Ontbijt en lunch waren al geproefd en volmondig goedgekeurd bij De Superette, alleen het diner stond nog op mijn eetbaar verlanglijstje. En in het geval van restaurants is dat letterlijk een verLANGlijstje. Mijn ouders komen wel vaker op zondag langs en dan zijn nogal wat leuke plaatsen gesloten. Wat een verademing dus dat De Superette wel open is op de zevende dag! Ik hoef zelfs maar een weekje op voorhand (online) te reserveren; iets wat op vrij- en zaterdagen tegenwoordig niet meer voldoende is voor de gegeerde resto’s.

We krijgen een tafel voor vier in de aansluitende rij toegewezen. In tegenstelling tot de allereerste indruk heb je daar wel degelijk genoeg privacy om met een viertal rustig een gesprek te voeren. Fijn! Ondertussen heet een Engelstalige zaalman ons welkom en licht hij tegelijk de avondlijke gang van zaken bij De Superette toe. Hier deel je bij voorkeur eten, voor ons vierkoppig gezelschap raadt hij vier tot zes hoofdgerechten aan. Ik krijg het mandaat om deze te selecteren, met een beetje inspraak voor de rest natuurlijk – zo democratisch zijn we wel. Mijn moeder wil bijvoorbeeld de kip, mijn vader de spiering. Maar we starten allemaal met een biertje: Quintine voor de heren, Zinnebier voor mams en een Taras Boulba voor mezelf.

Daarbij mogen twee snacks komen om de appetijt alvast wat op te wekken: roggebrood, kabeljauw, venkel, mierikswortel (€ 6) en gegrilde broccoli, ansjovis, kruiden-mayonaise (€ 5,5). De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat we er al een beperkt aperitiefmoment – inclusief hapjes – op hebben zitten bij ons thuis.

Het roggebrood doet mijn vader aan zijn favoriet ontbijt denken. Bij mij bevalt vooral de gegrilde broccoli en de verrukkelijke kruidenmayonaise die ik tot de laatste lik wil opeten. Brood is er nog niet op tafel verschenen, dan moet mijn vinger maar dienst doen. Sorry!

De Superette kiest er voor om gerecht na gerecht na gerecht op tafel te zetten. Niet alles tegelijkertijd, wat ik – onder meer omwille van de grootte van het tafeloppervlak – wel kan appreciëren. Als eerste komt de Pizza “worst”, tomaat, ui, mozzarella (€ 17). Over de pizza zijn we eensluidend: geslaagde houtovenkorst en pure smaken. We vermoeden al een eindje dat de avond niet meer stuk kan, maar nu zijn we het zo goed als zeker!

Dan volgt de “Red Kuri” pompoen, wrongel van geitenkaas, walnoot (€ 15,50), één van mijn visuele favorieten in dit herfstige seizoen. Ik word wild van gegrilde pompoen, van die notige smaak zou ik elk moment van de dag kunnen smullen.

Dan komen de Escargots, spruiten, karnemelkstampers (€ 16). Ik hou wel van de variatie op hoe wij de vrij lopende puree met karnemelk noemen (het werkwoord ‘heten’ niet gebruiken is in deze een bewuste keuze): karnemelkstovers. Rond de wijngaardslakken zit een korstje dat leuk contrasteert met die fluwelen aardappelpuree.

Van de Hoevekipfilet, spitskool, zure room (€ 20) vergeet ik een foto te nemen. Het kan de meest gedisciplineerde foodpicverslaafden overkomen… Meer dan een lekker kippetje! Thuis ga ik zelf graag met spitskool aan de slag. Het is zo’n behapbare kool waarvoor je niet – zoals bij witte of rode – de grootste kookpot moet bovenhalen en twee diepvrieslades vrijmaken. Bovendien combineert deze kool makkelijk met gevogelte of vis, wat niet alle soortgenoten gegeven is. Inmiddels pols ik of we van het ondertussen bekende Superettebrood mogen om het sausje uit te vegen. Blijkbaar was het al langer de bedoeling dat dit op tafel stond. Dus krijgen we snel een paar sneden, met boter, grof zeezout en excuses voor de vergetelheid.

We ronden ons gedeeld avondmaal af met Varkensspiering op de barbecue, rode biet, gefermenteerde sleedoorn (€ 22). Ik eet traag (om ten volle te kunnen genieten) van de beetgare bieten in een warme vinaigrette en het roze varkensvlees.

Na het vijfde en laatste gerecht komt de uit Schotland afkomstige ober vragen of we bereid zijn onze koffie in de zetels te nuttigen, zodat enkele wachtenden onze tafel in kunnen nemen. We stemmen in en worden daarvoor beloond met koffie van het huis. Sympathiek! Mijn ouders nemen nog een brood mee om in Westrozebeke na te genieten.

’s Avonds zullen ze ons hier nog zien, het wordt zelfs mijn favoriete moment bij De Superette. Wat is in Gent wonen toch verdomd lekker!