Een boek van Dimitri Verhulst

Het spijt me, meneer Verhulst. Maar sinds het opflakkeren van mijn leesmicrobe heb ik nog geen enkel boek met zo weinig goesting doorploeterd. En doorploeteren was het… Terwijl andere romans de laatste maanden vlotjes achter de kiezen verdwenen, worstelde ik gigantisch met dit paginatisch niemendalletje.

Waarom?

Wel, ik weet het niet zo goed. Misschien is het de schrijfstijl van Dimitri Verhulst. Ik vind die persoonlijk iets te plat, hoewel adepten beweren dat ‘Godverdomse dagen’ eigenlijk een uitzondering in zijn oeuvre is. Tegelijk fascineert het mij dat de auteur mij toch zo kan prikkelen dat ik het boek niet terzijde leg – wat mijn tevens leesgierige vriendin meermaals suggereerde tot met aandrang adviseeerde. En wellicht heb ik geen recht van spreken, want online besprekingen geven aan dat Verhulst inderdaad keer op keer een verschillend type roman brengt. Zonder die andere te lezen – waar ik op dit moment eerlijk gezegd weinig neiging toe voel – hou ik mij beter afzijdig. Maar toch. Als ik de intentie uitspreek om het boek ritueel te verbranden, moet het mij toch behoorlijk tegen de borst stoten.

Dimitri Verhulst, ik beloof dat ik ooit nog een ander boek van jou probeer. Doch geef mij even de tijd. Dit verhaal over het – beter gezegd ’t, of ook wel de mensheid in zijn algemeenheid – wens ik enigszins te verteren…

‘Godverdomse dagen’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Carlos Ruiz Zafón

Altijd lastig voor een auteur om rond een besteller als De schaduw van de wind een trilogieplan te koesteren. Verschillende wurmen van het geschreven woord gaven al aan dat ‘Het spel van de engel’ beduidend lichter uitvalt dan z’n voorganger.

Sterkhouders als de boekhandel Sempere en het Kerkhof der Vergeten Boeken en een schrijver krijgen wederom een aanzienlijke rol in het verhaal. De sfeer overlapt in beide boeken, desalniettemin zorgt het magisch-realistische kantje voor de grote schok in de lotgevallen van David Martin. Een specifieke stijl. En toch eentje die mij ligt. Dan denk ik meteen terug aan het door mij sterk gesmaakte ‘De komst van Joachim Stiller’, verplichte literatuur in mijn middelbare opleiding. Persoonlijk hou ik er wel van dat de gebeurtenissen een loopje nemen met de werkelijkheid – al zullen sommigen dat wellicht eerder interpreteren als een teken van de auteurs zwakte, een te gemakkelijke uitweg uit het kluwen van intriges. De vragen die doorheen het boek onafgebroken knaagden, waren hoe Sempere senior en junior zich tot de naamgenoten in ‘De schaduw van de wind’ verhielden en wat de betekenis was van die mysterieuze foto met het meisje op een pier aan de hand van een onbekende man. Twee antwoorden, die met hun enerzijds realistische en anderzijds magische karakter de beide polen van ‘Het spel van de engel’ kenmerken.

Alvast benieuwd welke twist Zafón aan het finale deel van zijn trilogie geeft.

‘Het spel van de engel’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Stefan Brijs

Afgelopen Boekenbeurs kocht ik een aantal minder recente en bijgevolg goedkopere boeken, waaronder “De engelenmaker” van Stefan Brijs. Op de cover stond “Meer dan 125 000 exemplaren verkocht” als extra verkoopsargument. En na het lezen geef ik ieder van deze 125 000 lezers volmondig gelijk…

*** spoiler alert ***

Wat een verhaal! Vanaf de eerste bladzijden zoog Stefan Brijs mij mee in de historie van Victor Hoppe… Eigenlijk weet je doorheen het ganse boek dat een happy end afbreuk zou doen aan de opgebouwde spanning. Een als kind debiel verklaarde en later geniaal bevonden dokter met een vertekend wereldbeeld en dito geloofsovertuiging door een gebrek aan moeder- en vaderliefde die aan het klonen slaat. Eerst met muizen, later met mensen. Iemand die God het nakijken wil geven. Dat moet naar een dramatisch hoog- en tegelijk laagtepunt afstevenen.

Het empathisch palet dat je daarna doorloopt, evolueert van medelijden over verbazing tot afkeer. Tot ik op het eind het boek soms bijna letterlijk terzijde moest leggen wegens te [over dit woord twijfel ik nu al meer dan 5 minuten, maar ik hou het toch gewoon bij] hard.

Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de 20ste eeuw en toch voelt het aan alsof de dorpsgemeenschap van Wolfheim in het Interbellum is blijven steken. Stefan Brijs weet trouwens de verschillende tijdslijnen perfect dooreen te weven, waardoor je als lezer nooit het gevoel krijgt een kunstmatige sprong in de tijd te maken.

Ik onthou vooral de volgende uitspraak van deze ontspoorde wetenschapper.

Soms is wat onmogelijk lijkt, alleen maar moeilijk

En binnen afzienbare tijd begin ik zonder twijfel met torenhoge verwachtingen aan “Post voor mevrouw Bromley”, de meest recente Stefan Brijs!

‘De engelenmaker’ holderdebol.comder kopen?

Rond deze tijd vorig jaar schreef ik een jeugdsentimentele post over de Boekenbeurs. Als besluit schreef ik…

Nu zijn we later…
De vulpen is tot laptop verworden.
Tijd om nog die Boekenbeurs traditie terug op te rakelen!

En jawel, de traditie is terug opgerakeld. Zij het professioneel gestimuleerd, want zesta.be brengt mij via signeersessies, kookworkshops en ovenwantacties van vtmBooks tot in Antwerp Expo. Uiteraard gaat een groot deel van m’n aandacht richting kookboeken. En toch heb ik er geen gekocht, want vandaag nam ik mij voor om eerst wat meer recepten uit mijn huidige culinaire collectie te bereiden.

Naast food laat ik mij verleiden door woorden. Gelukkig voor mijn door bouwperikelen iets strakker in het oog gehouden portemonnee kamp ik met een leesachterstand. Ik hoef dus helemaal niet de recentste en bijgevolg doorgaans duurste boeken aan te schaffen. Mij staan dus nog ettelijke uren lettergeknetter te wachten met mijn budgetvriendelijke buit!

• “Godverdomse dagen op een godverdomse bol” – Dimitri Verhulst
• “De engelenmaker” – Stefan Brijs
• “Norwegian wood” – Haruki Murakmi
• en tevens een zwart, gelijnd Moleskine-schriftje met harde cover

Geslaagde missie dus! Al had ik de broeierigheid van de hallen en de op het randje van overdreven mensenmassa precies wat uit m’n jeugdherinneringen gewist…

Een boek van Carlos Ruiz Zafón

Als hervallen lezer, hoor ik geregeld rond welke boeken ik zo gemist heb de afgelopen 10 jaar. Een exemplaar met veelvuldige aanbevelingen is ongetwijfeld “De schaduw van de wind” door Carlos Ruiz Zafón. Na het verslinden begrijp ik ten volle waarom…

Het verhaal rond Julian Carax en Daniel Sempere intrigeert van begin tot eind. De hoofdrol voor een boek van een onbekende schrijver, het Barcelona ten tijde van Franco, de herhalende levenslijnen.

Genoeg redenen dus om kortelings “Het spel van de engel” te consumeren.

‘De schaduw van de wind’ holderdebol.comder kopen?