Dat ik zwak voor spiegelei heb, is inmiddels geen geheim meer… Dat paardenoog combineert zo gemakkelijk: met avocado, pompoen, linzen, sojascheuten. Maar dus ook met spinazie! Dat in combinatie met een recept van Donna Hay waarin chorizo, kikkererwten en eieren samen in de pan eindigen, brengt mij bij mijn Moorse omelet.
ingrediënten (voor 2 personen)
- 3 eieren
- 300 g spinazie
- 15 cm chorizo in sneetjes
- 4 el kikkererwten
- 1 chilipeper
- 1 sjalot
- pikante olie
- olijfolie
- peper
bereidingswijze
- Wok de spinazie tot die gekrompen is.
- Snij de chilipeper en de sjalot fijn.
- Verwarm de olie (pikant + olijf) en bak daarin de chilipeper en de sjalot
samen met de kikkererwten en chorizo.
- Voeg de spinazie toe. Peper even.
- Maar putjes voor de eieren en breek deze erin. Peper nog eens.
- Laat 5 à 10 minuten bakken op een middelgroot vuur.
De begeleiding kan zelf ingevuld worden. In ons geval was dat gemengde sla, mijn favoriete dressing en een in de oven gebakken halve tomaat (met peper, tijm en afgewerkt met verse basilicum bij het serveren).
Laat het smaken!
Daar waar voorheen de onovertroffen sushishop Ko’uzi zat en waar ik ooit een onovertroffen sushiworkshop volgde (niet dat ik al zoveel sushiworkshops gevolgd heb), opende een aantal maanden geleden BÚN – in de Antwerpse Sint-Jorispoort 22 dus. Geen reden tot sushipaniek: Ko’uzi ontvangt je nu immers net achter het hoekje (Leopoldplaats 12). BÚN staat voor Vietnamese street food en ik denk met opgewekte smaakpapillen terug aan de buns die ik bij Ramen at tijdens de Gentse Feesten.
Met één bepaalde vriendin heb ik een soort Antwerps-Aziatische traditie opgebouwd. We hoeven dus niet lang na te denken over de locatie van onze volgende date: BÚN! Reserveren kan enkel om 20u ’s avonds, de rest van de dag loop je er beter gewoon binnen. Wanneer ik als tweede arriveer, zit mijn zwangere gezelschap al aan een tafel voor zes personen waar drie duo’s van tête-à-tête kunnen doen. Ik frons eerst even, maar dan blijkt dat we vrij ongestoord kunnen praten.
Lees verder →
De aanleiding was een spreekwoord dat door mijn hoofd marcheerde, maar ik had een bepaald woord vervangen door een merk. Gevolg: inwendige schaterlach. Stom dat ik enkele dagen later niet meer welk spreekwoord voor de prikkel zorgde! In ieder geval maalde het verder in mijn hoofd en nam ik mij voor om de lijn verder door te trekken…
Maar first things first. Hoe heet dat fenomeen ook alweer? Een merknaam die een soortnaam wordt, met BIC als algemeen gekende voorbeeld. Ik sla aan het googlen en het wiki’en, kom zo bij merkverwatering of antonomasie en frons mijn wenkbrauwen. Tiens, dat is niet het begrip dat in mijn achterhoofd zit. Even sparren met de collega’s, #dtv’en op Twitter en zo duikt eponiem op. Ja! Dat was het, denk ik in eerste instantie! Al blijkt dat eigenlijk niet correct te zijn, want bij eponiemen ga je van een persoonsnaam naar een soortnaam. Van graaf Ferdinand von Zeppelin naar een zeppelin dus. Andere – wel juiste – begrippen die boven komen drijven zijn genericide (in het Engels) of generigram. Mooi! Laat ons het daar op houden!
Lees verder →
Ooit wandelden we er voorbij onderweg naar Resto Henri en de authentieke inrichting van Le Pré-Salé sprak ons meteen aan. Het interieur doet vermoeden dat je hier échte Brusselse keuken eet en we stappen deze keer dan ook zonder dralen naar binnen.
Eerst krijgen we een tafel vooraan toegewezen. Omdat ze ineens denken dat we liever niet naast een tafel met drie kinderen zitten, bieden ze ons een andere tafel aan. Inderdaad een betere locatie (los van de kinderen) en dus verhuizen we: mijn vriend op de zetel tegen de muur en ik op de stoel. Ondertussen speelt er zich achter mijn rug een scène af tussen de baas en één van zijn diensters die mijn meneer geamuseerd volgt. Vraag me niet waarom, maar na wat wel-niet-wel-niet schuiven we uiteindelijk nog een plaatsje op. De rust keert terug.
Lees verder →
