Casa Di Batavia stond al een tijdje op de radar als take-away solution. Er hoeft dan ook niet lang gedraald te worden als een collega voorstelt om gezamenlijk lunch te bestellen. Een lunchbox kost slechts € 5,60, minder dus dan een belegd broodje (sowieso geen favoriet van mij) en een soep bij de gemiddelde broodjesbar. De bestelling kan online doorgegeven worden, maar zonder veel diepgaande kennis van de Indonesische keuken doe je daar toch wel even over… Je moet namelijk vier keuzes maken voor die € 5,60: koolhydraten, groenten, vlees / veggie en type bereiding daarvan. De oplossing is verschillende tabbladen open zetten en de dropdown vergelijken met het uitgebreder omschreven menu op een andere pagina of Google Images.

Ik maak een veilige keuze, gebaseerd op wat ik bij Gado-Gado gegeten heb: bami – alternatieven zijn mihoen, nasi goreng (gebakken) of nasi putih (“saaie witte rijst”) – atjar koening als groenten en kip sate ayam, of was het nu ajam… De collega’s geven ook hun selectie door. Alles wordt online ingegeven en tegen kwart voor twaalf rijden we voor de pick-up naar Casa Di Batavia aan het Muinkpark.

De uitbater vult op dat moment de derde box, dus we weten dat we nog even geduld zullen moeten opbrengen. Hij verklaart dat hij wat later is aangekomen, omdat hij nog iets wou ophalen bij een leverancier. Best wel schattig, die eerlijkheid! Hij onthult verder dat ze ‘s middags niet leveren, omdat ze eigenlijk niet zo goed georganiseerd zijn. ‘s Avonds kunnen ze echter beroep doen op een professionele leverdienst.

Ondertussen blijft hij heen en weer hollen tussen zijn computerscherm in de hoek van de ruimte en de toog met de gerechten. Over de daging rending (gestoofd rundsvlees in pittige kokossaus) vertelt hij dat die de dag ervoor volledig uitverkocht is. En laat dat nu net de keuze zijn van de initiatiefnemende collega… Verder blijkt uit zijn reactie ook dat de gerechten niet dagvers zijn, hoewel je dat eigenlijk niet verwacht van zo’n stoofpotjes.

Wanneer we voorstellen om alles zelf in de microgolf op te warmen, raadt hij toch aan om het bij Casa Di Batavia te doen. Hij heeft daar professionele ovens en dat is zeker voor de kipsatés een plus. Na het proeven geef ik hem trouwens gelijk.

Ik koop nog twee zakken garnalenchips, omdat ik denk dat die wel knapperig weg zullen eten bij deze Indonesische gerechten. We rekenen af: € 50,40 voor de negen lunchboxes en meteen een volle klantenkaart die recht geeft op een free lunch.

Op kantoor proberen we de juiste combi terug aan de juiste persoon toe te wijzen. De baas die de e-mailconversatie miste, loopt vol spijt rond de tafel te trappelen. En die spijt is meer dan terecht! Mijn lunchbox bevalt eigenlijk veel beter dan wat ik op basis van de stunteligheid bij de uitbater verwacht had. De malse kipsaté met huisgemaakte pindasaus blendt heerlijk met de bami en de zoetzure groentenmix doet daarbij wat die belooft te doen: verfrissen! Waar we die bij Gado-Gado koud aten, gingen de groenten nu mee de oven. Zo komen ze naar mijn mening evenzeer tot hun recht.

Hoewel de boxen in eerste instantie niet overdreven groot lijken, moet ik achteraf toch toegeven dat ik meer dan voldoende gegeten heb. Misschien zitten de garnalenchips daar ook wel voor iets tussen… We hebben dus de gordel van smaragd geproefd en deze exotische eetervaring is zeker voor herhaling vatbar. Misschien als zomerse picknicklunch in het Muinkpark of ‘s avonds even voorbijrijden op weg naar huis als de tijd of de energie om te koken ontbreekt.

Twee aangename ervaringen met de Indonesische keuken in Gent op een kleine maand tijd! Dat vraagt om een onderzoek ter plaatse?