Mijn vriend en ik hebben de slechte gewoonte om net op tijd te arriveren op een concert of een andere voorstelling. Risicovol. Absoluut als je niet van plan bent om jezelf door het geduldig wachtende publiek richting podium te murwen.
Dan beland je dus in een twijfelachtige positie. Voor jou mensen die doorgaans geconcentreerd focussen op wat zich ter hoogte van de bühne afspeelt. Achter jou in eerste instantie niemand.
Maar druppelsgewijs stromen nog latere vogels toe. Helaas bevinden zich in deze categorie behoorlijk wat types die niet per se het ganse optreden willen volgen. Gewoon wat vrijblijvend kijken en terwijl ongestoord tetteren met het gezelschap zijn ruim voldoende.
Tijdens deze editie van de Gentse Feesten begon ik inwendig langzaamaan te koken op de laatste publieksrijen van The Bony King of Nowhere en het straattheaterfestival MiramirO.
Mijn eigen stomme schuld, I know. En toch word ik hoorndol van klojo’s die geen respect kunnen opbrengen voor de zich in de regel enthousiast gooiende artiest(en).
