Dineren met een groep van een tiental mensen is nog zo aangenaam als er zich geen gedoe voordoet omwille van te maken keuzes, als er met andere woorden gezamenlijk een menuutje geconsumeerd wordt. Zo geschiedde in Restaurant Corneille, verbonden aan Hotel Stiemerheide in Genk. Ons gezelschap mag plaatsnemen aan een iets te krappe ronde tafel; zowel de krapte als de vorm bevorderen de gezelligheid.

Voor de volledigheid dient een foodie als ik tevens te melden dat er op hetzelfde domein nog een übermodern betonnen complex staat waarin de ploeg van restaurant De Kristalijn gerechten met een ster serveert. Next time!

We starten met een glaasje bubbels en een aantal opwarmertjes. Op een langwerpig bordje van links naar rechts: marshmallow van aardappel met mosterdzaad, makreelmousse en schuim van erwt en toast met witte pens en gel van truffel. Altijd leuk om in gezelschap dezelfde smaakervaringen te delen… Ik ben met deze amuses meteen in de juiste sfeer! De rest lijkt dezelfde mening toegedaan.

Daarna gaan we verder met een terrine van konijn, linzen en foie gras, chutney van mango en appel, crumble van curry, aceto balsamico. Daarbij krijgen we de keuze tussen de witte of de rode huiswijn. Omdat ik moe word van rode wijn en we wellicht nog een lange avond voor de boeg hebben, beperk ik mij tot witte wijn. Terrine is doorgaans niet meteen mijn ding, al kan ik mij wel grotendeels vinden in deze versie. De foie gras smaakt niet zo fel door, wat ik – het dierenleed niet te na gesproken – wel wat betreur. Het geheel strookt voor mij met de tijd van het jaar: een beetje herfst op het bord en zo.

Ik hou eerlijk gezegd mijn hart een klein beetje vast voor mijn mannelijke collega’s met een mega-metabolisme. Je kent ze wel, de mannen die met gemak een half brood consumeren tijdens een middagpauze of consequent twee belegde broodjes bestellen. Gelukkig volgt een enorm vullende hoofdschotel: in de oven gegaarde zalm, mosterdsausje, puree, prei en romanesco. De presentatie is iets minder verfijnd dan de vorige borden, maar de smaken zit meer dan goed. Idem dito voor het volume: zelfs de grootste eters moeten enige moeite doen om zich het geheel soldaat te maken. Ondertussen houdt de keuze tussen wit of rood aan en blijf ik bij mijn besluit: wit it is.

We ronden onze groepsformule af met een uitnodigend chocoladedessert: crumble, ijs, mousse, krokantje, … Als je een niet-zoetekauw kan bekoren in de laatste ronde, ben je goed bezig. Alleen protesteert mijn maag halfweg: vol is vol. Zonde van de zoete zonde!

Ik ben een tevreden dame en mijn collega’s lijken in dezelfde gevoelssfeer.
Laat die quiz maar komen, Sam!