Een Chinees restaurant met een Bib Gourmand van Michelin en 13/20 in Gault Millau? Twee gegronde redenen dus om Fong Mei in het Antwerpse chinatown te proberen. Een paar weken op voorhand leg ik de reservatie vast, want wij foodbeluste Belgen lopen tegenwoordig deze plek waar voorheen toch voornamelijk Chinezen aten plat. Naar ’t schijnt, en het is in dit geval de meneer van Cuichine die schijnt – en hierbij ook meteen de dim sum aanraadt.

Ready to dim sum? Jawel, ik wandel Fong Mei in de Van Arteveldestraat (niet deze met de Chinese toegangspoort, want dat is de Van Wesenbekestraat) binnen en wacht op een vegetarische (geen vlees, wel vis) ex-collega. Het eerste wat ik trouwens zie bij mijn aankomst is hoe een ober een bordje van een tafel weggrist en in de microgolf zet. Die microgolf staat overigens mooi zichtbaar (alsof een of ander statussymbool) quasi in de etalage van het restaurant. Speciaal! Voor de rest zie ik papieren tafellakens, zwart tuinmeubilair en een eerder kale dan kitscherige inrichting. Ook speciaal! Maar daar hadden verscheidene recensies en blogposts mij al uitvoerig voor gewaarschuwd. Geen nood, ik hou wel van dergelijke kantinerestaurants.

Mijn gezelschap arriveert en we besluiten om voor het dim sum menu B te gaan. Gezien zij geen vlees eet, verifiëren we dit toch nog even en de ober bevestigt met bijzonder veel klem dat het menu enkel zeevruchten bevat. De menukaart specificeert niet wat we mogen verwachten. Opnieuw geen nood, ik hou ontzettend van verrassingen.

Ondertussen vragen we ook een karaf witte wijn en een literfles spuitwater om potentiële pikantheid alvast af te dekken. De drankjes komen snel, samen met een grote mand knapperige kroepoek en twee kommetjes saus: zoetzuur en pikant. We tateren nog wat verder, kroepoek krakend en in-de-mond-doen-smeltend.

Het menu vangt aan met een bordje inktvis en iets wat als zuurkool of zurkel klinkt (wellicht het laatste). Niet mis en stevig pikant. Vervolgens verschijnen gefrituurde garnaalballetjes, lenterolletjes, gefrituurd filodeeg met groenten en garnaal, gefrituurd rundsvleeshapje (foutje van de firma Fong Mei dus | hierover later meer), gestoomde dim sum met garnalen A, gestoomde dim sum met garnalen B.

We eten met smaak en verwonderen ons over onze onwetendheid dat dim sum blijkbaar een veel bredere lading dekt dan enkel gestoomde hapjes. ’t Zijn in feite de Chinese tapas of pintxos. Het gefrituurde deeg bombardeer ik tot mijn favoriet. Maar ook de rest van het dim sum menu gaat ondanks de stokjes vlotjes binnen.

En toch moeten er mij een paar dingen van het hart…

• Zeevruchten zijn geen synoniem voor garnalen. In dat slaatje zat inderdaad wat inktvis verwerkt, maar ik had stiekem toch wel op iets meer variatie gehoopt… Nu begrijp ik wel dat vegetarisch eten en de Chinese keuken geen spetterende combinatie zijn, en toch. Een beetje ontgoocheld.
• Na twee keer verifiëren bij de bestelling krijgen we toch een dim sum met rundsvlees. Wanneer we ober 2 erop wijzen, bekijkt hij de vulling even aandachtig en neemt die terug mee naar de keuken. Een heel eind later verschijnt ober 3 met ter compensatie een dim sum met een mengeling van vlees en garnalen. Euhm? We hebben veggie besteld. Waarop hij antwoordt: “Jullie zijn vegetariër? Serieus? Maar dit is een mengsel van vlees en garnalen. It’s crossover!”. IT’S CROSSOVER!?! We liggen te hard in een deuk om kwaad zijn en deze goede (niet-vegetarische) ziel neemt de crossover dim sum voor haar rekening.
• De gebakken rijst opdienen wanneer alle bordjes zo goed als leeg zijn – en we zijn helemaal niet zo’n snelle eters – is wel erg laat.
• Spuitwater bij de witte wijn schenken is niet zo slim, als de overduidelijke waterglazen er vlak naast staan. Gelukkig doe ik tevens wat water bij de wijn in mijn oordeel over Fong Mei als 13/20-waardig restaurant…
• En wat is dat in godsnaam met die microgolf?

