stopt het ook.

We gaan verder met erg kunstig gedresseerde voorgerechten. Bij Caroline merk ik veel bloemen op, op onze leien borden met oosters gepekeld rundsvlees (algen, mierikswortel & venusschelpen) herken ik de hand van Thierry Theys. Hij houdt er – net zoals bijvoorbeeld Sergio Herman – wel van om vormpjes te gebruiken en in dit geval knipoogt een Buddhahoofd naar de oosterse insteek. Tijdens het eten bedenk ik dat de venusschelpen weinig toevoegen aan het gerecht en dat Azië voor mij nog iets aanweziger mocht zijn in de smaken.

Ik moet eerlijk toegeven dat we het erg druk hadden met bijpraten. Zodoende vergat ik – erg foodblogger onwaardig – om een aantal essentiële zaken te capteren: meer bepaald wie daarna nog welke wijn dronk. Voor zover ik mij herinner proefden Kathy en ik nog een glaasje Zuid-Afrikaans rood, maar ik kan mij dus vergissen. De ober gaf overigens geen uitleg, dus misschien niet zo verwonderlijk dat de wijn niet is blijven hangen.

Ondertussen staat er voor ons een op en top winterse hoofdschotel: hertenkalf (pastinaak, witloof & Gouden Carolus “Grand Veneur” saus). Alles correct klaargemaakt en mooi gedresseerd, dus dit keer geen minpuntjes wat mij betreft! Dit zou ik in de koudere seizoenen zo opnieuw bestellen. Ook Caroline lijkt zich vol overtuiging op haar gemasseerde Wagyuburger te storten.

Dan komen we toe aan het dessert met ananas, kokos, Elexir d’Anvers, citroengras & kaffir. Moest je mij vragen welke artificieel gecreëerde textuur ik verafschuw in de keuken, dan is de kans erg groot dat ik spons zou antwoorden… Want ik zie en proef het niet. Crumble, schuim, crème, sorbet ook van groenten of whatsoever kunnen allemaal, maar met spons doe je mij geen plezier. 

Nog iets waar ik een grondige hekel aan heb: als het personeel naar het einde van de avond toe begint te verdwijnen. Het is nochtans pas 22u00 wanneer we willen afrekenen, maar het kost ons echt wel moeite om enerzijds de rekening te vragen en daarna te kunnen betalen. Doe dat niet! Slabak niet! Bedien klanten van begin tot eind aan eenzelfde tempo, want anders blijft alleen dat zure wachten op het einde hangen.

Uiteraard is Bistro Vintage het mindere broertje van Nuance, want deze laatste staat voor twee Michelinsterren. Toch denk ik dat ik voor de drie dames spreek als ik concludeer er toch iets meer van verwacht te hebben daar in Kontich.