Tijdens een exclusieve zesta.be kookworkshop van AEG met Bart De Pooter raakten de zesta.be madammen Kathy en Caroline gecharmeerd door de sympathieke chef en zijn patissier Johan. Meteen namen we voor om met ons gedrieën in De Pastorale langs te gaan. Gisteren was het dan eindelijk zover. Voor elk van ons een eerste twee-ster-ervaring – events als Culinaria² even buiten beschouwing gelaten.

Aangekomen in Reet imponeerde het gebouw met een Jan Fabre sculptuur in de voortuin meteen. Binnen bleven we onder de indruk: nog twee werken van Fabre in de hal, een indrukwekkende constructie van Arne Quinze, een op en top smaakvol ingericht pand. Een eerste argument waarom Bart De Pooter twee sterren toebedeeld krijgt, een eerste kloofje met de één-ster-restaurants waar we eerder kwamen.

We bestelden een coupke – Bollinger – champagne en bestudeerden de menukaart. Geen twijfel langs onze kant, want we kwamen voor het meest toegankelijke (lees: het minst dure) menu volgens daginspiratie dat ze tijdens de week als lunch én als diner serveren (€ 60 volgens de website, € 75 bleek ter plaatse). Niet veel later kwam de chef himself ons begroeten. Ik was namelijk zo onsubtiel geweest om bij de reservatie iets over de zesta.be madammen te vermelden.

Na een praatje stelde hij voor om ons met een aantal extraatjes te verwennen. Wij bloosden en voelden onze smaakpapillen zich in gereedheid brengen. Wat dranken betreft, beperkten we ons voornamelijk tot San Pelligrino. Slechts bij een aantal gerechten wilden we een aangepaste wijn wegens nog met de wagen naar huis.

Het menu – ietwat vrij door ons neergepend, wegens inspiratie van de dag zonder strikt neergeschreven opsomming der gerechten:

brood met olijfolie, gezouten boter, fleur de sel, tuinkers, zwarte peper, hoeveboter

•••

hapje met ganzenlever en peperkoek

•••

tartaar en carpaccio van raap, gemarineerde horsmakreel, puntjes van yuzu

•••

verschillende bereidingen van wortel

•••

tempura van butternut, schuim van mimolettekaas, crumble van butternut en chili

•••

ravioli van Noordzeekrab, structuren van knolselder, gemarineerde champignons, schuim van hazelnoot en jus van gerookte knolselder

•••

heek in gerookte melk met kokkels en scheermessen

•••

zeetong gegaard in hazelnootboter en gegrild, peterseliewortel en waterkers

•••

ree, schorseneren gegaard in koffie, varkenswang, witloof, zwarte truffel

•••

ganache van hazelnoot, structuren van appel, ijs van peperkoek

•••

vier texturen van Granny Smith: ijs, halfbevroren bavarois, granité en gemarineerd

•••

dame blanche à la 2012, passievruchtenmousse met gelei van aardbei, brownie, cheesecake met framboos, olijvencake met cassis en gelei van bergamot, chocolade met caramel, spek van bosvrucht en groene dennenappel, macarons van anijs, lange vingers met tonkaboon, macaron van witte chocolade en limoen, bokkenpootjes met munt, truffel van zwarte chocolade en whisky 

•••

ijs van caramel, coulis van pompelmoes

We praatten en aten met volle teugen. Toen de chef bij het serveren van de zoetjes opnieuw polshoogte nam, viel het woord ‘af’ meermaals. De uitgebalanceerde gerechten met als rode draad het laten terugkeren van hetzelfde ingrediënt in diverse gedaantes maakten indruk van begin tot eind. Een culinaire queeste als het ware naar het maximum halen uit een eenvoudig product als wortel of Granny Smith. Indrukwekkend!

Chef Bart laat zich bijstaan door 17 stuks keukenpersoneel, de gastvrouw – zijn echtgenote blijkbaar na even discreet peilen -, een toegewijde sommelier met zwak voor Duitse en Oostenrijkse wijnen en verscheidene uiterst professionele obers.

Aan het eind van de avond schrokken we toch een moment lang van de rekening die landde op € 449 – oftewel een € 150 de vrouw. Wat neerkomt op € 75 voor het menu en € 75 voor de drank (veel spuitwater, aangepaste wijn aan € 10 per glas, een theekaart met soorten aan € 12). Prijzige liquide dus.

Desalniettemin stapten we tegen bijna middernacht met glimlach en lichtjes opgeblazen gevoel buiten. Onze beurs laat het niet toe om er een maandelijkse afspraak van te maken – wat de chef gekscherend opperde -, maar bij een volgende gelegenheid nemen we beslist Bart De Pooter en zijn De Pastorale in overweging.

Vandaag vroegen een aantal andere collega’s of het nu de beste foodervaring ooit was. Tough one! Ja, je merkt dat een twee-sterren-chef iets verder gaat in het experimenteren met texturen en delicatessen als zwarte truffel niet schuwt. En toch ligt mijn hart nog net iets meer bij de stijl van Kobe Desramaults In De Wulf…