Weet je, die foto met die stukgeslagen achterruit? Ja, bijna een jaar geleden werd ik het slachtoffer van een diefstal in een Antwerpse Q-Parking.

Remember the pic?

Lees verder →

Ik loop al huppelend met een stoomovenschaal inclusief diepvrieserwtjes door de keuken. Ik mors… Minstens 31 erwtjes.

Mijn lief: “Zeg! Ik heb vorige zaterdag wel het ganse huis gekuist!”
Ik: “Dat weet ik, schat*…”

En dan. Na een korte stilte.

Ik: “Ik raap ze één voor één op en gooi ze zo mee in de stoomoven, als blijk van vertrouwen in jouw schoonmaakkwaliteiten.”

En nu maar hopen dat dat genoeg was om ook onder volgende poetsbeurt uit te komen… Ik haat kuisen**.

*Al durf ik niet met 100% zekerheid zeggen dat ik dat koosnaampje bezig.
**Strijken daarentegen.

Wat hebben Clouds in my coffee, BIDON Coffee & Bicycle, Or Espressobar, Café Stanny en Bar Jan Cremer met elkaar gemeen? Jawel, een toog aan het raam!

Ik zit daar graag.

Besluiten om even niet deel te nemen aan de wereld buiten, terwijl het binnen – achter jouw rug, maar daar kies je in dit geval bewust voor – gonst. Geroezemoes, drukte, het comfortabele geval van met rust en toch niet absoluut alleen gelaten worden.

Alsof je in een virtuele bokaal zit. Zonder deksel weliswaar, want je voelt je niet gevangen. Je hoort de gesprekken rondom je geeneens. Gewoon genieten van een drankje – zij het koffie, zij het een glas witte wijn – en dat waar je mee bezig wenst te zijn. Iets lezen, iets schrijven, iets anders. Fuck multitasking! One thing at a time.