Veel woorden hoef ik hier niet aan vuil te maken…
Misschien al wat uitgemolken, maar glimlachbevorderend effect blijft.
Humor met een food-gerelateerde insteek.
Wat wil een mens nog meer?
[uit: “De terugkeer van de zelfmoordkonijntjes”
door Andy Riley (achtste druk, maart 2010)]
Wekelijks komt ze een paar keer langs in mijn mailbox.
Wekelijks rapporteer ik haar als spam.
Tweewekelijks duik ik nog eens naar het slot en de opening van haar bericht om keer op keer tot de constatatie te komen dat “Unsubscribe” niet bestaat in haar wereld.
En ze blijft lustig e-mails sturen!
Vandaag zuchtte ik diep toen ik ze terug in mijn spam folder zag verschijnen.
Instinctief klikte ik “Delete forever” aan.
En toen stelde ik mezelf de vraag: Wat probeert Anita mij eigenlijk te verkondigen? Ik dacht na tot in het kwadraat, maar zelfs in opperste concentratie kon ik haar boodschap niet meer herinneren.
Een ferme fail wat betreft e-mail marketing.
Tenzij ze het merk Anita Demassieux probeert te pushen natuurlijk.
Bij Brink’s – vermoedelijk niet zonder reden.
Bij bpost – door die van bij Brink’s.
Bij de NMBS – where else?
Bij het personeel van de Antwerpse rusthuizen – vraag mij niet waarom.
Bij De Lijn – vanaf morgen ongetwijfeld na die projectielen.
Weet je? Als ik nieuwsberichten over stakingen en betogingen hoor, dan vertonen mijn oren zelfs die typische spitsneiging niet meer. En als ik het dan toch door mijn trommelvlies krijg, popt de ergernis op. Al zal dat wel niet sociaal wenselijk zijn… Niet alleen de manier waarop vakbonden sociaal overleg steevast simplificeren; ook de manier waarop de achterban hun frustratie uit kan er bij mij niet (meer) in.
Stakingen. Betogingen.
Waarom niet wat meer originaliteit in het sociaal protest?
Enkele aanzetten voor creatievere drukkingsmiddelen:
stiltepauze
aan kassa van supermarkt plichtsbewust barcodes scannen, maar zonder één enkel woord uit te spreken
maskerparade
als conducteur kaartjes knippen, doch met lachwekkend masker voor gezicht
betooging
in plaats van altijd dat stappen met vlaggen en zo, gewoon lange toog op straat en dan kameraadschappelijk allemaal samen pintje drinken
flash mob
voor marketing – en in het bijzonder virale doeleinden – absoluut uitgemolken, maar werkgever zou volgens mij nog steeds vreemd opkijken
gnikats
exact het omgekeerde van staking, dus simpelweg blijven werken
Ongetwijfeld nog veel betere alternatieven…
“Toen kwam een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje is uit…”
Zo eindigde een verhaal standaard in mijn kindertijd.
Chris Anderson daarentegen start zijn betoog in “The [Longer] Long Tail” met een lange staart. Die metafoor kenmerkt een nieuwe economische realiteit waar een nagenoeg onbegrensde keuze resulteert in een eindeloze vraag. Centraal staat het internet als toegangspoort tot dit aanbod zonder grenzen. Anderson is ervan onvertuigd dat in de hedendaagse economie focussen op niches een waardig (lees: even lucratief) alternatief kan zijn voor de traditionele hitmentaliteit.
Instinctief denk ik aan bedrijven als Amazon en iTunes (versus de bakstenen broertjes als pakweg FNAC) als voor de hand liggende illustraties van zijn theorie. Benieuwd hoe hij de minder tastbare cases als het onoverkomelijke Google en anderen beargumenteert…
Meer als ik de resterende 75% van zijn boek achter de kiezen heb!
Woordspelingen met tapas zijn populair tegenwoordig.
Een vaststelling van mijn kant, geen waardeoordeel.
Want ik geef toe: wat bekken ze lekker…