Een foodie die er voor een jaartje tussenuitknijpt, dat verdient een absoluut niet definitief afscheidsetentje. De vertrekkende spreekt haar voorkeur uit voor Cuines, 33 in Knokke. En wie zijn wij om niet akkoord te gaan? Op een vrijdagmiddag tekenen we tegen 13u present met de voormalige zesta.be madammen. Ik zal maar niet zeggen hoe lang het bij mij geduurd heeft vooraleer ik besefte dat de 33 in Cuines, 33 voor het huisnummer van het restaurant in de Smedenstraat staat. Beetje schaamtelijk, maar soit.

Laat ons beginnen met wat appreciatie voor het interieur van Cuines, 33. Ik zou er niet willen in wonen en toch absoluut respect voor de inrichting… Felle kleuren, goud enzomeer. Het is eens wat anders dan wit, hout en een Scandinavische touch. Een onnozel detail dat mij bijvoorbeeld doet glimlachen: in het toilet geen monochrome handdoeken, maar een karaktervol allegaartje van kleuren.

Nog voor we het aperitief besteld hebben, komt een ober langs met een schaal waar ondermeer denneappels en drie groene parels in liggen. Dat blijken bolletjes met een ceviche van denneappel te zijn. Wat een bommetjes om mee te starten! Beetje een vreemde timing, maar ik kan niet ontkennen dat we meteen in de sfeer zijn. Links van mij wordt als aperitief voor een Granni Smith mojito gekozen, rechts voor een gin tonic. Ik doe mee met rechts en kies de Zweedse Hernö. Die komt met een Fentiman’s gin naast en zeekraaldingen in het glas. Zilt en bijgevolg bijzonder hard mijn ding!

We hebben al op voorhand beslist dat we in deze sterrenzaak voor de erg betaalbare weeklunch gaan. Cuines, 33 rekent € 35 voor drie gangen, dat loopt op tot een doenbare € 48 om daar nog twee glazen wijn en een koffie aan toe te voegen. Nergens op de menukaart of door de bediening wordt gespecificeerd aan wat we ons mogen verwachten. Gelukkig zijn wij gemakkelijke zielen / magen die ALLES lusten.

We krijgen nog een hapje in een mooi stenen potje met fel gel accent: gravad lax, granité van basilicum, crème van miso en salade van quinoa, venkel en appel. Fris, zonder zever zalig en opnieuw een onderlijning van hun Michelinster en 15/20 bij Gault Millau!

Even tussendoor ook even melden dat we de last voor het noteren van de gerechten bij één iemand – meer bepaald de wereldreizende Caroline – leggen, kwestie van efficiënt te blijven en niet allemaal te zitten kribbelen. Dankjewel hiervoor, Caroline! Kathy en ik hebben enkel af en toe iets geroepen en achteraf een foto genomen.

Het voorgerecht komt verrassend genoeg in een glas: Grevelingenoester, pompoen, sinaasappel, fregola pasta, kaffir limoen en schuim van oester. Niemand spreekt het ten volle uit, desalniettemin blijkt dat we allen niet 100% overtuigd zijn. Ikzelf vind de twee grote oesters nogal – tja – groot, de citrusvrucht nogal overheersend en het glas nogal onhandig. Na de maaltijd komt één van de chefs (Edwin Menue) even polsen. We geven onze eerlijke feedback als blijkt dat het een gerecht is dat nog niet op de kaart staat en nog in volle ontwikkeling is. Met vriendelijke groeten van de proefkonijnen.

Dan volgt een hoofdgerecht dat mij meteen aan één van de Instagram foto’s van Coeur d’Artichaut chef Tom Van Lysebettens denken: entrecôte op de BBQ, vleesjus, schuim van ui, mousseline met dragon, gebrande prei en dikke frieten. Mijn vriendin wordt lyrisch. Ikzelf geniet met bijna even volle teugen, zelfs al pakt het gerecht door het reflecterende bord absoluut niet op foto. Grapje uiteraard. Niets kan onze vrijdagse eetpret drukken.

We ronden het lunchmenu af met wat mij persoonlijk tegen mijn gewoontes in dan wél tot in mijn diepste foodieziel raakt: het dessert. Chibouste van kastanje, gekarameliseerde pecannoot, biscuit van pecan, gezouten karamel, ijs van yoghurt, yoghurtbloem. Ja, die chibouste moest ik daarnet even googlen; de met mij tafelende chefs knikken daarentegen bij de uitleg. Door de jaren heb ik geleerd voor welke desserts ik val: er zit iets zouts, iets nootachtigs en iets van yoghurt in. Hier hou ik zo hard van. Echt top, chefs van Cuines, 33!

Over de wijn heb ik nog niets gezegd, omdat ik eerlijkheidshalve geen kenner ben. Zowel wit als de rood behagen. De witte combineert qua druiven Chardonnay, nog iets en Gewürztraminer. De rode komt uit de buurt van Nîmes en ik herinner mij Syrah.

Bij de koffie zwichten we nog voor een degustiefje (Calvados en Pineau des Charentes). Dan komen nog twee stenen met vier zoetigheden voor bij die koffie: vooraan de marshmallow met ras-el-hanout, achteraan een praline met pandamblad, iets met yoghurt en cake met noot. Weinig verwonderlijk dat ik opnieuw fan ben van de yoghurt!

We wandelen als laatste middagklanten en in ons sas buiten. Klaar om een fijn etentje af te ronden met een koffie bij Brazilia en een glimps op zee. Klaar om wat te lachen met chihuahua’s en nog wat winkels op de Lippenslaan te checken.