Een animatiefilm van Sylvain Chomet

Indertijd zwaar gecharmeerd door Les Triplettes de Belleville. Bijgevolg hooggespannen voor deze animatiefilm met Oscar-ambities van Sylvain Chomet. Een origineel scenario op naam van Jacques Tati drijft die verwachtingen hemelwaarts.

Wat resulteert in een “half autobiografie van, half ode aan Tati, die barst van de vaderlijke liefde, subtiel weggemoffelde naargeestigheid en een in elke frame doorsijpelend schuldgevoel”, zoals Digg*er Vincent Van Peer raak recenseert.

Mijn eindbalans sluit zich aan bij de zijne: aandoenlijk ontwapenend, niet instapklaar, doch een diepdroevig meesterwerkje van 73 minuten.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=n_P9Iz7Idek]

Een film van Michaël R. Roskam

Handjes op elkaar voor Michaël R. Roskam. En tevens voor Matthias Schoenaerts.
Omdat zij zonet mijn zwak voor Vlaamse film onderstreepten en tegelijk uitdiepten.

Volgens een vriendin geen typisch Vlaamse film van het Jan Verheyen type.
Volgens een tweep boordevol slechte uitvoeringen van het West-Vlaamse dialect.
Volgens mij 100% mijn ding.

Recenseren hoeft niet meer, dat deed Humo reeds voor mij.
Alleen kan ik de intermezzo’s met de Waalse garagisten wél appreciëren.
Ze verlichten de onnoemelijke rauwheid van deze film zonder stoorzender te wezen.

Verhaallijnen ontbloten ben ik ook niet van plan, want ik ben geen movie spoiler.
Maar laat mij niettemin mijn bioscoopervaring omschrijven.

Veelal schuifel ik bij mijn halfjaarlijkse bezoekje na een uurtje ietwat ongemakkelijk heen en weer. Niet omdat wat zich op het grote scherm afspeelt mij niet kan boeien. Maar boeien is echter geen synoniem voor raken. Bij Rundskop ervaar ik het achteraf als iets wat veel korter dan twee uur duurde, als een verhaal waarin ik volledig meegezogen word. Pijn voelen als zij pijn hebben. En dat ze pijn hebben. Samenzweerderigheid voelen als zij samenzweren. En dat ze samenzweren.

Raak!

Nooit gedacht dat ik mij zo zou kunnen vereenzelvigen met de slechteriken, de hormonenmaffia. In dit verhaal dader en tegelijk slachtoffer. Subliem verpersoonlijkt door Jacky Vanmarsenille met z’n rundskop.

Elke scène snijdt. Elke scène knaagt.
Door vlees en bloed. Door merg en been.

Rauw. Ongebakken dus.
Of maximum bleu chaud.

PS – Wie geeft Matthias Schoenaerts een lifetime achievement award ?