Mijn schoonouders kregen met Nieuwjaar van ons een eetbon bij De Fonderie in Ieper. Voor mijn verjaardag schonken mijn tantes hetzelfde. Ideaal! Dan gaan we gewoon samen. Alzo wandelen we op een zaterdagavond samen met schoonmama en -papa het stijlvolle restaurant in een voormalig pakhuis (?) binnen. Dat mijn zus er diezelfde avond ook dineert met vrienden is puur toeval.

We bekijken de uitgebreide kaart met vooral klassiekers (al dan niet met twist). Mijn oog valt in eerste instantie op de ossobuco op Milanese wijze met tagliatelli (€ 27). Al twijfel ik nog tussen de risotto met gamba’s en de zalm of de kabeljauw. De mannen zijn inmiddels gezwicht voor de filet pur (€ 28), met peperrroom- en champignonsaus. Schoonmams wil graag het lamskroontje (€ 28) proeven. Ik besluit om bij mijn eerste idee te blijven.

We klinken met een royale cava op ons uitje samen. Het ideale moment om even rond te kijken: de kleuren zijn voornamelijk wit en zwart. Je merkt dat hier iemand met smaak – en met voldoende budget – over het interieur besliste. Om het wachten op het eten wat aangenamer te maken, verschijnen enkele amuses: gefrituurde scampi met currymayo, panna cotta van geitenkaas en witloofsoep. Stuk voor stuk voortreffelijk!

Het restaurant zit ondertussen quasi volledig vol, maar het personeel bedient gezwind alsof ze niets anders gewoon zijn – wat wellicht zo is. Niet veel later komen de borden. Iedereen gromt tevreden bij de eerste aanblik. Onmiddellijk vallen de ruime porties op: mijn schoonmoeder krijgt een volledig lamskroontje (9 beentjes) en ikzelf maar liefst twee kalfsschenkels. Twee! Ik vraag mij af of iemand ooit geklaagd heeft dat één kalfsschenkel onvoldoende is, maar dat lijkt mij nochtans een iets normalere hoeveelheid voor ossobuco. En dan verschijnt de tagliatelli, ik schat een kleine 200 gram gekookte pasta. Hoezeer ik ook geniet van de malse ossobuco, veel verder dan de helft van mijn bord geraak ik niet. Rondom mij gaat het iets vlotter, maar de stempel ‘royaal’ geldt zeker voor alle gerechten. Extra punten trouwens nog voor de afwerking: die zuring en bieslook op mijn vlees, de tomatenblokjes en parmezaan op de tagliatelli getuigen van oog voor detail.

Bij het eten drinken we overigens een prima rode wijn: een Portugees, waarvan ik mij het aantrekkelijk ontworpen etiket nog herinner doch de naam helaas niet.

Geen wonder dat De Fonderie op behoorlijk korte tijd erg populair geworden is in Ieper. Geen wonder dat mijn ouders hier graag komen. De prijzen liggen eerder hoog, maar eens je merkt dat je hiervoor (misschien zelfs te veel) waar krijgt…