Er wonen een paar vrienden op wandelafstand van Café Stanny in de Berchemse Stanleystraat. Met een paar bedoel ik echt letterlijk twee. Vriendin A is quasi buurvrouw, frequente bezoeker, fan en auteur van een artikel over hen op Spotted By Locals. Vriend B staat er altijd voor een gesloten deur en is bijgevolg geen evangelist. Voldoende prikkels dus om zelf even langs te gaan tijdens een lunchpauze in het Antwerpse!

Ik wandel er vrij laat op de middag binnen en er is voldoende plaats aan de toog of tegen het raam voor individuele lunchers. Wanneer niet geheel toevallig mijn boekhouder* binnenwaait, kiezen we toch een lage tafel. Café Stanny ligt mij wel qua inrichting: eigenlijk een opgewaardeerd (als is dat een gigantisch fout adjectief) buurtcafé dat nog steeds gezelligheid ademt en dus zonder blasé te worden.

De dame die onze bestelling opneemt, bevalt mij eveneens: ze is niet gemaakt vriendelijk, eerder oprecht lief en begaan. Ik zit op een onmogelijke plaats om de eetopties tegen de wand te kunnen lezen, dus somt ze even op: venkelsoep, broodje kip, lasagne, opgevulde tomaat met linzen en geitenkaas, spaghetti bolognaise, spaghetti putanesca en nog een paar dingen die ik vergeten ben. Nog even melden dat die menukaart zo’n grijs bord is met gleufjes en dan van die witte opdruklettertjes – als je snapt wat ik bedoel. Schattig! Ik bestel de tomaatjes met een Geuze Boon, mijn gezelschap venkelsoep en een pintje.

De portie blijkt in eerste instantie kleiner dan ik voor ogen had. Pas achteraf merk ik dat het prijskaartje navenant is. Navenant klinkt nogal pejoratief en dan zoek ik dat voor de zekerheid toch even op. Niets aan de hand, want blijkt dat een neutraal woord! Een vrij bescheiden portie voor een erg bescheiden prijs (€ 7,50) dus. Op mijn bord liggen twee uitstekende tomaatjes die gevuld zijn met linzen en geitenkaas. Die worden omgeven door een frisse yoghurtdressing met dille, verder vergezeld door twee sneetje ciabatta en een kraakvers slaatje. Simpelweg lekker! Ook de soep valt in de smaak.

Ik moet eerlijkheidshalve wel toevoegen dat ik nog met een kleine honger blijf zitten. En het feit dat ze in de open keuken vlees beginnen te bakken, werkt dat enkel in de hand… Na informeren bij de dienster gokt ze dat het om stoofvlees voor ’s avonds gaat, maar even goed een curry kan worden. Meteen neem ik mij voor om nog eens terug te keren voor het diner. En dat ‘goestingske’ pak ik aan met met een portie zoetigheid! Qua dessert zijn de opties notentaart of een ouderwets ijspotje van IJsboerke. Zo’n ijsje is keihard jeugdsentiment, uiteindelijk zwicht ik toch voor de taart.

En wat een taart! Voor mij staat een stuk met fantastische gekarameliseerde nootjes: véél pijnboompitten, amandelen en walnoten. Subliem! Als een niet-zoetekauw dat zegt, betekent dat wel wat. In combinatie met zo’n melkschuimende cappuccino even gewoon weg van de wereld. Met opgeladen batterijen stap ik terug buiten.

Stanny is een beest!

* Dit klinkt serieuzer dan het is. Af en toe doe ik wat food copy in bijberoep.

Het lief is jarig en dat willen we vieren met een bescheiden etentje. Bescheiden, omdat er volgende week al een high-end lunch bij Pure-C op het programma staat waar we dan symbolisch nog 33 keer ‘Hiep. Hiep. Hiep. Hoera!’ zullen schreeuwen. Dus boek ik een tafeltje bij Al Castello, een Italiaan vlak tegenover de poort van het Gravensteen. Ik vraag om 19u30, zij suggereren om 19u45. Akkoord! Wellicht willen ze nog een eerdere service verkopen aan die tafel en dat gun ik hen van harte.

We parkeren onze fietsen tegen de omheining van het Gravensteen en melden ons aan. Onze tafel bevindt zich vooraan en ik ben er erg tevreden mee: zicht op het Veerleplein én op de oudere Italiaanse kok bij zijn pizza-oven. Bovendien zitten we beiden in de hoek van een comfortabele zetelbank. Nu al twee tevreden restaurantgasten, die overigens net op tijd gearriveerd zijn om aan een stevige herfstbui te ontsnappen.

Aperitieven hebben we thuis eigenlijk al gedaan met een fles champagne en een paar hapjes, dus concentreren we ons vooral op de hoofdgerechten. De pizza’s en de pasta’s die uit de oven komen, zien er verrukkelijk uit. En ook het kalfsvlees aan de tafel naast ons prikkelt. Toch zoeken mijn ogen volautomatisch naar de vongole op de kaart. Gevonden! Spaghetti alle vongole (venusschelpen, verse tomaat, olijfolie, look, pikant – € 14) zal het worden, zowel voor mij als voor mijn vriend. We gluren tevens even naar de antipasti, maar eigenlijk hebben we niet zo’n gigantische honger (wegens best wel al een ‘smoefeldagje’ achter de rug) en zijn de prijzen aan de hoge kant in vergelijking met de pasta’s. Wanneer ik informeer of we de antipasto misto voor één persoon kunnen bestellen en de dienster na checken bij haar collega meedeelt dat dat niet kan, passen we.

Wijn willen we uiteraard wel. Wederom niet geweldig veel, want de bubbels zitten al een beetje in ons hoofd en straks staat er nog Volkshuis op het programma. Gelukkig merk ik dat ze een vijftal soorten rode wijn in flesjes van een halve liter verkopen: graag voor ons die uit Puglia (€ 15). Verder nog wat San Pelligrino, om aan te lengen. Mopje! Uiteraard!

Onze borden volgen vrij snel. Voor ons staat een ruime portie spaghetti met veel schelpjes, tomaat, look en verse peterselie. Bij het proeven merken we dat de ‘pikant’ op de menukaart zeker niet gelogen is. Lekker! Hoewel je deze pasta normaal niet met parmezaan eet, doen wij dat deze keer wel. Omdat het kan. We slurpen met smaak onze borden en alle venusschelpen leeg, met onderstaande afvalberg tot gevolg.

De vongole zijn van die vrij witte en vrij platte exemplaren die ik zelf nooit bij de vishandel vind. Daar krijg ik steevast van die rondere bruingrijze venusschelpen die uiteraard eveneens verrukkelijk zijn, maar deze witte brengen mij om de één of andere reden net iets meer in vakantiestemming. In Pugliaanse sfeer, want naar aanleiding van onze wijnkeuze vertelt een ober ons dat hun familie daar vandaan komt en hij wijst zelfs op een landkaart tegen de muur aan dat Puglia in de hak van de laars ligt. Bijzonder lekker wijntje overigens, mijn jarige man is een liefhebber van rood en erg enthousiast.

Afronden doen we met een lange koffie, een lungo. We hebben prima en helemaal niet duur gegeten. Bovendien zaten we daar vooraan in de zaak absoluut in de ambiance met live pizza’s bakken als intrigerend schouwspel. Arrivederci is hier wel op z’n plaats!