Een boek van Celeste Ng

Op de eerste verdieping van De Krook staan enkele rekken met romans uit de ‘Uitgelezen’ categorie. Omdat ik wel van een preselectie hou, duik ik vaak in die achterflappen om mijn volgende boek te bepalen als ik niet echt iets meer op mijn ‘want to read’ lijstje heb staan… Zo kom ik uit bij ‘Kleine brandjes overal’, de tweede roman van de Amerikaanse schrijfster Celeste Ng uit 2018.

Het overkomt met wel vaker dat ik in een bepaalde periode – doorgaans per toeval – twee of meer boeken rond eenzelfde thematiek lees. Zo vertelde ik hoe het in Dit is hoe het ging fout afloopt met hoofdpersonage Cato Schmidt. Het relaas van deze ontspoorde tiener boeide mij eerder matig, bij ‘Kleine brandjes overal’ van Celeste Ng durf ik te stellen dat ik laaiend (foute en flauwe woordspeling) enthousiast de laatste bladzijde omsla.

Hier zet de veertienjarige Izzy Richardson de burgerlijke buurt in Shaker Heights op stelten door brand te stichten in haar ouderlijke woning. Izzy groeit in dit als perfect gepropageerde stadje op als jongste in een gezin van vier: moeder journaliste bij de lokale krant, vader advocaat, oppervlakkige zus Lexie, sportgekke broer Trip en gevoelige broer Moody.

Ze lijkt boos te zijn op de alles en iedereen, en Izzy’s woede richt zich in het bijzonder op haar overbezorgde moeder Elena. Tot het moment dat Mia Warren in beeld verschijnt als nieuwe bewoonster van de familie Richardson’s huurhuis… De mysterieuze en nomadische Mia leeft voor haar fotografie, alleen legt ze de lat voor zichzelf zo hoog dat alleen de foto’s waar ze zelf 100% achter staat naar buiten mogen komen. Daarom klust ze bij om in het minimum levensonderhoud van haar dochter Pearl en zichzelf te voorzien.

Binnen de kortste keren verweven de levens van beide gezinnen zich tot een complex web. Eén intrigerende persoonlijkheid staat centraal: wie is Mia Warren, wie is deze vrouw die zowel de rebelse Izzy als de jolige Lexie op een bepaald moment kan beroeren?

Wat mij betreft een absolute aanrader! Het viel mij op hoe hard ik ook meegezogen werd in de fotokunst van Mia Warren. Celeste Ng beschrijft op geniale wijze de foto’s die Mia maakt waardoor ik achteraf even in de waan verkeer dat ik echt een fototentoonstelling van deze kunstenares bezocht. Hier stel ik me echt de vraag of Celeste research deed naar fotografische technieken of misschien een professionele fotograaf in het creatieproces betrok… Indien niet, dan kan ik alleen maar nog extra respect opbrengen voor de verbeeldingskracht van deze auteur. Echt prachtig omschreven.

Een boek van Astrid Boonstoppel

Eerlijk gezegd weet ik niet meer exact waar ik dit boek oppikte, wel staat het buiten kijf waarom: de titel… De laatste keer dat ik die titelvoorkeur omschreef, moet van bij Niet dat het iets uitmaakt zijn geweest.

You had me at the title… Want ik heb een zwak voor een bepaald soort titel. Hoe kan ze omschrijven? Ze zijn doorgaans eerder lang en bevatten een humoristische of dramatische ondertoon. Denk aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door, De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een IKEA-kast of Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won. Ik denk dat jullie nu wel begrijpen waar ik op doel.

Net zoals bij Bert Moerman (de auteur van ‘Niet dat het iets uitmaakt’) waag ik me hier aan een debuutroman. Dit keer eentje van Astrid Boonstoppel, een leeftijdsgenote (1983) van me uit Rotterdam.

SPOILER ALERT

In ‘Dit is hoe het ging’ vertelt Cato Schmidt letterlijk hoe het gegaan is, hoe het zover is kunnen komen. Hoever? Dat zou té veel spoilen zijn…

Cato Schmidt verhuist met haar ouders van Rotterdam naar Groenbeek. Officieel voor het werk van de vader des huizes, de echte reden voor de beslissing van meneer en mevrouw Schmidt ligt echter bij Cato zelf: op haar Rotterdamse school kreeg ze het hard te verduren van een groepje pesters geleid door Lianne. Een nieuwe school, een nieuwe kans. Die grijpt Cato met beide handen, zeker wanneer de populaire Vic vanaf dag één besluit om haar in hun vriendinnengroepje op te nemen.

Thuis bij haar ouders of bij haar ogenschijnlijk perfecte zusje Hanne kan Cato doorgaans haar diepste gevoelens niet kwijt. Wel kan ze terecht bij Adrian, een zeven jaar oudere jongen die ze online leerde kennen en tot ver in het verhaal nooit ontmoette.

Als lezer weet je meteen dat dit verhaal niet goed zal aflopen, alleen duurt het bij mij tot meer dan halfweg vooraleer ik echt doorheb wat er zal gebeuren. Enigszins hoop je nog dat de dingen niet zullen gaan zoals ze zullen gaan, maar je weet tegelijkertijd wel beter.