Even starten met de soundtrack voor deze blogpost.

Lees verder →

Op de terugweg van het jaarlijks familieweekendje in de Voerstreek bedenken we een eetplan. Liefst licht, want we hebben ons ongeoorloofd laten gaan aan spaghetti, steengrill, aperohapjes en meer niet-zo-vlot-verteerbaars. Over Antwerpen rijden voor Dôme Sur Mer blijkt vergeefse moeite wegens volzet. Een tweede poging in Gent werpt wel vruchten af, Italiaanse dan nog wel: in de herberg van Le Baccanti is er nog plaats.

We parkeren onder de Vrijdagmarkt en stappen de Waaistraat in. Wanneer we voor Le Baccanti staan, merken we dat de zaak leeg is. Speciaal! Toen we hier op andere momenten voorbijkwamen, zat het er altijd gezellig vol. Soit, we passen ons plan niet aan en gaan binnen. De (zwangere) gastvrouw zegt dat we een tafel mogen kiezen. Ik kan een gniffel niet onderdrukken en selecteer een plekje in het midden van het restaurant. Het voelt vreemd om alleen te zitten, maar wonder boven wonder blijkt dat bij Le Baccanti nog mee te vallen. Er speelt aangename muziek, de zaak is vrij klein en gemoedelijk ingericht. Zo zou je nog kunnen denken dat je in een woonkamer zit en daar heb je ook geen compagnie van andere tafels. Toch zijn we opgelucht wanneer er later op de avond nog twee andere tafels gevuld geraken.

Als voorgerecht stel ik voor om de carpaccio van in korianderzaad gezouten heilbot (€ 15,80) te delen. Zowel mijn meneer als de gastvrouw van Le Baccanti gaan akkoord! Op het krijtbord worden een aantal wijnen per glas gesuggereerd. De jongedame weet duidelijk waarover ze praat als ze ons wijnadvies geeft. We starten beiden met een glas witte wijn: de natuurlijke laten we links liggen en zo komen we bij een licht verteerbare waarvan ik alle details vergeten ben. De keuken bevindt zich op het eerste verdiep; via de open trap en het houten plafond kunnen we als het ware het bereidingsproces op basis van de geluiden volgen. Dan komt het bord met onze starter naar beneden: de olijven verdwijnen van tafel en er komt een mandje echt lekker brood in de plaats. Het aanbod om elk een apart bord te krijgen, slaan we af.

Lees verder →

Wanneer ik een paar maand geleden noedels ga lepelen bij Umamido Flagey in Brussel, bots ik op de Cuichine crew die mij vertelt dat er op korte termijn twee Antwerpse vestigingen openen: eentje op het Zuid en eentje in Zurenborg. En laat die laatste buurt nu net zo’n beetje mijn uitvalsbasis in ’t stad zijn.

Zondagavond, na een passage langs KRACHTVOER in de namiddag en (de gesloten) Camping Gourmet tegen de avond belanden we op Dageraadplaats in het pand van de voormalige wijnbar Il Piccolo Peccato. Daar huist nu dus Umamido Zurenborg. Hoewel de local in het gezelschap aangeeft dat deze nieuwe noedelbar naast Café Zeezicht nog niet op volle toeren lijkt te draaien, merken we al van buiten dat er slechts één lege tafel rest. Gelukkig groot genoeg voor ons drieën en niet gereserveerd – iets wat überhaupt niet mogelijk is in deze Umamido vestiging.

Lees verder →