Na wat zwerven doorheen Brick Lane belanden we op een Londense zondag bij Franzè & Evans. De septemberzon schijnt, dus zit het terrasje vol. Zo gaat dat met populaire buurten in populaire steden… Wanneer we een koppel zien afrekenen, wachten we dan ook even en nemen daarna vlotjes hun tafeltje in. We zijn op zoek naar een aperitiefje en een kleine hap. Rondom ons zien we – afhankelijk van wanneer men is opgestaan – zowel ontbijt, lunch als afternoon cake.

Mijn wederhelft geeft mij carte blanche, dus bestel ik alvast een fles witte wijn: de Italiaanse Madregale (£ 15,50), een mix van Chardonnay en Trebbiano. Wanneer deze verschijnt (zonder ijsemmer, gelukkig betekent Londense septemberzon geen al te hoge temperatuur), vragen we tevens wat water. Even later staat een grappige karaf op tafel die makkelijk met een gieter voor kamerplanten zou kunnen verward worden.

Oh, wat hou ik van zo’n momenten… In een grote stad aan een klein tafeltje op een terras iets drinken, iets eten, met zicht op de voorbijkomende buurt.

Dan verschijnt deel 1 van onze eetbestelling: squid with chili. Ik kan in andere talen nooit onthouden welk type inktvis / octopus / ding met tentakels je krijgt bij welk woord. Na op de food court in Camden verleid te zijn door zo van die gebakken paarse tentakels met zuignappen en al, ben ik in eerste instantie wat ontgoocheld dat het ‘gewoon’ om calamares gaat. Het moet wel gezegd dat deze overduidelijk vers en à la minute in batter gedraaid zijn. Wat proeft als homemade sriracha maakt dit hapje af. We zijn al fan!

Dan wordt het even wachten op de volgende ronde. Ineens komt iemand melden dat een derde van mijn keuze – hier bestel je namelijk een klein of een groot bord (£ 8,50) met drie verschillende salads op – niet meer voorradig is. Het gaat om de avocado. Ik switch snel naar iets anders en uiteindelijk krijgen we onze salad to share met – ik doe een poging:

• green beans, fried kale, sesam, ginger
• chicken breast, bacon, greens
• couscous, fregola, red onion

De omschrijvingen op de menukaart waren stukken langer, maar ik nam geen nota. Een beeld zegt gelukkig meer dan duizend woorden. Vinden jullie ook niet dat dit slaatje van het bord spat? De versheid, de uitgebalanceerde smaken, de gezondheid druipen… Wanneer ik even naar het toilet ga, kom ik nog voorbij de verrukkelijke toog: rechts grote schalen met à la minute gemaakte salades en links typisch Britse – voor zoetekauwen wellicht onweerstaanbaar – baksels. Denk brownies met noten en karamel.

We rekenen af en zetten onze Londense wandeling door Shoreditch verder.