Waar ga je eten tussen de avant-première van Belgica bij Kinepolis Gent en de after-party op de Vlasmarkt? Ik loop even mijn restolijstje af en kom zo uit bij het Marokkaanse restaurant Mogador in de Mageleinstraat. Een paar jaar geleden waren ze genomineerd voor de Gouden Vork van het toenmalige DM City (ooit zone/09 en nu Goesting) en zo zijn ze op mijn lijstje beland.
Tussen de avant-première…
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Twee heren die elkaar kennen van bij Hertog Jan en samen een restaurant / aperitiefbar openen: met een hoge lat trekken we richting Vinto in Kruishoutem.
Het is zaterdagavond, de zaak zit mooi gevuld en we krijgen een ruime tafel in een akoestisch minder deel van de zaak. De eetkeuze bestaat uit à la carte, twee, drie of vier gangen. Het menu wordt samengesteld uit de kaart. Ze willen de gerechten verklappen, wij verkiezen de verrassing. En doe maar de gulden middenweg: drie rondes (€ 34).
Starten doen we met een Crémant d’Alsace (€ 7) en enkele gesmaakte amuses: kroepoek van parmezaan met poeder van tomaat, gefrituurde visjes met tartaar en kalfstong met zure groentjes. Stuk voor stuk lekker, vooral van die visjes lusten we wel een volle puntzak met véél tartaar.
De naam verraadt het al en bij deze bevestig ik het nogmaals: de wijnen zijn top bij Vinto. Op een krijtbord staan de opties per glas met sprekende adjectieven als vlezig, elegant, rondborstig, … Bij het voorgerecht schenkt men de Christmann (€ 5,50), een fruitige Riesling uit 2014. Deze wordt gesmaakt en overklast zelfs het gerecht: tijgergarnaal, zoete aardappel, flespompoen, wortelkruiden. De kop is nog iets te rauw waardoor je niet die typische neiging hebt om er even op te zuigen. Voor de rest wel een leuke bereiding.
Als rode wijn komt de Tamiz (€ 5,50), een vlezige Spanjaard uit 2013, voor ons te staan. Omdat het hoofdgerecht nogal op zich laat wachten, krijgen we een ‘refill’ van het huis. Attent! Dat wachten blijkt de moeite: de filet van eend met jus van ajuin proeft perfect. Als bijgerechten verschijnen kroket met spek en quinoa met aardpeer en beukenzwammen.
Het tempo blijft dalen. Daarom vragen we bij het dessert (framboos, vanille, violet) meteen ook de koffie. We ronden af met huisgemaakte marshmallows en een haverkoekje met chocolade.
Vinto zal zonder twijfel aanslaan in Kruishoutem en omstreken: hoogstaande borden, schitterende wijnen, alleen nog even de juiste vaart zoeken.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Langs de Oude Gaversesteenweg kun je van maandag tot vrijdag bij Minor Treat terecht, in een modern gerenoveerd schooltje met uitnodigende tuin.
Een subtiele link op hun website leert dat dit de nieuwe zaak is van De Blauwe Zalm, een inmiddels gesloten visrestaurant in Gent centrum. Tegenwoordig serveren ze dus in Merelbeke toasts, maaltijdsalades en elke weekdag een lunch. Hierin verwerken ze de oogst uit hun eigen tuin in Scheldewindeke – dixit diezelfde website.
Ik installeer mij in de eetruimte met hoog plafond en bijzonder mooi meubilair. Bij de vraag of ik al iets wil drinken, wijs ik naar de witte wijn (€ 5 – Monte Velho). Al snel staat voor mijn neus een gul glas en een portie groentechips.
Aan de ingang las ik al de daglunch (€ 12) op een krijtbord: preisoep met sinaasappelpoeder en koolvishaasje met wakamerisotto en jus van schaaldieren. Ik twijfel, want enkele van de maaltijdsalades klinken zó verleidelijk. Warme butternut en aardappelmash, champignons gegratineerd met schimmelkaas, Tagiassche olijven (€ 9) bijvoorbeeld.
De tafelgenote arriveert, doet mee met de wijn en beiden bestellen we de lunch. De soep volgt vlot. We houden beiden ons hart een beetje vast voor die sinaas: de prei domineert gelukkig, wel stoten we onderaan op stukjes citrusschil die ons minder bevallen.
Ook op het hoofdgerecht hoeven we niet lang te wachten. We krijgen een diep bord met groen getinte risotto, op vel gebakken koolvis, kundig bereide schaaldierenjus met schuimige toets en enkele blaadjes rucola. Langs beide kanten van de tafel wordt er met smaak gegeten, alleen van de risotto ben ik niet helemaal overtuigd wegens iets te flets en het feit dat je weinig wakame proeft.
We eindigen nog met één kaastaart met braambessencoulis (€ 8) en twee lepels.
Sterk dat ze deze degelijke lunch voor € 12 serveren. De prijs verhoudt zich prima tot de kwaliteit. Samengevat een lunchadres om te onthouden, en vooral uitkijken naar terrasjesweer!
Wanneer Kobe Desramaults in oktober 2015 aankondigt dat In de Wulf een dik jaar later dichtgaat, reserveren we met enkele vrienden diezelfde avond een tafel. Vier maanden aftellen later rijden we op zaterdagmiddag naar een knotsgekke Airbnb in Bailleul, even over de Franse grens en slechts 5 km van In de Wulf. We zijn op pad met drie in Gent wonende West-Vlamingen en een Antwerpenaar. Hij krijgt onderweg een cursus lokaal dialect: we gaan eten bij ‘Nwulf’ en logeren in ‘Vrankrijk’.
Met een beetje zenuwen (en nu spreek ik voornamelijk voor mezelf) arriveren we tegen 19u30 in Dranouter. De jassen worden aangenomen, wij even geparkeerd in de zetels en niet veel later terug opgepikt. Of we een rondleiding doorheen de keuken willen op weg naar onze tafel? Uiteraard!
Op die tafel staat een tak met met vier in vier gevouwen menukaarten. We plooien benieuwd open en zien daar negentien gangen opgelijst, waarvan er drie geskipt kunnen worden. De eerste optie kost € 170 (inclusief wijnen € 250), de tweede € 150 (inclusief wijnen € 210). Iedereen is het roerend eens over twee beslissingen: een glas champagne om te starten en het lange menu graag! Niemand voelt wat voor de sappen, de dames in het gezelschap willen het wijngewijs wel wat rustig houden met het BOB-arrangement. Mijn wederhelft houdt nu al zijn hart vast, want hij beweert dat dat de sommelier in de war brengt. En ik moet – eerlijk is eerlijk – toegeven dat hij niet helemaal ongelijk krijgt…
Veranda – de zaak van chef Davy Schellemans in de Zurenborgse Guldenvliesstraat en vlakbij station Antwerpen Berchem – sloot eind december 2014 de deuren met de belofte terug te verrijzen in de buurt van het slachthuis. Intussen bleven sous-chef Matteo Pabo Nardin en gastheer Daan Guelinckx het pand meer dan warm houden onder de noemer Bascule, een jaar later rondden ze ook dat hoofdstuk af.
