De plaats op mijn restolijstje zegt vaak veel over hoe lang ik al plannen maak om ergens naartoe te gaan. Dat het er niet van komt, kan velerlei redenen hebben. Zo staat Karel De Stoute op de tweede plaats, enkel The House Of Eliott ranglijst nog hoger. Op een zomerse middag tijdens de Gentse Feesten reserveer ik er eindelijk eens voor de lunch.
Bij aankomst zit mijn gezelschap al op het tuinterras midden in het Patershol. Het kader is klassieker dan bij pakweg de collegae / buren van J.E.F., maar straalt tegelijk rust uit. Tijdens de lunch serveren ze hun complete menuset. Wegens niet de ganse namiddag tijd houden we het bij het lunchmenu (voor + hoofd + koffie à € 30) dat ons mondeling wordt toegelicht door gastvrouw Lien.
We trekken de lunch op gang met een aperitief van het huis (crèmant met Roomer) voor mij en een gin tonic (Geranium met sinaasappelschil) voor mijn gezelschap. Daarbij laat chef Thomas De Muynck alvast een aantal hapjes aanrukken.
Als eerste een radijs gevuld met kaas (waarvan ik de naam niet meer herinner) op een crunchy bodem. Fris, desalniettemin het mindere broertje van het trio.
Vervolgens een krokantje met gerookte paling op een bodem van spliterwten. Lekker!
En we besluiten het aperomoment met een gevulde eierschaal met mousse van zalm en crème van ei, geserveerd op bodem van zout. De chef is duidelijk fan van bodempjes, al maak ik dan meteen de bedenking dat dat toch wellicht veel verspilling is.
Als ze ons vragen of we graag wat wijn willen bij onze gerechten, geef ik aan een glaasje wit te lusten en de overkant verkiest aangepaste wijnen. We starten met een Griekse witte wijn, waarvan de details mij ontgaan en de smaak mij bevalt.
Daarbij serveert Karel De Stoute – al klinkt dat nu alsof er een historisch figuur terug tot leven gekomen is – gewokte mosselen met curry. Mosselen smaken altijd, zeker op een zomers terrasje. De overkant van de tafel blijkt nog nooit mosselen gegeten te hebben, behalve dan eens een verloren exemplaar in een culinaire creatie. Even slikken dus voor hem, maar ik hoor geen klachten! Ik ben dan weer het absolute omgekeerde: een regelrechte mosselmadam, een Belg in hart en nieren, al zijn de ‘frites’ bij mijn ‘moules’ geen absolute vereiste. Met brood, met pasta, of als voorgerecht zoals hier. Perfect!
Rondom ons gaan de meeste andere gasten duidelijk ook voor het lunchmenu. Ondertussen zijn we al aan het hoofdgerecht aangekomen. Helaas zegt de ober niets als hij serveert, maar ik herinner mij nog de dunne lende uit de omschrijving van de gastvrouw. Dat vleesje krijgt het gezelschap van sjalot in tempuravorm en waterkers. In een apart kommetje komen nog gebakken krieltjes en een felgele en stevig doorsmakende kruidenboter. Een beetje onrespectvol associeer ik deze boter met de vulling van de aardappel in de schil die ze bij spareribrestaurant Amadeus serveren. Ik moet mij inhouden om de resterende boter niet met het brood dat op tafel staat op te soppen. Zo zeer bevalt de kruidenboter mij!
We besluiten de middag met een koffie en wat zoetigheden: een mousse van amandel, ovenwarme en huisgemaakt kokosrotjes en cakejes. Vooral die laatste twee zijn pure verwennerijen voor bij de geserveerde OR koffie.
Ja, ik heb genoten van de lunch bij Karel De Stoute. Veel bijgepraat, meer dan lekker. Als ik het menu persoonlijk zou mogen onder handen nemen, dan zou ik wel een paar hapjes minder serveren en een paar euro’s minder aanrekenen.