Etienne Vermeersch als beginner in India en specifieker in een Sikh tempel zette mij aan tot wegzweven op deze jeugdsentimentele mantra. Ongeveer 10 jaar geleden vroeg een paar jaar oudere dorpsgenote of ik haar wou helpen bij een project voor haar opleiding radio in het Rits. De opdracht was om een dagje op te trekken met een meisje uit een Brusselse Sikh familie. Eerst samen naar de tempel en daarna nog nakaartend thee drinken. Alles vastgelegd door mijn dorpsgenote (audio) en haar vriend (video). Mijn continue drang naar wereldverruiming stemde meteen in.
Een exact verloop van de dag kan ik mij niet meer herinneren. Desalniettemin bleven een paar (sterke) indrukken hangen… Naast mijn herinneringen bestaat er tevens een videocassette met dit studentenproject, maar godzijdank behoort een videospeler niet langer tot de standaardinboedel van Generation Y.
Hoe het meisje getuigde over haar godsdienst die verbiedt om (elke vorm van) lichaamshaar te knippen. Hoe de vegetarische maaltijd in de tempel de Indische keuken mijn smaakpalet binnensmokkelde. Maar vooral hoe tegen het einde van ons bezoek onenigheid ontstond tussen – wat later bleek – twee concurrerende stromingen binnen het Sikhisme. Toen pas viel mij een tweede uiterlijk kenmerk op van deze gelovigen: naast het ongeknipte haar onder hun tulband dragen ze tevens prachtige edelmetalen armbanden. En het was precies met die armbanden dat ze elkaar te lijf gingen… De precieze oorzaak van deze conflictsituatie ken ik nog steeds niet. Want toen de Sikhs onze – nochtans op voorhand toegestemde – camera herinnerden, verlieten we dit ziedende gebedshuis vroegtijdig.