Deze week hoorde ik op Klara hoe Hugo Matthysen in de rubriek Woordkramerij van het ochtendprogramma Espresso een oproep lanceerde om een alternatief te bedenken voor het nietszeggende woord ‘leuk’. Een weinig tot de verbeelding sprekende opgave in vergelijking met enkele voorgangers van dit seizoen… Denk maar aan ‘doeprikkel’ als alternatief voor ‘uitdaging’ (opgave van Ruud Hendrickx) of aan ‘afslagsouffleur’ als alternatief voor ‘GPS’ (opgave van Jean-Paul Mulders).

Maar met zijn zijdelingse randbemerking over het overmatig gebruik van verkleinwoorden had Matthysen wel mijn aandacht. Op mijn persoonlijke lijstje met aandachtspunten tijdens het schrijven – noem het negatieve dada’s – staan immers in fluo gemarkeerd: het overdrijven met beletseltekens (oftewel drie puntjes), hopeloos archaïsch taalgebruik en verkleinwoorden.

Vooral met deze laatste lever ik een gestaag gevecht. Te veel leidt al snel tot een schaamrode verkleutering. Desalniettemin maakt een juiste dosering teksten wat zachter, alsof er een fluwelen laagje over komt te liggen. Een kwestie van balanceren op hetzij een koord, hetzij een koordje.

[De teller voor deze blogpost staat op 4 = lijstje, puntjes, laagje, koordje…]