Gisteren snuffelde ik eventjes rond in mijn vroegere slaapkamer en stootte op een mini-boekje dat ik als 12-jarige schreef. “Waar is iedereen?” vertelt het verhaal van Janne Pieters – en niet Nina Mondriaan zoals misschien evidenter zou zijn.
Janne heeft een jonger zusje, Stientje genaamd. Op een dag ontdekt ze dat haar huilgrage babyzus te kalmeren valt door klassieke muziek van Bach op te zetten. Waarop haar moeder meteen besluit om een vleugelpiano aan te schaffen en dagelijks een pianist in te huren om haar jongste spruit rustig te houden. In een volgende fase van het verhaal vertrekt Janne met haar oom Gijs per fiets richting Parijs, maar hun trip wordt dooreengeschud door een aardbeving. Vroeger dan gepland trekken ze dus terug naar huis, alwaar het epicentrum van de beving ligt. Vanzelfsprekend op het einde uitsluitend stoffelijke schade en een happy ending.
Veel wendingen op weinig pagina’s. Interessant om te merken welke onderwerpen mij op die leeftijd boeiden. Ook welk vreemd taalgebruik ik soms aanwendde. Sikkeneurig bijvoorbeeld. Wel jammer dat een groot deel van mijn kinderschrijfsels de tand des tijds – of beschuldig maar mijn weggooiwoede – niet overleefden…
