60 by 30

Niet danig origineel om over lichaamsgewicht te bloggen. Dat besef ik.
Soms kloppen de cijfertjes gewoon. Dan zwicht ik.

60 by 30.
60 kg tegen mijn 30 jaar.

Die festiviteiten vinden plaats op 09/02/2013.
Dus dat geeft mij exact  88 dagen om 7,8 kg af te vallen…
Ze zeggen dat 30 plakt en dat geloof ik graag!

Advies rond mobiele apps als geheugensteuntje meer dan welkom.

•••

Een collega, een blogcomment, een tweet.
Drieërlei raden ze Weightbot aan. Zo’n eensluidendheid kan ik enkel navolgen.
Misschien een beperkte, maar absoluut betrouwbare steekproef voor apps.

Goals. Set. Go.

Thuisgemaakte vissla

Eentje geleerd van de mama en de papa…

Ingrediënten

  • diepgevroren witte vis (bijvoorbeeld alaska pollak in rechthoekjes)
  • zelfgemaakte mayonaise
  • zwarte peper
  • mierikswortelcrème
  • lenteuitjes

Bereidingswijze

Breng een ruime hoeveelheid gezouten water aan de kook.
Kook de vis gedurende 4 minuten. Giet het water af en laat de vis afkoelen.
Meng de afgekoelde vis met een aantal lepels mayonaise en kruid met de peper.
Voeg als variatie nog mierikswortelcrème of lenteuitjes toe.

Supersmakelijk op een verse boterham, of op toastjes als apertiefhapje, of op een zomerse dag in combinatie met sla en handgesneden frietjes!

Black Mirror

Even geverifieerd wat er op mijn blog allemaal onder de tag ’televisie’ hangt. Het zal weinigen verwonderen dat je daar voornamelijk Scandinavische scrimi à la The Bridge, The Killing, Varg Veum en Borgen (niet meteen crimi, doch Scandi) aantreft. Met daarnaast wat verslagen over bijgewoonde opnames en een pak losse bedenkingen.

Vandaag wou ik toch nog wat woorden kwijt over een – welk adjectief zou ik gebruiken? – boeiende driedelige reeks die in december 2011 origineel uitgezonden werd op Channel 4 en in de zomer van 2012 op Canvas. Mijn digicorder stond geprogrammeerd, maar door onze verhuis en bijgevolg een maandje Telenetloos wezen miste ik de eerste Belgische uitzending. Het voordeel aan “Alle episodes” programmeren, is dat elke rerun ook op de digicorder landt. En zo zag ik onlangs Black Mirror ineens alsnog verschijnen…

Black Mirror is een driedelige televisiereeks van Charlie Brooker. In tegenstelling tot wat een gemiddelde mens van driedelig verwacht, vertelt Charlie in elke aflevering een ander verhaal. Hij wil daar nog het volgende over kwijt…

“each episode has a different cast, a different setting, even a different reality. But they’re all about the way we live now – and the way we might be living in 10 minutes’ time if we’re clumsy.”

Toen ik onlangs met mijn collega’s over deze reeks sprak, had ik vooral hun onverdeelde aandacht toen ik op de eis voor de ontvoerde prinses in de eerste aflevering kwam. Maar laat zeker niet na om ook de andere episodes te checken!

aflevering 1 – The National Anthem

Een Britse prinses wordt ontvoerd. Haar ontvoerder – een kunstenaar – eist in ruil voor haar vrijlating dat de premier geslachtgemeenschap heeft met een varken. Live op televisie, op alle kanalen. Ik druk het beleefd uit.

aflevering 2 – 15 Million Merits

Een wereld waar iedereen in cellen woont en op hometrainers fietst om punten (‘merits’) te verzamelen die je kan inruilen. 15.000.000 punten geeft je recht op een deelname aan de talentenshow Hot Shot, waar je toekomst bepaald wordt door een driekoppige jury.

aflevering 3 – The Entire History of You

Quasi alle protagonisten leven met een ingeplante chip (‘grain’) die ervoor zorgt dat je herinneringen terug kan ophalen uit je geheugen door middel van een re-do. Wanneer een man z’n vriendin plotseling wantrouwt met een jeugdvriend, gebruikt hij deze technologie om de waarheid te achterhalen.

Neem na elke aflevering wel even de tijd om rustig adem te halen. Beklijvend!

De dag dat ik een pak Google Analytics data van mijn ex-werkgever wiste…

Misschien hou je over stomme stoten beter je mond. Maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Ik hou nogal van transparantie. Dus denk ik dat mijn domste daad ooit voor anderen een waarde kan hebben, of in ieder geval veel miserie besparen.

Afgelopen zaterdag opende ik Google Analytics om een paar statistieken van deze blog te checken (referrers bij topposts, verhouding search tov direct, …). Ik vond het na net iets meer dan een maand weg bij VMMa stilletjesaan tijd om ook de inlogbanden door te knippen. Mijn toegang tot tientallen Facebookpagina’s had ik zelf al verwijderd. Dus waarom ook niet proberen om mijn Google Analytics accountlijst wat uit te zuiveren?