Samengevat eten we lekker, evenwel niet uitzonderlijk lekker. We hebben bovenal goed gelachen. Daar gaat het toch evengoed om bij avondjes uit? En de rekening blijkt erg mee te vallen: € 67 en een klets voor ons chinatownavontuur.

Ik wil er nog wel eens teruggaan, zij het dan toch zonder vegetarisch gezelschap (mijn excuses richting Annick) en zonder uitsluitend dim sum te bestellen. Ze verdienen mijn inziens nog een extra stoommandje kans, al vrees ik dat ik bij een volgende vlaag ‘zin in Chinees’ eerder aan Cuichine dan aan Fong Mei zal denken…

Ondertussen wonen we ongeveer een half jaar in Mariakerke. Het blijft Gent, maar iedere buurt heeft zo zijn adresjes. En in de wereld van Elise draait er nogal wat rond eetadresjes. We gaan dan ook gretig in op de vraag van onze bejaarde buurman om op zondag eens samen te gaan lunchen bij Hof Ten Dries. Ik rij er wekelijks een paar keer langs onderweg naar de Delhaize of de Colruyt en de villa met gigantische parking ervoor prikkelt. Dat het restaurant onlangs in Zone 09 vier sterren kreeg, stimuleert die prikkeling enkel.

We komen aan op het middaguur en krijgen een tafel in het klassieke interieur toegewezen. Naast de verschillende menuformules biedt de kaart tevens een à la carte met vis- en vleesgerechten. Ik denk meteen aan paling die besteld kan worden in de gebakken versie, in ’t groen (€ 23) of in de room met scampi’s, mosselen en garnalen. Doorgaans trek ik richting groen, maar nu weifel ik toch even. De wederhelft vindt in de buurman een kompaan voor de côte-à-l’os (€ 22) en ik besluit inmiddels om bij mijn groene voorkeur te blijven. Ondertussen bestellen we een aperitief en mogen op ons eten wachten in het gezelschap van een geslaagd wachtbordje: vismousse met kaviaar, croque met gerookte zalm en bijzonder lekkere aspergesoep. Als je een kok herkent aan zijn wachtbordje, dan zitten we bij Hof Ten Dries in elk geval goed…

We laten de cava en de Duvel voor wat het is en schakelen over op witte (bij de paling) en rode (bij de côte-à-l’os) wijn. Niet veel later verschijnen de bijna lege (verwarmde) borden met enkel een potje rauwkost. De ober grapt ‘Smakelijk!’, maar brengt al snel een grijze cocotte met paling in ’t groen. Niet zo lang geleden schreef ik in een blogpost over ’t Jachthuis van Eversam dat ik die graag niet gladgemixt en niet artificieel grasgroen zie. Hier krijg ik echter wel zo’n interpretatie voorgeschoteld en ik moet toegeven dat die desondanks welgemeend smaakt! De krokante frietjes, de huisgemaakte mayonaise en het proevertje van de mooi saignant gebakken côte-à-l’os zijn extra pluspunten.

Ik pas voor het dessert en bestel desalniettemin een Irish coffee. Naast mij verschijnt een moderne dame blanche: drie bolletjes ijs liggen in een bord op een bedje van nootjes. Bij het buitengaan keuren we Hof Ten Dries eensgezind goed. De uitgelezen plek voor klassieke en solide gerechten tegen een eerlijke prijs.

Het artikel in Zone 09 zorgde echter nog niet voor de grote toestroom: op deze zondagmiddag blijkt slechts een deel van het restaurant gevuld met voornamelijk bejaarde mensen. Niet meteen de meest swingende eetgelegenheid, dat geef ik grif toe. En toch ben ik vastberaden om met mijn jeugdige dertig de gemiddelde leeftijd hier regelmatig en persoonlijk naar beneden te halen. Bij voorkeur op een zonnige dag van op het terras. En dan zal ik eens zot doen, met paling in de room bijvoorbeeld… :)