Je hoort mij al komen. Ik ben iets te grondig geweest… Een pak profielen van JIM, Vitaya, VTMKZOOM en het voormalige zesta.be moesten aan mijn hypergrondigheid geloven.

Stel je het moment voor dat je beseft dat je een gigantische hoop historische data van je ex-werkgever – met wie je in je huidige job nog regelmatig samenwerkt – wiste. Niet voor één enkele website, maar voor een viertal stuks. Instant koortsig, dan weer bibberen, handen voor de ogen… EN EXTREEM LUID THE F*** WORD ROEPEN!!!

Ironisch genoeg begint een mens dan meteen te Googlen. Dan lees je op de officiële Google Help dat de data definitief verdwenen is en nooit of te nimmer meer terugkomt. Slik! Toch even naar een e-hulplijn / goede vriend bellen. Tevergeefs. Verder Googlen levert een sprankeltje hoop door een blogpost van Joel Carlo waarin hij schrijft hoe de Google Support telefonische helpdesk wel kan helpen als je ook een AdWords klant bent. Ja, dat waren wij met zesta.be. Maar helaas openen de kantoren van ’s werelds populairste zoekmachine pas op maandagmorgen. En ik heb mijn lompheid op een zaterdagmiddag geëtaleerd. En net deze weekend doen de JIMmers van non-stop tijdens The Big Live. Dat wordt dus een weekendje bang afwachten! Na als een geslagen hond mijn débacle opgebiecht te hebben aan een uitgebreid kransje betrokken VMMa’ers.

Ondertussen heb ik via search marketing partner Outrider een rechtstreeks contact te pakken gekregen bij Google en via Twitter het goed verborgen telefoonnummer van de Belgische helpdesk. De eerste mail ik al op zondag; de tweede bel ik maandagmorgen om 9u. Het telefoonmenu vraagt alvast naar mijn AdWords klantnummer. Dat krijg ik te pakken via diezelfde leverancier en ik bel onmiddellijk terug. Aan de andere kant van de lijn stelt Eveline mij meteen gerust: ik blijk niet de eerste te zijn met een dergelijk probleem en als ik het lijstje met geïnfecteerde accounts reply op haar e-mail, dan zal zij die zo snel mogelijk herstellen. De e-mail verschijnt snel, de verdwenen accounts en profielen idem dito, de historische data nog een uurtje later. Tegen de middag is de grootste schade hersteld. Ook het rechtstreekse contact heeft gemaild met eerst de officiële mededeling dat deleten onomkeerbaar is en later met de vraag of hij nog iets kan doen voor mij.

VMMa blijft met een dataloos gat van een aantal dagen zitten, maar kan terug analyseren. Nogmaals mijn welgemeende excuses! En tegelijk een klein beetje hoera, hoezee, olé!

Ik neem mij voor om vanaf heden altijd dialoogvensters te lezen vooraleer op automatische piloot ‘Continue’ of iets dergelijks te klikken. Ik neem mij voor om vanaf heden iets minder digitaal zelfvertrouwen te hebben. De deuk is er. Uitbuilen zal wel even duren.

Wellicht zal ik hier nog tot vervelens toe aan herinnerd worden… Ze mogen.

Een brief

Een dierbare vriendin verblijft momenteel voor 2 maanden in Californië. Het lijkt mij wel fijn om ook daar – op die tijdelijke verblijfplaats – post te ontvangen. Vandaar mijn voornemen om een pakje op te sturen. Maar bij gebrek aan inspiratie voor de inhoud van dat postpakket pakte ik vanavond pen en papier ter hand…

Een vreemde gewaarwording. Werkelijk waar!

Het moet een tiental jaar geleden zijn dat ik nog een brief schreef. Hoewel ik dagelijks woord na woord, zin na zin op het internet neerpoot. Hoewel ik ‘What happens on the internet, stays on Google’ tenvolle besef. Dat papier en die pen voelden echter. Definitiever. Alsof wat ik daar neerschreef er écht toedeed, alsof dat voor altijd was.

Die brief vliegt straks van België naar de US. De kans dat er iets mee voorvalt, is reëel. Te veel water, te veel wind, te veel vuur, te veel gelijknamige straten; het is snel gebeurd. Als dat alles zich niet voltrekt, zal de enige persoon die mijn handschrift ontcijfert mijn vriendin in Californië zijn. Behoorlijk knus dus, iets anders dan de tweets die ik op o zo regelmatige basis uitbazuin. En toch stond ik bij ieder woord, bij elke zin, bij alle onderwerpen secondenlang stil. Waarom vertel ik dit? Wil ik dit vertellen? Wat zal zij lezen? Zeg ik iets tussen de regels? Is mijn handschrift leesbaar?

Confronterend. Misschien moet dat tweeten op automatische piloot er toch terug uit. Iets bewuster. Iets meer met pen en papier in het achterhoofd.

Mijn oprechte excuses voor de cheesiness.